مشاعره مشاعره با حرف " ه "

[dina.m]

هر که مزروع خود بخورد به خوید
وقت خرمنش خوشه باید چید

 

[dina.m]

هر که گردن به دعوی افرازد
خویشتن را به گردن اندازد

سعدی افتاده‌ایست آزاده
ک.س نیاید به جنگ افتاده

اول اندیشه وآنگهی گفتار
پای بست آمده‌ست و پس دیوار

 

[پایان]

هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد
وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد

 

[dina.m]

هر خشت که بر کنگرهٔ ایوانی‌ست
انگشت وزیر یا سر سلطانی‌ست

 

[پایان]

هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی
که هم نادیده می‌بینی و هم ننوشته می‌خوانی

 

[dina.m]

هر که در این حلقه فرو مانده‌است
شهر برون کرده و ده رانده‌است

 

[پایان]

هم بدان گونه که باد
در حرکتِ شاخساران و برگ‌ها
از رنگ‌های تو
سایه‌یی‌شان باید
گر بر آن سرند
که حقیقتی یابند.

 

[Tara Motlagh]

هر شبی روزی و هر روز زوالی دارد
شبِ وصلِ من و معشوقِ مرا آخر نیست

 

[پایان]

هوا هوای بهار است و باده باده ناب
به خنده خنده بنوشم جرعه جرعه شراب

 

[ill_mah]

هر کجا نیست کسی، آنطرفِ میز، منم
خسته و غم‌زده با خویش گلاویز، منم

هر چه افتاده کناری و نفهمیده کسی
هیچ‌ک.س هم پیِ آن نیست، همان چیز منم

خسته، خلقی پیِ ما میل ترحّم دارند
شوم، شوریده، حزین، گریه‌ی یکریز منم ...

هر که در من وطنی داشته، شد خانه خراب
شهر ویران شده از غارت چنگیز منم

به تنِ سردِ من اینگونه که داغِ تو نشست
شاهِ قاجار تو، مشروطه‌ی تبریز منم ...

اول قصّه‌ی سهراب، خوشایند، تویی...
آخر قصّه ولی، تلخ و غم انگیز منم ...

دل و دین، هوش و هوس،هر چه که بردی بشمر
به خیال چه نشستی؟ ته پاییز منم ...

بعد یک عمر اگر حالِ مرا میپرسی
خنده‌ی زورکیِ از گله لبریز، منم