مشاعره مشاعره با حرف "الف"

[پایان]

این چیست که چون دلهره افتاده به جانم
حال همه خوب است، من اما نگرانم

 

[ill_mah]

ای که اخمت به دلم ریخت، غمِ عالم را
خنده‌ات می‌بَرَد از سی*ن*ه، دو عالم غم را

برق لب‌های تو یادآور شاتوت و شراب
چشمه‌ی اشک ِتو بی‌قدر کند زمزم را

گاه از آن غنچه، فقط زخم زبان می‌ریزی
گاه با بوسه شفابخش کنی مرهم را

بسته‌ای غنچه‌ی سرخی، به شب گیسویت
کرده‌ای باز رها... خرمن ابریشم را

نرگست عربده‌جوی و لبت افسوس‌کنان
با همین‌هاست که دیوانه کنی آدم را

 

[پایان]

ای عشق برادرانه پیش آ
بگذار سلام سرسری را

ای ساقی روح از در حق
مگذار حق برادری را

 

[Tara Motlagh]

ای صبا با تو چه گفتند که خاموش شدی
چه ش.رابی به تو دادند که مدهوش شدی

تو که آتشکده عشق و محبت بودی
چه بلا رفت که خاکستر و خاموش شدی

 

[-پریزاد-]

ای نسیم سحر آرامگَهِ یار کجاست؟
منزلِ آن مَهِ عاشق‌کُشِ عیار کجاست؟

 

[-پریزاد-]

ای فروغِ ماهِ حُسن، از روی رخشان شما
آبروی خوبی از چاه زَنَخدان شما

 

[-پریزاد-]

اگر آن تُرک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هِندویَش بخشم سمرقند و بخارا را

 

[پایان]

افسون مرا گوید کسی توبه ز من جوید کسی
بی پا چو من پوید کسی مستان سلامت می‌کنند

ای آرزوی آرزو آن پرده را بردار زو
من ک.س نمی‌دانم جز او مستان سلامت می‌کنند

 

[amir mohamad]

آمد آن سنگین دل و صد رخنه در جان کرد و رفت
ملک جان را از سپاه غمزه ویران کرد و رفت
آنکه در زلف پریشانش دل ما جمع بود
جمع ما را همچو زلف خود، پریشان کرد و رفت

 

[پایان]

از ستیزه ریش را صابون زدند
وز حسد ناشسته رخسار آمدند

همچو نغزان روز شیوه می‌کنند
همچو چغزان شب به تکرار آمدند