مشاعره مشاعره با حرف "الف"

[Tara Motlagh]

او که می‌پنداشت من لبریز از خوشحالی‌ام
پی نبُرد از خنده‌ی تلخم به دستِ خالی‌ام

نارفیقانم چه آسان انگِ بی‌دردی زدند
تا که پنهان‌ شد به لبخندی، پریشان‌حالی‌ام

 

[پایان]

اسب سپید باد پا ما را ببر تا شهر خواب
آنجا که نقش صاعقه چیزی نباشد جز سراب

 

[Tara Motlagh]

امید من به خطاپوشی تو آنقدر است
که در شمار نیاید گناه بسیارم
‌
تو را به فضل تو می‌خوانم و امیدم هست
اگر به قدر تمام جهان خطاکارم ...
‌

 

[پایان]

الهی از ضعف جسم خویش نمیترسم
از تسلط شیطان به خویش می لرزم

 

[Tara Motlagh]

از زمزمه دلتنگیم، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی، نه تاب سخن داریم

 

[پایان]

آدم پرنده‌ایست همیشه مسافر است
آدم کنار رود زمانه مهاجر است
در منجلاب معصیت و باری از گناه
هی می‌دود همیشه در این راه عابر است
آدم به گونه‌ای که سزاوار بنده‌گیست
آدم نگشته هیچ و گویا که کافر است

 

[Tara Motlagh]

از وحشت تنها شدن، با هر غریبی ما شدن
هرگز مبادا اینچنین مجنون شدن! لیلا شدن!

مبهوت و مات رنگ‌ها، دور از خدا فرسنگ‌ها
عشق است نامِ این جنون یا بنده‌ی دنیا شدن

 

[پایان]

ای لحظه ها حـواس به آدم نمی دهید
یک فرصت قیاس به آدم نمی دهید

مفهـوم نیستـند خــطوط کتــاب تـان
امکـان اقتــباس به آدم نمی دهید

 

[Tara Motlagh]

آن مـــه کزو رسید فغــانم به گوش چرخ
یارب نهــاده گوش به سوی دهان کیست؟

وحشی همین نه جان تو فرسوده شد ز غم
آنک از غم فــراق نفرسود جان کیست؟

 

[پایان]

آدم حسابت نمیکنم ای دوست
آدم بودن برای حضرت آدم نکوست