مشاعره مشاعره با حرف " ق "

[amir mohamad]

قدم به کوچه دیوانگی بزن چندی
که عقل بر سر بازار عشق حیران است

 

[ایران.بانو]

قیامت قامت و قامت قیامت
قیامت می کند این سرو و قامت

 

[پایان]

قد و بالای تو محراب خیال
نفست عین صلات است عزیز

دوری از من تو ولی یاد شما
باعث امن و ثبات است عزیز

 

[ill_mah]

قبل از تو دل، حال پریشان را نمی فهمید
بعد از تو حتی عشق، ایمان را نمی فهمید

این برگ های خشک فصل سرد دلتنگی
پاییز بود، عطر بهاران را نمی فهمید

تقدیر من ته مانده ی شعری کذایی بود
بی وزن و بی احساس، ارکان را نمی فهمید

دل، معنی افسانگی می داد پیش از تو
مفهومِ مسلک های رندان را نمی فهمید

هی طعنه میزد با کلنجار از تو می نالید
چون نسبت دریا و طوفان را نمی فهمید

رفتی ولی بعد از تو بی منطق شد این دل چون
حال خوش عطر گریبان را نمی فهمید

 

[پایان]

قربتان را در پس خود خوانده ایم
اشنایان صمیمی را از پس خود رانده ایم
در میان اینه هفتاد سر
در میان ازدحام واحی ،تنها مانده ایم

 

[ill_mah]

قد و بالای تو را ماه ندارد گل من
این‌قدر چانه نزن راه ندارد گل من

من که با هرم نفس‌های تو هم خواب شدم
عشق یوسف مَثَل‌ات چاه ندارد گل من

سر به سر غرق عزا شد همه شب‌ها نفسم
بی تو دنیا که بجز کاه ندارد گل من

تا به کی شعر مرا در تب و تاب تو ببین
غزلم طاقت یک آه ندارد گل من

و به شطرنج زمانه که همه درگیریم
دل من غیر توأم شاه ندارد گل من

قبله‌ام چشم تو و نام تو ذکر شب و روز
که لبم جز تو که درگاه ندارد گل من

 

[پایان]

قسم بر نگاه اهورایی چشم تو
که چشمی ندیده به گیرایی چشم تو

 

[Tara Motlagh]

قلب، خاک خوبی دارد
در برابر هر دانه که در آن بنشانی
هزار دانه پس می‌دهد...

اگر ذره‌ای نفرت کاشتی،
خروارها نفرت درو خواهی کرد

و اگر دانه‌ای از محبت نشاندی،
خرمن‌ها برخواهی‌داشت

 

[پایان]

قلب من خون است اگر، از درد هجران تو است



گر چه در ظاهر تو با من در کنارم نیستی

 

[ill_mah]

قسم به عشق که دروازه‌ی سپیده‌دم است
قسم به دوست که با آفتاب‌ها، به هم است

قسم به عشق که زیتون باغ‌های شمال
قسم به دوست که خرمای نخل‌های بم است

سپس به جنون_ این رهایی مطلق _
که در طریقت عشّاق اولین قدم است

قسم به عشق و جنون و به دوست، آری دوست!
که هم عزیزترین هم رساترین قسم است

که زیستن تهی از عشق برزخی‌ست عظیم
که زندگی‌ست به نام ارچه، بدتر از عدم است

مگر نه ماه شب ماست عشق و خود نه مگر
محاق ماه به خیل ستارگان ستم است؟

ببین! که وقت جهان بینی‌است و جان بینی
کنون که آینه‌ی چشم دوست، جام‌ِجم است