مشاعره مشاعره با "گ"

[amir mohamad]

گو شمع میارید در این جمع که امشب

در مجلس ما ماهِ رخِ دوست تمام است

گوش دل می شنود آنچه که در دل باشد
عشق را زمزمه کافی ست، به آواز مگو

آتشی در دلم انداخته چشمت که مپرس
پیش من حرفی از آن خانه برانداز مگو

 

[آراد]

گوش دل می شنود آنچه که در دل باشد
عشق را زمزمه کافی ست، به آواز مگو

آتشی در دلم انداخته چشمت که مپرس
پیش من حرفی از آن خانه برانداز مگو

گوشم همه بر قولِ نی و نغمه چنگ است
چشمم همه بر لعلِ لب و گردش جام است

 

[amir mohamad]

گوشم همه بر قولِ نی و نغمه چنگ است
چشمم همه بر لعلِ لب و گردش جام است

گر جام سپهر زهر‌پیماست
آن در لب عاشقان چو حلواست

زین واقعه گر ز جای رفتی
از جای برو که جای این جاست

مگریز ز سوز عشق زیرا
جز آتش عشق دود و سوداست

 

[آراد]

گر جام سپهر زهر‌پیماست
آن در لب عاشقان چو حلواست

زین واقعه گر ز جای رفتی
از جای برو که جای این جاست

مگریز ز سوز عشق زیرا
جز آتش عشق دود و سوداست

گر من از عشق غزالی غزلی ساخته‌ام

شیوه تازه‌ای از مبتذلی ساخته‌ام

 

[amir mohamad]

گر من از عشق غزالی غزلی ساخته‌ام

شیوه تازه‌ای از مبتذلی ساخته‌ام

گل ندارد تاب دست انداز باد مهرگان
تا خزان آمد دکان حسن را برچیده است

تا نباشی یک قدم نتوان برون رفتن به سیر
بی تو، دل گاهی که از خود رفته، برگردیده است

 

[آراد]

گل ندارد تاب دست انداز باد مهرگان
تا خزان آمد دکان حسن را برچیده است

تا نباشی یک قدم نتوان برون رفتن به سیر
بی تو، دل گاهی که از خود رفته، برگردیده است

گر چو چشمش به سپیدی زده‌ام نقش سیاه

چون نگاهش غزل بی‌بدلی ساخته‌ام

 

[amir mohamad]

گر چو چشمش به سپیدی زده‌ام نقش سیاه

چون نگاهش غزل بی‌بدلی ساخته‌ام

گفت می آیم گرت جان بر لب آید ز انتظار
جان به نزدیک لب آمد، گر بیاید دور نیست

 

[آراد]

گفت می آیم گرت جان بر لب آید ز انتظار
جان به نزدیک لب آمد، گر بیاید دور نیست

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل، ره گم کُنَد مسکین غریب

 

[amir mohamad]

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل، ره گم کُنَد مسکین غریب

گرچه در دفع کدورت هر نوایی دلکش است
در میان سازها، نی تیر روی ترکش است

گر برآرد عشق دود از عقل، جای رحم نیست
خانه زنبور کافر مستحق آتش است

 

[آراد]

گرچه در دفع کدورت هر نوایی دلکش است
در میان سازها، نی تیر روی ترکش است

گر برآرد عشق دود از عقل، جای رحم نیست
خانه زنبور کافر مستحق آتش است

گر مِی فروش حاجتِ رندان روا کند

ایزد گنه ببخشد و دفعِ بلا کند