مشاعره مشاعره با حرف " د"

[worning.f]

دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت

جان مژده داده‌ام که چو جان در بر آرمت

 

[ill_mah]

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم
از چه با دشمن جانم شده‌ام دوست ندانم

غمم این است که چون ماه نو انگشت نمائی
ورنه غم نیست که در عشق تو رسوای جهانم

دم به دم حلقهٔ این دام شود تنگ‌تر و من
دست و پایی نزنم خود ز کمندت نرهانم

سر پر شور مرا نه شبی ای دوست به دامان
تا شوی فتنهٔ ساز دلم و سوز نهانم

ساز بشکسته‌ام و طائر پر بسته نگارا
عجبی نیست که این گونه غم افزاست فغانم

نکتهٔ عشق ز من پرس به یک بوسه که دانی
پیر این دیر جهان مسـ*ـت کنم گر چه جوانم

سرو بودم سر زلف تو بپیچید سرم را
یاد باد آن همه آزادگی و تاب و توانم

آن لئیم است که چیزی دهد و باز ستاند
جان اگر نیز ستانی ز تو من دل نستانم

گر ببینی تو هم آن چهره به روزم بنشینی
نیم شب مسـ*ـت چو بر تخت خیالت بنشانم

که تو را دید که در حسرت دیدار دگر نیست
"آری آنجا که عیان است چه حاجت به بیانم"؟

 

[Tara Motlagh]

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس
کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

چه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را
سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا

 

[نیما نصر]

در راه عشق نبود جز عشق رهنمائی
زیرا که هیچ راهی بی راهبر نباشد

 

[ill_mah]

در گردبادِ حادثه یک مهربان بس است
گر دست بر زمین نرسد، آسمان بس است

بر خوانِ خود نشین و چو مهمان عزیز باش
نانِ درست گر نرسد، نیم‌نان بس است

دشمن گر از غلاف برآید، مده جواب
خاموشیِ تو جوهرِ تیغِ زبان بس است

اهل کمال، عمر به سختی به‌سر برند
یعنی برای رزقِ هما استخوان بس است

«فانی»! دکانِ عشق به هر کوچه وا مکن
یک دل متاع داری و یک دلْستان بس است...

 

[نیما نصر]

دل مجروح مرا آگهی از جان دادند
جان غمگین مرا مژده ی جانان دادند

پیش خسرو سخن شکّر شیرین گفتند
بزلیخا خبر از یوسف کنعان دادند

 

[ill_mah]

در خودم هرچه فرو رفتم و ماندم کافیست
رو به بیرون زدن از خویش،دری میخواهم..!

 

[pen lady]

دوش آن صنم چه خوش گفت د رمجلس مغانم
با کافران چه کارت گربت نمی پرستی

 

[نیما نصر]

دی، می هستی ما صافی بود
صاف خوردیم و رسیدیم به درد
خیره نگرفت جهان، رونق من
بگرفتش ز من و بر تو سپرد
تا کند جای برای تو فراخ
باغبان فلکم سخت فشرد
چه توان گفت به یغماگر دهر
چه توان کرد، چو میباید مرد
تو بباغ آمدی و ما رفتیم
آنکه آورد ترا، ما را برد
اندرین دفتر پیروزه، سپهر
آنچه را ما نشمردیم، شمرد
غنچه، تا آب و هوا دید شکفت
چه خبر داشت که خواهد پژمرد
ساقی میکدهٔ دهر، قضاست
همه ک.س، باده ازین ساغر خورد

 

[pen lady]

در اين بهار تازه كه گل ها شكفته اند لبخند عشق زن كه شكوفا ببينمت