مشاعره مشاعره با حرف "ب"

[پایان]

با تو ای راهزن دل چه سفرها دارم
گرچه از خود خبرم نیست خبر ها دارم

 

[Ashege mah]

بگذر ز کبر و ناز که دیده است روزگار
چین قبای قیصر و طرف کلاه کی

 

[پایان]

بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد
وز خوردن آدمی زمین سیر نشد
مغرور بدانی که نخورده‌ ست ترا
تعجیل مکن هم بخورد دیر نشد

 

[Ashege mah]

باید از سوی خدا معجزه حاصل بشود
تا دلم، باز دلم، باز دلم، دل بشود

 

[ill_mah]

بانوی من آرامشت را دوست دارم
زیبایی و آرایشت را دوست دارم

در چشم تو یک لشکری آماده باش است
جنگیدن با ارتشت را دوست دارم

یک دنده ای و غدی و حاضر جوابی
اما زبان سرکشت را دوست دارم

میخواهمت،خندیدی و گفتی: چرا من؟
هم پاسخ و هم پرسشت را دوست دارم

گفتی: که دیدار من و تو اشتباه است
این اشتباه فاحشت را دوست دارم

وقت غزل خواندن بیا شوری به پا کن
لحن صدا در خوانشت را دوست دارم

یادش بخیر، روزی به من گفتی: عزیزم
در عاشقی من کوششت را دوست دارم

 

[ill_mah]

باد می آمد و گیسوت نمایان شده بود
هر ک.س این منظره را دید پریشان شده بود
گر چه یک گوشه ی گیسوی تو عریان شده بود
شهر آشفته شد و شیخ هراسان شده بود

اگر اخبار به هر کوچه و میدان برسد
شهر بسیار بعید است به سامان برسد

“زلف بر باد مده” معرکه بر پا نشود
“طرّه را تاب مده” این همه بلوا نشود
“شهره ی شهر مشو” مُشت کسی وا نشود
رحم کن تا سر گیسوی تو دعوا نشود

کاش این ولوله ها زود به پایان برسد
شهر بسیار بعید است به سامان برسد

تو که اینگونه بسی عاشق و شیدا داری
رخ عیان کردی و این قدر تماشا داری
یوسف مصری و یک شهر زلیخا داری
“آن چه خوبان همه دارند تو یکجا داری”

یک نفر نیست به فریاد ضعیفان برسد
شهر بسیار بعید است به سامان برسد
‌‌‎‌‌‌‎

 

[پایان]

به جام هستی ما،ای شراب عشق بجوش
به بزم ساده ما ، ای چراغ ماه بتاب

 

[ill_mah]

بانو! چقدر ساده، چه گيرا نگاهتان
می‌چرخد آسمان و زمين دور ماهتان


گيسويتان شبيه من و روز و حال من
می‌آيد اين چه خوب به چشم سياهتان


سرباز، دل ندارد و بی‌بی خجالتی‌ست
لطفا سفارشی بشود پيش شاهتان


دستان من به دست شما، اين گناه نيست
اما نترس، پایِ دل من گناهتان


يكبار – اشتباه- " عزيزم" صدا زديد
عمری‌ست دلخوشم به همين اشتباهتان...

 

[پایان]

به نزد کهان و به نزد مهان
به اذيت موری نیرزد جهان

 

[ill_mah]

بـه پـایــان میــرسد آذر دلم پاییـز میماند
شبیه برگ زردی کـه بـه غــم لبریز میماند

به دارم میکشد غصه شبی تاریک وظلمانی
تمــام آرزوهـــایـی کــه حلق آویــز میماند

چرا پشتِ چرا از این خرابیهای حالی که
به ویرانیِ بعد از حمله ی چنگیز میماند

تنی خسته، دلی پُرخون، ترک بر رویِ قلبی که
شبیه کاسه ای سر پُر ز غم سرریز میماند

پشیمانم اگر گفتم غمم اندازه ی دریاست
که دریـا پیـش غمهایم کم و ناچیز میماند

چه آورده سرم دنیــا وَ یا این بازی تقدیر
تمـام ایـن شکایتها، بـه رستاخیـز میماند

چه فرقی میکند حالا بر این سنگ صبور غم
زمستــان یـا بهاری کــه دلم پاییـــز میماند