مشاعره مشاعره با حرف " ه "

[amir mohamad]

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال
با که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم

ک.س ندیده‌ است ز مشک ختن و نافهٔ چین
آن چه من هر سحر از باد صبا می‌بینم

 

[Tara Motlagh]

هم دانه‌ی امید به خرمن ماند
هم باغ و سرای بی تو و من ماند

سیم و زر خویش از دِرم تا به جُوُی
با دوست بخور گرنه به دشمن ماند

 

[amir mohamad]

هم دانه‌ی امید به خرمن ماند
هم باغ و سرای بی تو و من ماند

سیم و زر خویش از دِرم تا به جُوُی
با دوست بخور گرنه به دشمن ماند

همچو بوی‌گل ز بس بی‌پرده است احوال من
می‌شود لوح هوا آیینهٔ تمثال من

داده‌ای مشتی غبارم را به باد اما هنوز
خاک می‌ربزد به فرق عالمی اقبال من

 

[ستایش شهریوری]

هر که را در خاک غربت پای در گل ماند، ماند
گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

 

[ill_mah]

هرچه رفتم نرسیدم به قراری که نبود
من پیِ تو، تو پیِ راه فراری که نبود

ایستگاهی پُر از آغوشِ رسیدن بودم
خسته از دلهره‌ی سوت قطاری که نبود

مانده در خاطر من صوتِ سکوتی سنگین
عشق ما ضبط شده روی نواری که نبود

همه‌ی عمر در اندیشه‌ی دیدار تو گشت
بخت من پرسه‌زنان دورِ مداری که نبود

گشتم آواره چنان تشنه به دنبالِ سراب
در‌به‌در در عطش یار و دیاری که نبود

آه از این دشت، از این جاده، به خود برگشتم
در تماشای سواری و غباری که نبود

خشکم امروز اگر از سر بیعاری نیست
بارها سبز شدم پای بهاری که نبود

حکم دادی که بگیرد نفسم را این عشق
مانده روحم به سرِ چوبه‌ی داری که نبود

 

[ill_mah]

هرچه در تصویر خود بهتر نگاه انداختم
بیشتر آیینه را در اشتباه انداختم

زندگی تصویر بود ای عمر، برگردان به من
سنگ‌هایی را که در مرداب و ماه انداختم

عشق با من نابرادر بود، چون عاقل شدم
یوسف خود را به دست خود به چاه انداختم

تا دل پرهیزگارم را ببینم توبه‌کار
با شعف خود را در آغوش گناه انداختم

سر برون آوردم از مرداب، رو بر آفتاب
چون حباب از شوق آزادی کلاه انداختم

 

[ستایش شهریوری]

هر که را در خاک غربت پای در گل ماند، ماند
گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

 

[Tara Motlagh]

همه روز ار ز روی تو دورست
همه شب خالی از خیال تو نیست

 

[ستایش شهریوری]

هر که را در خاک غربت پای در گل ماند، ماند
گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

 

[Tara Motlagh]

هر ک.س به قَدر هوشِ خود آزار می کشد

در بَحرِ پُر کِنار، خطر بیکَرانه است