مجموعه اشعار مجموعه اشعار لیلا کردبچه

[آساهیر]

کنار پنجره می ایستم

به تماشای کودکانی که عادت دارند

هرصبح، زنی سراغ «کوچه ی خوشبخت» را از آنان بگیرد

و با لبخندهای کوچکشان بگویند:

«تماشای آسمان

چشمان هیچ ک.س را آبی نخواهد کرد!»

 

[آساهیر]

باورش کمی سخت است، می دانم

اما بارها به ماه گفته ام طوری بتابد

که بغض راه گلوی پنجره ای را نبندد

مخصوصا اگر باد

با خاطره ی بلند پیراهن زنی وزیده باشد

 

[آساهیر]

بارها گفته ام این شهر بهار ندارد

باغ ندارد

بهار نارنج ندارد

و آدم اگر دلش بگیرد

دردش را به کدام پنجره بگوید

که دهانش پیش هر غریبه ای باز نشود؟

 

[آساهیر]

می بینی

ترسِ نبودنت چه به روزم آورده است؟

و وحشت گم کردن دستی گرم

چگونه تا مغز استخوانم نفوذ کرده است ؟

 

[آساهیر]

دیگر چگونه بگویم چقدر دلتنگ توأم؟

وقتی دندان هایم از ترس یا سرما

– چه فرق می کند اصلاً ؟ –

واژه هایم را تکه تکه می کنند

و ناچارم

بریده بریده

د و س ت ت د ا ش ت ه ب ا ش م.

 

[آساهیر]

مرده شوها چه می دانند

لب های من چقدر قشنگ دوستت دارم را

با چهار هجای کشیده ادا می کردند

و انگشتانم هنگام نوشتن از تو

چگونه لای سطرها ریشه می دادند.

 

[آساهیر]

چه می دانند

گونه هایم چگونه عطر بوسه های تو را

در توحش گل های سرخ پنهان می کردند

و موهایم میان انگشتان تو

چگونه باد ها را به مسیر های تازه می بردند.

 

[آساهیر]

تو اما می دانی

بهتر از همه می دانی

موهای من چقدر مشکی تر و بلند تر بودند

وقتی انگشتانت را

لای موهای کسی از یاد ببری

و “یادش بخیر”

سهم کوچکم از شبانه هایت می شود.

 

[آساهیر]

مبل‌ها را چیدم

پرده‌ها را کنار پنجره

قاب‌ها را به دیوار آویختم

بعد

دو فنجان چای ریختم

و فکر کردم به 365 روزِ دیگر

که می‌توانم با چیدمانی دیگر

دوستت بدارم…

 

[آساهیر]

از شهرهای بزرگ

که در قصه های تو نبودند می ترسم

از خیابان هایی که پایم را

به راه های نرفته بسته اند

و عشق های کوچکی که دلم را

به پنجره های وامانده ی لعنتی