آموزشی فن روایی «فلَش‌بَک» در داستان

[-pariya-]

 

[-pariya-]

نویسندگان هنگام خلق یک اثر داستانی، می توانند مخاطبین را از مسیر اصلی داستان خارج کنند و به زمانی در گذشته‌ی شخصیت ها ببرند. این ابزار روایی، «فلَش‌بَک» یا «گذشته‌نمایی» نامیده می شود. «

 

[-pariya-]

فلش‌بک» که در فیلم ها و سریال ها نیز مورد استفاده قرار می گیرد، از طریق آشکار کردن جزئیاتی که به مخاطبین کمک می کند انگیزه های کاراکترها را بهتر درک کنند، عمق و غنایی بیش از پیش را به داستان می بخشد. «فلش‌بک» همچنین باعث افزایش تنش می شود و در پیشروی پیرنگ داستان نقش ایفا می کند.

 

[-pariya-]

«فلش‌بک» در داستان ها، صحنه‌ای است که قبل از آغاز ماجرای اصلی رقم خورده است. این تکنیک روایی، در ترتیب زمانیِ روایت اصلی وقفه ایجاد می کند تا مخاطبین را در زمان به عقب ببرد و رویدادهایی در گذشته‌ی یک شخصیت را به تصویر بکشد. نویسندگان «فلَش‌بَک» را به کار می گیرند تا به مخاطبین کمک کنند درک بهتری از عناصر کنونی در داستان به دست آورند یا اطلاعات بیشتری در مورد یک شخصیت کسب کنند.

 

[-pariya-]

یک صحنه‌ی «فلش‌بک»، چه خاطره‌ای واضح باشد و چه رویایی آشفته، دریچه‌ای رو به اتفاقاتی در گذشته است که اطلاعاتی مهم و تأثیرگذار را در مورد داستان آشکار می کند. در سوی دیگر، تکنیک روایی «فلَش‌فُروارد» وجود دارد که پیش‌نمایش یا اشاره‌ای است در مورد برخی رویدادهای آتی در داستان

 

[-pariya-]

وقتی پاییز گذشته از شرق بازگشتم، احساس کردم دلم می خواهد همه‌ی جهان، یونیفورم به تن کند و به نوعی برای همیشه در حالت خبردارِ اخلاقی باقی بماند؛ دیگر خواستار گردش های پُر شر و شور با نگاه هایی که قلب را بلرزاند، نبودم. تنها «گتسبی»، همان مردی که نامش را به این کتاب داده‌ام، معاف از این واکنش بود—«گتسبی» نماد و مظهر هر آن چیزی بود که بی‌رودربایستی آن را حقیر می شمردم. اگر شخصیت، یک رشته‌ی ناگسسته از رفتارهای به‌هم‌پیوسته باشد، پس خصوصیتی زیبا در «گتسبی» بود که نوعی حساسیت فزاینده نسبت به نویدهای زندگی می داد، گویی او مرتبط با یکی از ماشین های پیچیده‌ای بود که زلزله را از ده هزار مایل آن‌سوتر ثبت می کرد.—از کتاب «گتسبی بزرگ» اثر «اف. اسکات فیتزجرالد»

 

[-pariya-]

شیوه‌های استفاده از «فلَش‌بَک»
«فلَش‌بَک» هم ممکن است جهش هایی سریع و گذرا به گذشته باشد و هم جریان های رواییِ بزرگتری در دل داستان اصلی. خارج کردن مخاطبین از زمان کنونی به منظور به تصویر کشیدن رویدادی متقدم، این فرصت را در اختیار نویسنده قرار می دهد که داستانش را به سبک «غیرخطی» روایت کند.

 

[-pariya-]

نوشتن داستان کوتاه یا رمان به این طریق، می تواند ساختار روایت را برای مخاطبین جذاب‌تر نماید. «فلَش‌بَک» کارکردهای مهم دیگری نیز دارد که در این بخش، به چهار مورد کلی از آن ها می پردازیم.

 

[-pariya-]

کمک به شخصیت‌پردازی: رفتن به گذشته‌ی یک کاراکتر، حتی به صورت لحظه‌ای و گذرا، روشی برای ارائه و انتقال اطلاعاتی پس‌زمینه‌ای است که به خط داستانیِ اصلی عمق اضافه می کند. خلق «فلَش‌بَک» می تواند بینشی عمیق‌تر را درباره‌ی انگیزه های شخصیت ها—که دلیل اصلی تصمیم ها و رفتارهای آن هاست—به مخاطبین ببخشد.

.

 

[-pariya-]

در هم آمیختن زمان‌های مختلف: هر ک.س در زندگی خود، لحظاتی را تجربه کرده که بر چگونگی شخصیت کنونی او تأثیرگذار بوده است. دنبال کردن رویدادهای یک خط داستانی به ترتیب زمان وقوع رویدادها (به شکل خطی از ابتدا تا انتها)، ممکن است باعث شود پیرنگ، کسالت‌بار و تک‌بُعدی به نظر برسد. «فلَش‌بَک»، جریان خطی و ترتیب زمانی یک داستان را در هم می شکند و باعث افزایش جذابیت و تنش در اثر می شود