مشاعره مشاعره با حرف "اول اسمتون"

[Kiana']

در مشاعره شرکت کنید، با فرستادن شعر با حرف اول اسمتون ؛)

 

[Kiana']

کاش ای کاش دلم پیش خیالش برسد

به کجا سر بزنم عطر ِ محالش برسد

گفت ، هرگز از این عشق گریزان نشوی

کاش تقدیر به تند بادی حالش برسد

 

[Kiana']

کجایی در شب هجران...
که زاری‌های من بینی...

چو شمع از چشم گریان...
اشکباری‌های من بینی...

 

[Kiana']

کودکی یادت بخیر من روزگاری داشتم

کودکی بودم به دل صبر و قراری داشتم

کودکی در آرزوهای بزرگی درگذشت

خاک کوچه بودو در رخ من غباری داشتم

 

[نهـنگـ]

سال بد
سال باد
سال اشک
سال شک
سال امید های دراز و استقامت های کم
سالی که غرور گدایی کرد...

 

[نهـنگـ]

ساقی و ملک در بهتِ زار زدن های من
تو کجای این سیاره نشسته باشی که داند؟
با عشق قطره قطره فرار میکنند از چشم های من
دچار بر سوار آن ابر های سفید، اشک های من!
سوارِ ابرهای سفیدی که تو باشی مهربانم.

 

[نهـنگـ]

سالن رقص خالیست
آبی آسمان، پشت سقفِ خالیست
سالن رقص خالیست؛
و من با دیده ام تو را می بویم
سالن رقص خالیست
ومن روبروی آن به تماشای رقصمان نشسته ام

 

[ASHOB]

بیـا کـه در غـمِ عشقـت، مشـوشـم بی‌تو
بیا ببین که درین غم چه ناخوشم بی‌تو

شب از فراق تو می‌نالـم ای پری رخسار
چــو روز گــردد گــویـی در آتـشـم بی‌تو

پیـام دادم و گـفتم ، بیـا خوشـم می‌دار
جواب دادی‌و گفتی که‌من خوشم بی‌تو

سعدی

 

[ASHOB]

بـرو ای تُـرک ، کـه تَـرک تــو ستمگر کردم
حیف از آن‌عمر که در پای تو من سرکردم

عهـد و پیمـان تـو بـا مـا و ، وفـا با دگران
ساده دل من، کـه قسم هـای تو باور کردم

بـه خدا کـافـر اگـر بـود، به رحم آمده بود
زآن همـه نالـه، که من پیش تو کافر کردم

تـو شدی همسر اغیار و، مـن از یار و دیار
گـشتـم آواره و ، تـرک سـر و همسـر کردم

زیـر سـر بـالـش دیباست، تو را کی دانی؟
کـه مـن از خـار و خـسِ بادیه بستر کردم

در و دیـوار ، بـه حـال دل من زار گریست
هـر کجـا، نـالـه ی نـاکـامـی خود سر کردم

در غمـت، داغ پـدر دیـدم و چون در یتیم
اشــک ریــزان هــوسِ ، دامــن مـادر کردم

اشک از آویزه‌ی گـوش تو حکایت می‌کرد
پند از این گـوش، پذیرفتم از آن در کردم

بعد از این گوش فلک، نشنود افغان کسی
که من این گوش ز فریاد و فغان کر کردم

ای بسا شب به امیدی که زنی حلقه به در
چشم را حلقـه صفـت، دوخته بر در کردم

جای مِی خونِ جگر ریخت به‌کامم ساقی
گـر هوای طـرب و ، ساقـی و ساغـر کردم

شهـریارا ! بـه جفـا کـرد چـو خـاکـم پامال
آن‌که من خاک رهش را به سر افسر کردم

شهریار

 

[نهـنگـ]

« سحر گاهی چو خورشیدش بر آمد
به کام تشنه اش لغزیدن و جان داد
به جامی باده شور افکنی بود
که در عشق لبنانی تشنه می سوخت »؛