متفرقه قوجامان_

[حیدار]

ـــــــــــــــــــــــــــ
برای از بین بردن دیگری، یا دست کم کشتن روح او، راه‌های گوناگونی وجود دارد و در سراسر دنیا پلیسی نیست که از اینجور قتل‌ها سر در بیاورد.
برای اینطور قتل‌ها یک کلمه کافیست، فقط کافی است به موقع صراحت کلام داشته باشی یا لبخند بزنی.
کسی نیست که نشود با لبخند یا با سکوت نابودش کرد.
ــــــــــــــــــــــــــ

 

[حیدار]

ـــــــــــــــــ
با این صدا جانِ من تغییر کرد، دردم را تازه‌تر کرد، گوشه نشین خواهم شد با این صدای اندوهگین

 

[حیدار]

https://www.uplooder.net//files/212460cdbaf184b1d85ec8e8b7fb590e/Screenrecorder-2023-07-04-14-06-55-864-۰۴۰۷۲۰۲۳.m4a.html
ــــــــــ
میان ما کوه ها هست
کوه ها هست...

 

[حیدار]

به نظر می آمد میتواند هر چیز ناگواری را تحمل کند و خم به ابرو نیاورد، هر چند که بعد دچار اندوه عمیقی می شد.
ـــــــــــــــــــــ

ــــــــــــــــــــ

 

[حیدار]

ـــــــــــــ
دیدم که از دستت عصبانی نیستم، دلشکسته نیستم، قهر نیستم
خلاصه اینکه من با تو دیگر«هیچ چیز»نیستم... .

 

[حیدار]

ـــــــــــ
عشق اولسون، آی منیم حالیمی یاخجی اِدَن‌لر...

 

[حیدار]

برای تو چه بگویم؟
بگویم زخمم آنقدر عمیق شده که میتوان در آن درختی کاشت؟
بگویم غمگینم و مرگ کاری نمی‌کند؟

 

[حیدار]

هر شخص به گونه ای منحصر به فرد درد می کشد.
یکی چشم هایش را به زمین می دوزد، دیگری چهره اش را با جامه اش می پوشاند. روی یکی از گلدان ها زنی دست هایش را به سختی بالا میبرد و به جامه اش محکم چنگ میزند؛ دیگری می ایستد، چانه را بر کف دستش تکیه داده و دست دیگر، آرنجش را محکم گرفته است. پر واضح است که این ها، تلاش هایی برای فشردن غم و جلوگیری از لرزیدن هستند.

 

[حیدار]

در من هزار دردِ نهان گريه می‌کنند

منزوی؛

 

[حیدار]

«می‌دانی حارصه چیست؟ یک کلمه‌ی عربی است از خانواده حرص، حارص، احتراص. می‌دانی که شتر آنقدر صبور و پر طاقت است که می‌تواند سه هفته بدون آب و غذا در بیابان راه برود و راه برود؟! در بیابان، خارهایی هست که شترها بسیار دوست دارند. هر جا این خار را ببینند با دندان آن را می‌کنند و شروع به جویدن می‌کنند. وقتی این خار با مزه‌ی شور خون آغشته می‌شود، شترها لذت بیشتری می‌برند. هر چه بیشتر می‌خورند، خون بیشتری می‌ریزد و هر چه خون بیشتر می‌شود، شتر بیشتر و بیشتر از این خار می‌خورد. گویی که دیگر از خونِ خود سیر نمی‌شود. اگر مانعش نشوند شتر از شدت خونریزی خواهد مرد. این یعنی حارصه! این رسم تمام خاورمیانه است پسرم. انسان‌هایش در طول تاریخ یکدیگر را کشته‌اند و کشته‌اند بی‌آنکه متوجه باشند که در حال ریختن خون خود هستند. از طعم خون خود مسـ*ـت می‌شوند.»
ـــــــــــــــــــــــ