دلنوشته تکمیل شده قلمِ احساس | Nafiseh_H

[Nafiseh.H]

این‌بار احساسم میخ می‌شود و قلمم چکش؛
آن‌قدر به کاغذِ بی‌جانی که جوهرهایش
با اشکِ داغم حل شده‌اند می‌کوبدش تا به او حالی کند غم‌هایم را... .​

 

[Nafiseh.H]

قلمم دیگر آن‌قدر خیس شده‌ است تا به کلمات بفهماند شوری اشک یعنی چه!
تا به ظلمات بی‌حسِ سرگردان آن‌قدر بدمد تا زنده شوند و نفس بکشند؛
تا درک کنند و بفهمند این بی‌نوای آشفته را!​

 

[Nafiseh.H]

می‌نویسم از دریچه‌ی تنگِ دلم که این‌ روزها درش را به روی همگان بسته است؛
می‌دانی؟ آن‌قدر حریمش را شکسته و مورد تمسخر قرارش دادند که‌ پرده‌های رنگینش تیره‌ شده‌اند!​

 

[Nafiseh.H]

قلمم فرسوده شده است اما هنوز جوشش جوهرش مرا وادار به تصویر‌ کشیدنِ اندکی از غم و غصه‌هایم می‌کند،
و من با بغض زمزمه می‌کنم چه‌قدر نوشتن زیباست!​

 

[Nafiseh.H]

کاش می‌شد صدای فریاد را به‌ وسیله‌ی جوهر و کاغد شنید!
آن‌گاه از بلندای قله‌ی بدبختی چنان فریادی می‌کشیدم که گوش فلک کر شود و بندبندهای تن‌شان از فرط غم و غصه‌ام از هم می‌گسست!​

 

[Nafiseh.H]

از قلمِ لرزانِ احساس که این روزهای دل‌تنگی به درد دل‌های سوزناکم گوش می‌دهد می‌نویسم؛
احساس می‌کنم صبر عیوب دارد وگرنه مثل تمامِ ماهول رهایم کرده بود!​

 

[Nafiseh.H]

ساحلِ افکار و دریای درونم این روزها طوفانی‌ است و موج‌های بلندش که کشتی‌های امید را بی‌رحمانه درهم شکسته و غرق می‌کنند هم انگار درد و غم‌های سنگینی بر دوش می‌کشند!​

 

[Nafiseh.H]

از غروب‌های سرد‌ و محزونِ امید می‌نویسم که این روزها نارنجی دریا را چه زود رها می‌کنند؛
انگار خورشید هم خسته شده است و خواب را به تحمل کردن و درد کشیدن ترجیح می‌دهد! ​

 

[Nafiseh.H]

جوهر قلمم رو به اتمام است و من باز هم باید غصه‌ی ته کشیدنِ زبانِ تنها همدم این روزهایم را بخورم؛
من پسته را به غصه ترجیح می‌دهم اما انگار پسته‌های‌مان هم خوراک موش‌های سیاه بدبختی شده است!​

 

[Nafiseh.H]

این روزها جز بخت سیاهم سوژه‌ای برای نوشتن ندارم... .
انگار به قلم کشیدن شادی‌ و پایکوبی‌های این دنیا
سهم منِ آواره از کوچه‌های دلتنگی نیست!
​