مشاعره مشاعره با اشعار "هوشنگ ابتهاج" ؛)

[کیـانـا.T]

پاي بند قفسم باز و پر بازم نيست
سر گل دارم و پروانه پروازم نيست

گل به لبخند و مرا گريه گرفته است گلو
چون دلم تنگ نباشد كه پر بازم نيست

هوشنگ_ابتهاج

 

[کیـانـا.T]

در هفت آسمان چو نداری ستاره‌ای
ای دل! کجا روی که بُوَد راه چاره‌ای؟

هوشنگ_ابتهاج

 

[کیـانـا.T]

اینهمه قصه‌ی فردوس و تمنای بهشت
گفت‌وگویی و خیالی ز جهان من و توست

هوشنگ_ابتهاج

 

[کیـانـا.T]

به کویت با دل شاد آمدم با چشمِ تر رفتم
به دل امید درمان داشتم درمانده‌تر رفتم...

هوشنگ_ابتهاج

 

[کیـانـا.T]

آری آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور
من نمی‌دانستم معنی هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟

هوشنگ_ابتهاج

 

[کیـانـا.T]

تو آبی و من آتش، وصل تو نمی‌خواهم ...
این سوختنم خوش‌تر، از سردی و خاموشی

هوشنگ_ابتهاج

 

[کیـانـا.T]

سر به سودایی نیاوردم فرود
گرچه دستِ آرزو کوته نبود

آن قَدر از خواهشِ دل سوختم
تا چنین بی خواهشی آموختم

هوشنگ_ابتهاج

 

[کیـانـا.T]

چه‌ها که بر سر ما رفت و ک.س نزد آهی
به مردمی که جهان سخت ناجوانمردست

هوشنگ_ابتهاج

 

[کیـانـا.T]

از لب پیمانه گر سر می رود لب بر مگیر
مرد را از جان گذشتن بِه ز پیمان گشتن است

هوشنگ_ابتهاج

 

[کیـانـا.T]

صبح می‌خندد و باغ از نفسِ گرم بهار
می‌گشاید مژه و می‌شکند مستیِ خواب

هوشنگ_ابتهاج