رها شده [مردم می‌میرند] از «گروهی کاربر انجمن رمان بوک»

[ئه وین؛]

نام دلنوشته: مردم می‌میرند
ژانر: تراژدی، اجتماعی
دلنویس‌ها: F_PARDIS ، مِها
ناظر: @ویتامین :)

مقدمه:
از صبر پرم، زمان برايم بفرست،
در حسرت مرگ... جان برايم بفرست،
حالا که زمين هواي رفتن دارد،
یک تکه از آسمان برايم بفرست.​

 

[سلین]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته]
پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]
بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ تاپیک درخواست تگ دلنوشته]
پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ تاپیک درخواست جلد ]
و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ تاپیک اعلام پایان دلنوشته]
دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]
با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡

 

[PardisHP]

مردم می‌میرند و باقی مردم هیچ‌گاه از درد‌های در دل‌شان با خبر نمی‌شوند. مردم می‌میرند و دردهایشان مهمان‌ مشت‌مشت خاک‌های سرد گور می‌شود، مردم تنها گل می‌خرند برای آن‌ها که جسم‌شان مهمان خاک می‌شود، پس روح‌های مرده را چه کسی گل می‌دهد؟!

 

[ئه وین؛]

اندوهی بر دیده‌هایم نشسته‌ است!
دور و برم پر از کسانی است که؛ بیش از هزاران بار مرده‌اند امّا ظاهر جان بخشی دارند.
از موجود‌هایی انسان‌نما، فرسوده‌ هستم.
زندگی و رحلت دو واژه‌ای است، که به خوبی برایم خلاصه و درک می‌شود.
زندگی!
برایم شبیه به قله‌ای است، که تمام آن از علف‌زار‌هایِ آن خار شده‌اند و همان‌طور که من بالا می‌روم، من را زخم می‌کنند.
درست مانند بشر بود این خار‌ها و من خود من نبود. خود واقعی من به دست انسان‌ها بود.