فایل شده [قلب سنگی]‌ اثر «زری کاربر انجمن رمان بوک»

[itszari.]

ای باران ببار
با دردهایت بیا
و بار دردهایت را
بر روی قلب زخمیِ من بتکان
من زنده‌ام با غم و درد
آتش این چراغ
تکه‌های قلب زخمی‌ام را می‌سوزاند
ای باران همچو مروارید
با دردهایت بیا
و زهر دردهایت را
بر روی قلب خسته‌ی من بچکان

 

[itszari.]

و اینک من هنوز، در حسرت آن نوازشی هستم
که در دستان تو یخ زد
و گیسوبان مشکی رنگ من
تا ابد در حسرت آن دستان نوازش‌گرانه‌ات می‌ماند
و شعرهای من
همانند کتابی بر گوشه‌ای از قفسه‌ خاک خورد
و با سکوت حکم‌فرمای پاییز قندیل بست.
تو روح کدام صدفی که گویی راز دلم را به او گفتم؟
و من روح خشکیده‌ی کدام گل‌ام
که تو عطر تنم را دوست داشتی؟
دستانت را در دستان سردم بگذار
تا شمعدانی‌ها جان تازه‌ای بگیرند
تا گویی عاشقان شهر
مهربانی و بودنت را در کنار من‌ جشن‌ بگیرند
و پرندگان ز عشق ما آواز خوانند
تو را در تصورات خشکیده‌ام می‌دیدم
اما اینک، در دلم جوانه زدی
تا در بوی حضور بودنت باری دیگر زنده شوم

 

[itszari.]

می‌دانم نیمه شبی، مرا رها خواهی کرد.
آن نیمه شبی که، صدف‌ها در دل و اعماق دریا
که گور مانندی بیش نیست خفته‌اند
که پرندگان آواز دل‌تنگی سر داده‌اند.
می‌دانم دیگر ساز دلت با صدایم کوک نیست
صدایی که برای من شعر و آواز برنمی‌گزیند
در هوشیاری‌ام به سوی تو نمی‌آیم
اما می‌دانم، نیمه شبی مرا رها خواهی کرد.
بوی آن شب مشامم را قلقلک می‌دهد
آه قلب سنگی‌ام، آماده باش او رهایت خواهد کرد!

 

[itszari.]

خانه‌ای ویران
و اشتیاق کورکورانه‌ی من
همانند پدری که
همچنان منتظر دیدار فرزندش است
اما اشتیاق فرزندش کور شده است
میز و چراغی
کاغذهای سپید
کورسوی اندکی امید
قلم‌های بی‌جان
و شعرهایی پر از غم و اندوه
این‌ها چیزی است
که بعد از تو برای من مانده است
نکند که آن‌ها را هم با خود ببری!

 

[itszari.]

راست می‌گفتند
هر چه قسمت باشد، همان می‌شود
اما من به قسمت و تقدیر اعتقاد نداشتم
چرا اعتقاد نداشتم؟
چون اعتقادم به این بود که قسمت و تقدیر را
خودمان به وجود می‌آوریم.
چون اعتقاد داشتم
هر کسی قلم زندگی‌اش دست خودش است
امروز بخواهد
در برگ سپیدی برای خود خنده می‌نویسد
فردا برای خود گریه می‌نویسد
نخواهد هم، مرگ را ترجیح می‌دهد
قسمت دست ماست، بیایید قسمت‌ها را
از یکدیگر نگیریم، دیروز را تجربه کنیم
فردا را به روزی دیگر نفروشیم
با گذشته‌مان آیندمان را بسازیم
با آیندمان، فردایمان را

 

[itszari.]

در غربت‌ترین جاها دلم صدایت کرد
و تو با طنین دل‌نوازی برایم شعر سرودی
با دست‌هایت حس شماتت گونه‌ای
به دستان سرد و تن بی‌روحم تزریق کردی
باری دیگر با چشمانت به من امید بخشیدی
با لب‌هایت باری دیگر برایم خندیدی
با تنت پناهگاه محکم و استواری به من هدیه دادی
چیزی در من فروکش کرد
گلی در قلب من شکفت
گویی دوباره در گهواره‌ی کوچکی خویش
به خوابی عمیق فرو رفتم
اما چه حیف که خواب بود

 

[itszari.]

بوی باران، بوی غم، بوی خاک
شاخه‌های شکسته، دیوارهای کاه‌گلی
آسمان آبی، ماه درخشان
درختان سبز، درخت کاج
عطر رازقی، رقص دلنشین باد
شعرهای عاشقانه‌ی ما
خلوتگاه کبوتران م*ست
اندک‌اندک می‌رسد فصل بهار
خرسنداند کودکان
می‌روند سوی کوه‌ها و دشت‌ها
گندم‌ها و نخل‌ها
غنچه‌های تشنه لب
کودکان خندان
جام لبریز شراب
آفتاب و رقص پروانه‌های شاداب
اندک‌اندک می‌رسد فصل بهار
می‌روم سوی چشمه‌زار
تکه‌های سنگ‌‌ کنار نخل‌ها
می‌خوانم نغمه‌ای با پرندگان
تا بماند تا ابد، این روز ماندگار

 

[itszari.]

شب است، از قطرات باران خیس
چشمانم به یاد نبودت همانند سیل جاری‌ست
نکند دیگر تو را نبینم؟
آه، قلب سنگی‌ام دیگر تاب ندارد
این خانه‌ی ویرانه بی‌تو سقف ندارد
نکند دیگر تو را ندارم؟
آه، قلب سنگی‌ام دیگر باورت ندارد
نکند خفته‌ام؟ این خواب دگر بیداری ندارد!

 

[itszari.]

بعد از تو
شعرهایم ناامیدند
کلمات در وصف نبودت حقیراند
اما شعر می‌نویسم
شعرهایم هم قافیه نیستند
وزن‌شان یکسان نیستند
اما می‌دانم
شعرها مرا به تو خواهند رساند
شعرها تو را ردیف خواهند کرد

 

[itszari.]

دیگر مرا شوقی نیست
دیگران خوش باشند و ما هم تماشاگر!