مشاعره مشاعره با حرف " م "

[پایان]

من آن رندم که گیرم از شهان باج

بپوشم جوشن و بر سر نهم تاج

فرو ناید سر مردان به نامرد

اگر دارم کشند مانند حلاج

 

[Tara Motlagh]

مگر زمینِ دگر از غبارِ دل سازیم
وگرنه روی زمین بر جنون ما تنگ است

 

[نیما نصر]

من به درماندگی صخره و سنگ
من به آوارگی ابر ونسیم
من به سرگشتگی ‌آهوی دشت
من به تنهایی خود می مانم
من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی
گیسوان تو به یادم می آید
من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی
شعر چشمان تو را می خوانم
چشم تو چشمه شوق
چشم تو ژرفترین راز وجود
برگ بید است که با زمزمه جاری باد
تن به وارستن عمر ابدی می سپرد

 

[نیما نصر]

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است.
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد.
و خاصیت عشق این است.

 

[shirin_s]

مثل یک کودک بدخواب که بازیچه شده
خسته‌ام خسته تر از آنکه بگویم چه شده

 

[پایان]

میل من سوی وصال و قصد او سوی فراق
ترک کام خود گرفتم تا برآید کام دوست

حافظ اندر درد او می‌سوز و بی‌درمان بساز
زان که درمانی ندارد درد بی‌آرام دوست

 

[amir mohamad]

ما بهر هلاک خود هلاکیم
ز الایش آب و خاک پاکیم

عین عشقیم و آن حسنیم
روح محضیم و جان پاکیم

 

[پایان]

مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

هدهد خوش خبر از طرف سبا بازآمد

 

[amir mohamad]

میوه ای کالم ولی از شاخسار افتاده ام
قطره وار از چشم تو بی اختیار افتاده ام

بعد تو چون قایقی کهنه کنار بندری
گوشه ارام اما بی قرار افتاده ام

 

[پایان]

محراب ابرویت بنما تا سحرگهی

دست دعا برآرم و در گردن آرمت