مشاعره مشاعره با حرف " م "

[الماس]

من گذشتم که به تقدیر خودم تکیه کنم؛
جگرم سوخت... ولی عشق به عُصیان نرسید.

 

[آراد]

محو چشمانِ تو بودم که به دام افتادم
صید را زنده گرفتی و به کشتن دادی

 

[فرهاد آزادی]

مرا روز ازل کاری به جز رندی نفرمودند

هر آن قسمت که آن جا رفت از آن افزون نخواهد شد

خدا را محتسب ما را به فریاد دف و نی بخش

که ساز شرع از این افسانه بی‌قانون نخواهد شد

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم

کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد

 

[الماس]

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم،
امید ز هرکس که بریدیم بریدیم . .
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند،
از گوشه بامی که پریدیم پریدیم؛

 

[فرهاد آزادی]

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم،
امید ز هرکس که بریدیم بریدیم . .
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند،
از گوشه بامی که پریدیم پریدیم؛

مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

هدهد خوش‌خبر از طرف سبا بازآمد

 

[آراد]

مرا روز ازل کاری به جز رندی نفرمودند

هر آن قسمت که آن جا رفت از آن افزون نخواهد شد

خدا را محتسب ما را به فریاد دف و نی بخش

که ساز شرع از این افسانه بی‌قانون نخواهد شد

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم

کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد

من همان پازلِ دشوار بهم ریخته ام



که کمی حوصله میخواست کنارم‌ماندن

 

[فرهاد آزادی]

من همان پازلِ دشوار بهم ریخته ام



که کمی حوصله میخواست کنارم‌ماندن

منم که دیده به دیدار دوست کردم باز

چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز

 

[آراد]

من دلم
به بودنت گرم است
می‌خواهد مرداد باشد
می‌خواهد نباشد

 

[الماس]

« مردم چه می‌کنند که لبخند می‌زنند؟
غم را نمی‌شود که به رویم نیاورم؛
حالِ مرا نپرس که هنجارها مرا...
مجبور می‌کنند بگویم که بهترم!

 

[فرهاد آزادی]

من دلم
به بودنت گرم است
می‌خواهد مرداد باشد
می‌خواهد نباشد

ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش

بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش