مشاعره مشاعره با حرف " ن"

[amir mohamad]

نبض شعرم کند شد وقتی در آن نامت نبود
گر نباشی شعر من تا انتها غم می شود

 

[آراد]

نظر ار ز دوست پوشم که برون رود ز چشمم

به چه اقتدار گویم که برون شو از ضمیرم

 

[amir mohamad]

نظر ار ز دوست پوشم که برون رود ز چشمم

به چه اقتدار گویم که برون شو از ضمیرم

نه از گل می گشاید دل، نه از گلزار عاشق را
که باغ دلگشایی نیست غیر از یار عاشق را

به بوی گل ز خواب بی خودی بیدار شد بلبل
زهی خجلت که معشوقش کند بیدار عاشق را

 

[آراد]

نه از گل می گشاید دل، نه از گلزار عاشق را
که باغ دلگشایی نیست غیر از یار عاشق را

به بوی گل ز خواب بی خودی بیدار شد بلبل
زهی خجلت که معشوقش کند بیدار عاشق را

نه آرامشت را به چشمى وابسته کن؛

نه دستت را به دستى دلخوش؛

 

[amir mohamad]

نه آرامشت را به چشمى وابسته کن؛

نه دستت را به دستى دلخوش؛

ناگه ز درم در آمد آن سرو سهی
پر غم دل من کرد ز هر غصه تهی

از نار و بهیش یافتم روزبهی
بسپرد بیکبار بمن نار و بهی

 

[آراد]

ناگه ز درم در آمد آن سرو سهی
پر غم دل من کرد ز هر غصه تهی

از نار و بهیش یافتم روزبهی
بسپرد بیکبار بمن نار و بهی

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق

برو ای خواجه ی عاقل هنری بهتر از این؟

 

[amir mohamad]

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق

برو ای خواجه ی عاقل هنری بهتر از این؟

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد
آواره عشق ما آواره نخواهد شد

آن را که منم خرقه عریان نشود هرگز
وان را که منم چاره بیچاره نخواهد شد

 

[آراد]

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد
آواره عشق ما آواره نخواهد شد

آن را که منم خرقه عریان نشود هرگز
وان را که منم چاره بیچاره نخواهد شد

ناله ام در سی*ن*ه ماند و استخوانم در گلو

تا خروش خفته را از دل برارم چاه کو؟

 

[amir mohamad]

ناله ام در سی*ن*ه ماند و استخوانم در گلو

تا خروش خفته را از دل برارم چاه کو؟

نگارا مردگان از جان چه دانند
کلاغان قدر تابستان چه دانند

بر بیگانگان تا چند باشی
بیا جان قدر تو ایشان چه دانند

بپوشان قد خوبت را از ایشان
که کوران سرو در بستان چه دانند

 

[آراد]

نگارا مردگان از جان چه دانند
کلاغان قدر تابستان چه دانند

بر بیگانگان تا چند باشی
بیا جان قدر تو ایشان چه دانند

بپوشان قد خوبت را از ایشان
که کوران سرو در بستان چه دانند

نومید نیم گرچه ز من ببریدی

یا بر سر من یار دگر بگزیدی

تا جان دارم غم تو خواهم خوردن

بسیار امیدهاست در نومیدی....