[مرثیه بی‌مزار] اثر •سونیا ریپر کاربر انجمن رمان بوک•

["SONIYA]

او با خاطره‌ای زندگی می‌کرد که هیچ‌ک.س به یاد نمی‌آورد.
نه چون مهم نبود، بلکه چون هرگز گفته نشده بود.
او آن خاطره را مثل گنجی پنهان در دلش نگه می‌داشت.
اما گنج، وقتی دیده نشود، فقط سنگی سنگین است.
او با آن سنگ راه می‌رفت، بی‌آنکه کسی بپرسد چرا خمیده است.
هر خمیدگی، مثل تعظیم به گذشته‌ای بود که بی‌رحم بود.
او تعظیم نمی‌کرد، اما خمیده بود؛ و این تفاوت را کسی نمی‌فهمید.
و نفهمیدن، دردناک‌تر از نادیده گرفتن بود.​

 

["SONIYA]

در دلش، صدایی بود که شبیه خودش نبود.
نه زن بود، نه مرد؛ فقط زخمی که حرف می‌زد.
او با آن صدا زندگی می‌کرد، چون صدای خودش را گم کرده بود.
هر شب، آن صدا را می‌شنید، بی‌آنکه بفهمد از کجاست.
شاید از گذشته‌ای بود که هرگز اتفاق نیفتاده.
شاید از آینده‌ای بود که هرگز نخواهد آمد.
او در میان این دو زمان، مثل نخِ پاره‌ای آویزان بود.
و آویزان بودن، دردناک‌تر از افتادن بود.​

 

["SONIYA]

او آخری متن را تحریرید، بی‌آنکه بداند پایان چیست.
نه نقطه گذاشت، نه واژه‌ای برای خداحافظی.
فقط سکوتی بود که از تمام واژه‌ها بلندتر بود.
او با آن سکوت رفت، بی‌آنکه کسی بفهمد آمده بود.
در دلش، داستانی بود که هیچ‌ک.س نخواند.
نه از بی‌سوادی، بلکه از بی‌نیازی به فهمیدن.
او فهمیده بود، اما هیچ‌ک.س نپرسیده بود.
و پرسیده نشدن، پایانِ واقعیِ هر روایت است.

پایان
۲۰:۴۳
۱۴۰۴.۰۶.۱۱​