ادبیات نوشتاری قصه کودکانه لاک پشت ها

[Puyannnn]

یکی بود یکی نبود. خانم لاک‌پشت و آقا لاک‌پشت تصمیم گرفتند که همراه پسرشان، به گردش بروند. آن‌ها بیشه‌ای که کمی دورتر از خانه‌اشان بود را انتخاب کردند.

وسایلشان را جمع کردند و به‌راه افتادند و بعد از یک هفته، به آن بیشه‌ی قشنگ رسیدند.

سبدهایشان را باز کردند و سفره را چیدند، ولی یک‌دفعه خانم لاک‌پشته، با ناراحتی گفت: یادم رفت «در باز کن» را بیاورم.

 

[Puyannnn]

آقا لاک‌پشته به پسرش گفت: پسرم! تو برگرد و آن را بیاور.

پسرک اوّل قبول نکرد، ولی پدر برایش توضیح داد که ما بدون در بازکن نمی‌توانیم قوطی‌ها را باز کنیم و چیزی بخوریم و صبر می‌کنیم تا تو برگردی. ما به تو قول می‌دهیم…

 

[Puyannnn]

پسرک با ناراحتی به‌راه افتاد.

سه روز گذشت؛ آقا و خانم لاک‌پشته، خیلی گرسنه بودند. ولی چون به پسرشان، قول داده بودند، چیزی نمی‌خوردند و انتظار می‌کشیدند.

یک هفته گذشت. خانم لاک‌پشته به آقا لاک‌پشته گفت: می‌خواهی چیزی بخوریم؟ پسرمان که این‌جا نیست، پس متوجّه نخواهد شد.

 

[Puyannnn]

آقا لاک‌پشته گفت: نه! ما به پسرمان قول داده‌ایم و نباید زیرِ قولمان بزنیم.

خلاصه سه هفته گذشت. خانم لاک‌پشته گفت: چرا پسرمان ان‌قدر دیر کرده؟ باید تا حالا می‌رسید.

آقا لاک‌پشته گفت: آره! حق با شماست، بهتر است تا او برگردد، لااقل میوه‌ای بخوریم.

آن‌ها میوه‌ای برداشتند؛ امّا قبل از این‌که آن را بخورند، صدایی به گوششان رسید که گفت: آهان! می‌دانستم تقلّب می‌کنید و زیرِ قولتان می‌زنید…

این صدای بچّه‌ لاک‌پشت بود که از پشت بوته‌ها بیرون آمد. او به پدر و مادرش نگاهی کرد و گفت: دیدید زیر قولتان زدید؟ چه خوب شد که من اصلاً نرفتم!!!