ادبیات نوشتاری قصه کودکانه به دنبال خورشید

[Puyannnn]

در زمانهای قدیم فقط حیوانها روی زمین زندگی می کردند و شمال زمین کاملا تاریک بود در ابتدا حیوانها به این تاریکی عادت کرده بودند. اما بعدها متوجه شدند که هنگام راه رفتن، یا در سوراخ ها می افتند و یا با هم برخورد می کنند. بدین ترتیب از تاریکی خسته شدند و تصمیم گرفتند چاره ای پیدا کنند.

 

[Puyannnn]

جغد دانا گفت:”بیایید همگی در جایی جمع شویم و فکر بکنیم.” حیوانها هر کدام با فکر و عقیده ای از دور و نزدیک آمدند. جغد دانا گفت:”دوستان، چه کار باید کرد؟ اینجا همیشه تاریک است و بارها برایمان مشکلات و دردسرهایی پیش آورده است. باید این وضع را تغییر دهیم. ولی چطور؟”

کلاغ پیر اولین کسی بود که حرف زد و گفت:”من در پروازهای فراوانم شنیده ام که در طرف دیگر زمین حیوانها در روشنایی زندگی می کنند.”
خرس بزرگ پرسید:” روشنایی یعنی چه؟”
کلاغ پیر جواب داد:”در جایی که روشنایی هست، حیوانها همه چیز را می بینند. همدیگر را و هر چه را که در دوردست هاست می بینند.”

کلاغ پیر ادامه داد:”شاید حیوانهای آن سرزمین، روشنایی شان را با ما قسمت کنند.”
روباه فریاد زد:”نه، نه، مطمئن هستم این کار را نمی کنند. حتما روشنایی باارزش و قیمتی است. ما باید آن را به اینجا بیاوریم.” سمور آبی سرش را از آب بیرون کرد و گفت:”چه خوب! ولی چه کسی باید آن را بیاورد. این سفر طولانی و پردردسر است؟”

 

[Puyannnn]

قوی ترین و شجاع ترین حیوانها با هم بحث کردند. هر کدام از آنها فکر می کرد که از همه تیزپاتر و باهوش تر است. سرانجام موشی دیگران را ساکت کرد و گفت:”من می روم، چون می توانم روشنایی را با دمم بگیرم و بیاورم.”دیگران هم قبول کردند.

موش برای سفر طولانی به آن سوی زمین آماده شد. سفرش خطرها و مشکلهای زیادی داشت، اما او بسیار با اراده بود. او رفت و رفت تا به نزدیکی روشنایی رسید. با دیدن نور، چشمانش سوخت. انتظار چنین درخشش و تابشی را نداشت. چشمانش را بست و همین شد که از آن روز به بعد چشم های موش ضعیف شد. حتی امروز هم چشم های موش های کور تقریبا بسته است.

سرانجام موش به مرکز روشنایی رسید. با تمام دقت، تکه ای از آن را برداشت، زیر دمش جا داد و دوباره به راه افتاد تا به سرزمین خودش برگردد. اما روشنایی بسیار داغ و سوزان بود و موهای دمش را سوزاند و چیزی جز پوست نازکی باقی نماند.

حتی امروز هم اگر او را از نزدیک ببینید متوجه می شوید که دمش فقط پوست است. او وقتی به مقصد رسید دیگر چیزی از روشنایی نمانده بود. حیوانها منتظر او و روشنایی بودند. وقتی او را دست خالی دیدند ناامید شدند.

عقاب فریاد زد:”حالا، من می روم.” و بعد به سوی آسمان اوج گرفت و از نظرها دور شد. پرواز طولانی و خسته کننده ای در پیش داشت. سرانجام عقاب به مرکز نور رسید و کمی در اطراف آن چرخید و بعد با سرعت به طرفش فرود آمد. و تکه ای از آن را برداشت و بر فرق سرش گذاشت و راه افتاد. روشنایی بسیار داغ و سوزان بود و فرق سرش را سوزاند.

وقتی عقاب به سرزمین تاریک رسید، روشنایی ناپدید شده بود. حیوانها که او را دست خالی دیدند، بسیار غمگین و ناامید شدند. همه فریاد زدند:” قوی ترین و شجاع ترین حیوانها تلاش کردند و موفق نشدند و ما هنوز در تاریکی هستیم.”

ناگهان صدای ضعیف و نازکی گفت:”ببخشید برادران، شما تلاشتان را کردید. حالا نوبت خواهر شماست که شانس خود را امتحان کند.” حیوانها اطراف خود را نگاه کردند تا بفهمند صدا از کجا می آید، اما چیزی ندیدند. پرسیدند:”این کیست که حرف می زند؟”
صدا جواب داد:” من هستم مادربزرگ عنکبوت. با این بدن کوچکم نقشه خوبی دارم که دلم می خواهد آن را امتحان کنم.”

حیوانها مطمئن بودند که او موفق نمی شود. اما قبول کردند. مادربزرگ عنکبوت با سرعت در سوراخی دوید که پر از خاک رس بود. مقداری خاک برداشت و در ظرفی ریخت و در آن را محکم بست بعد با یکی از هشت تا دستش آن را برداشت و به راه افتاد. در طول سفر مرتب تار می تنید تا اثرش بر جا بماند و راه برگشت را روشن کند.

مادربزرگ عنکبوت به مرکز روشنایی رسید. تکه ای از آن را برداشت و درون ظرفش گذاشت و در آن را محکم بست تا روشنایی فرار نکند و از همان راهی که تارهایش نشان می داد، برگشت.

حیوانها منتظر مادربزرگ عنکبوت و روشنایی بودند. او خیلی زود به مقصد رسید و از حیوانها خواست تا به شکل دایره دور او جمع شوند. بعد در ظرف را برداشت و همه جا پر از نور شد. آنقدر تابنده و پر شکوه که همه با تعجب به آن نگاه می کردند.

از آن روز به بعد، در آنجا روز و شب وجود داشت. حیوانها شاد شدند. چون می توانستند یکدیگر و اطرافشان را ببینند و بدانند به کجا می روند. جشن بزرگی همراه با رقص و آواز و پایکوبی شروع شد. حیوانها از مادربزرگ عنکبوت تشکر و قدردانی کردند. بعد او به آرامی وارد جنگل شد و به همان جایی که از آن آمده بود رفت. از درختی بالا رفت و مشغول کار شد. حتی امروز هم اگر به دقت نگاه کنید، هنوز مشغول تار تنیدن است.