همگانی ما بازیگر سناریوی خدا هستیم، یا نویسنده سرنوشتمون؟

[NARIYA]

گاهی حس می‌کنیم زندگی‌مون مثل یه فیلمه...
با صحنه‌هایی که از قبل چیده شدن، دیالوگ‌هایی که انگار نوشته شدن،
و اتفاقاتی که فقط باید بازی‌شون کنیم.
اما یه لحظه صبر کن...
اگه همه‌چی از قبل نوشته شده، پس چرا گاهی انتخاب‌هامون همه‌چی رو تغییر می‌ده؟
اگه ما فقط بازیگریم، پس چرا مسئول اشتباه‌هامون هستیم؟
اگه نویسنده‌ایم، پس چرا بعضی فصل‌ها رو نمی‌تونیم تغییر بدیم؟
شایدم زندگی یه صحنه‌ی مشترکه
بین جبر و اختیار...
بین سناریویی که نوشته شده
و صحنه‌هایی که هنوز منتظرن کسی جرأت نوشتنشو پیدا کنه.

حالا نوبت شماست...
فکر می‌کنید ما بازیگر سناریوی خدا هستیم؟ یا نویسنده سرنوشتمون؟
​

 

[SOLEMN]

بازیگر سناریو چون خدا از اول میدونه سرنوشت و آخرتمون چطوریه و با گذاشتن چهارراه‌هایی بهمون یک برگشت یا عبور از مسیر الانمون رو میده و ما چون بازیگریم انتخاب می‌کنیم چطوری اون راه و مسیر و نقش الانمون رو بازی کنیم و کم نیاریم!

 

[MAHROKH]

به‌شخصه به این معتقدم که هیچ فرقی نداره چی رو باور داشته باشی، اول و آخرش یک چیزه.
اونایی که فکر میکنن نویسنده‌ی سرنوشتشونن، طور مثبتی پیدا کردن که بهش نگاه کنن.
اونایی که فکر می‌کنن همش حکمت خداست هم طور مثبتی پیدا کردن که بهش نگاه کنن.
منم طور مثبتی ندارم و معتقدم آخرش جای همه‌مون یه جاست، فارغ از عقاید و همه‌چیز.
صدالبته که این نظر شخصی منه و می‌تونه از مال بقیه متفاوت باشه.

 

[سایه مولوی]

به‌نظر من زندگی ما ترکیب این دوتاس.
یعنی خدا به ما اختیار و حق انتخاب داده در صورتی که خودش بهتر از هرکسی می‌دونه توی سر ما چی می‌گذره. این حق انتخاب رو بهمون میده که خودمون رو به خودمون ثابت کنیم و ما گاهی انتخاب می‌کنیم و خدا گاهی یه امتحان یا یه نعمت رو سر راهمون میذاره تا ذات ما رو به خودمون نشون بده.

 

[Ela]

بنظر من این ماییم که انتخاب میکنیم زندگیمون چطور بگذره، وقتی خدا به ما قوه‌ی عقل رو داده پس باید ازش استفاده بشه تا تمایزی بین ما و بقیه موجودات باشه، خیلیا حتی تلاشی برای چیزی که میخوان نمیکنن و تهش میندازنش گردن سرنوشت! اما طبق نظر سایه جان ترکیبه و منم باهاش بسیار موافقم...