مشاعره مشاعره با حرف "ز"

[پایان]

ز بوی زلف تو مفتونم ای گل
ز رنگ روی تو دلخونم ای گل
من عاشق زعشقت بیقرارم
تو چون لیلی و من مجنونم ای گل

 

[نیما نصر]

ز خاک کوی تو پرواز مشکل است مرا
که از گرانی جان، کوه بر دل است مرا

به صد امید به نخل تو کرده ام پیوند
بریدن از تو به ناکام مشکل است مرا

 

[پایان]

زنهار تا توانی اهل نظر میازار
دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده

 

[پایان]

ز غم تو زار زارم هله تا تو شاد باشی
صنما در انتظارم هله تا تو شاد باشی
تو مرا چو خسته بینی نظر خجسته بینی
دل و جان به غم سپارم هله تا تو شاد باشی
ز غم دلم چه شادی به جفا چه اوستادی
دم شاد برنیارم هله تا تو شاد باشی
صنما چو تیغ دشنه تو به خون بنده تشنه
ز دو دیده خون ببارم هله تا تو شاد باشی
تو مرا چو شاد بینی سر و سی*ن*ه پر ز کینی
سر خویش را نخارم هله تا تو شاد باشی
ز تو بخت و جاه دارم دل تو نگاه دارم
صنما بر این قرارم هله تا تو شاد باشی
تویی جان این زمانه تو نشسته پربهانه
ز زمانه برکنارم هله تا تو شاد باشی
تن و نفس تا نمیرد دل و جان صفا نگیرد
همه این شده‌ست کارم هله تا تو شاد باشی

 

[پایان]

ز رقیب دیو سیرت بخوای خد پناهم
مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را

 

[ill_mah]

•{زیبایی و با لحنِ خوشِ عام «قشنگی»
چون ماهِ نشسته به لب بام قشنگی}•

پیچیده‌ترین قصه‌ی این شهر تو هستی
با این همه، با این همه ابهام قشنگی

°{دریایی و زیباست لباس تو به هرحال
هم پر شده از موج، هم آرام قشنگی}°

•{ماهی و شب چارده ات هرشب ماه‌ست
این است که از منظر ایام قشنگی}•

رازی‌ست میان تو و زیبایی و این شعر
هربار اگر گفت به ایهام «قشنگی»!

°{می خواست صدایت بزند دید که انگار
تنها به همین صورتِ بی‌نام قشنگی...}°

 

[amir mohamad]

ز سودای رخ و زلفش، غمی دارم شبانروزی
مرا صبح وصال او، نمی‌گردد شبی روزی

نسیم صبح پیغامی به خورشیدی رسان از ما
که با یاد جمال او، شب ما می‌کند روزی

 

[Tara Motlagh]

زائر ظلمتِ گيسوي توام
گيسوانِ تو پريشانتر از انديشه من
گيسوانِ تو شبِ بي پايان
جنگل عطرآلود
شكن گيسوي تو
موج درياي خيال
كاش با زورق انديشه شبي
از شط گيسوي مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر مي كردم

 

[ill_mah]

زیبای بی ترحم شیرین تبار من!
لیلای بی تکلف مجنون دچار من!

آهوترین غزال حوالی این غزل!
عذراترین ستاره وامق مدار من!

عطر بهشت می دهد آغوش تو هنوز
حوای بی مثال دل بی قرار من!

با من بمان و شاعریم را بهانه باش
ای خنده های روشن تو روزگار من

در دفتر دقایق من ماندگار شد
چشمان تو نجیب ترین یادگار من

باشد که عشق حال مرا خوبتر کند
باشد که تو....ای همه دار و ندار من

 

[پایان]

زخمی کینه من این تو و این سی*ن*ه من
من خودم خواسته‌ام کار به اینجا بکشد

یکی از ما دو نفر کشته به دست دگری‌ست
وای اگر کار من و عشق به فردا بکشد