مشاعره مشاعره با حرف "ت"

[پایان]

تا کی ز حسرت تو برآرم ز سی*ن*ه آه؟

کز آه سوزناک زیانم بسوختی

 

[leylii]

تا آمدم از وعده دیدار تو بپرسم
لب های تو محدود به اما و اگرشد

 

[پایان]

تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من
به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت

امید خسته‌ام تا چند گیرد با اجل کشتی
بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت

 

[ill_mah]

تا شنیدی که دوستت دارم
سرخ شد، سرخِ گل بناگوشت

زنده شد، رود رود جاری شد
برف‌های سر و بر و دوشت

شعله‌ای از امید پیدا شد
در میان نگاه خاموشت

چرخ زد دامن تو، گیسوهات
ریخت بر شانه‌های مدهوشت

برق زد چشم‌های زیبایت
حلقه زد دور شعر من گوشت

از سر قله‌ها نمایان شد
سبز و سرخ و سفید تن‌پوشت

وطنم! هیچ جای دنیا نیست
گرم‌تر از میان آغوشت!

 

[پایان]

تلخ مکن امید من ای شکر سپید من
تا ندرم ز دست تو پیرهن کبود من

دلبر و یار من تویی رونق کار من تویی
باغ و بهار من تویی بهر تو بود بود من

 

[ill_mah]

•{تو باشی ؛ رازقی باشد ؛ غزل باشد ؛ خدا باشد
بگو این دل اگر آنجا نباشد ؛ پس کجا باشد ؟!}•

خدا می‌خواست هم‌عصرِ تو باشم ؛ هم‌کلامِ تو
خدا می‌خواست چشمانت برایم آشنا باشد

°{خودش می‌خواست لبخندت سلامم را بلرزاند
خودش می‌خواست قلبِ ساده‌ی من مبتلا باشد}°

بگو وقتی دو دل با هم یکی باشد ؛ چرا باید
هزاران سالِ نوری دستِ‌شان از هم جدا باشد ؟!

•{بگو وقتی دو دلواپس ؛ دو دلدادہ ؛ دو دلبسته
دلت را بسته می‌خواهم ؛ چرا باید رها باشد ؟!}•

نمی‌خواهم که پابندِ دلِ بی‌طاقتم باشی
تو باید شاد باشی تا جهان بوده‌ست و تا باشد

°{رها کن شاعران را ؛ ما به غم شادیم و آزادی
مگر آزادگی باید میانِ قیدها باشد !؟}°

خداحافظ نگفتم تا نگویی”زود برگردی”
خدا می‌خواست لبخندِ تو ختمِ ماجرا باشد

•{اگر زن باشی و شاعر ؛ خودت هم خوب می‌دانی
که رفتن از کنارِ دوست ؛ باید بی‌صدا باشد...}•

 

[Tara Motlagh]

تو را دوست دارم
چون یڪ خانہ ڪاهڪَِلی
دور افتاده و ڪوچڪ
امّا ڪَرم...
امّا امن...

 

[پایان]

ترازوی عدالت در جهانِ ما خراب است
عدالت واژه ای زیبا فقط در یک کتاب است

 

[Tara Motlagh]

تمام‌ سرانگشتان سوخته‌ی من
لبريز از حروف رويا و لمس علاقه‌اند.
نمی‌خواهم باورم کنيد!
فقط ... می‌دانم که می‌فهميد،
هنوز هم
از کِزکِزِ اين تاولِ چاک‌چاک و
آماسِ اين دوپای سفر،
عطر اميد و بوی بلوغ و ميل ترانه می‌آيد.

 

[پایان]

تـا کـه پـوشـیدم لـباس و کسوت اهـل وفـا

ناگـهان گشتـم خجل چون کرده بودم بس جفا

غـبطه خـوردم مـن به حال آن لباس ساده چون

بس که با خود داشت رنگ سادگی صدق و صفا