مشاعره مشاعره حرف "ش"

[ill_mah]

شاید امروز بیاید خبری از گل من

عطر پیراهن او در چمدان باد است...

 

[نیما نصر]

شیرین من بمان
مگر این روزگارِ تلخ؛
فرهاد خسته را به نگاهی امان دهد
در زلف شب گره بزن. آن زلف مسـ*ـت را
شاید شبم به سوی تو راهی نشان دهد
حرفی بزن؛ که عشق به هر واژه گل کند
ما را نصیبِ دیگری از این زمانه نیست

 

[ill_mah]

شب فراق که داند که تا سحر چند است
مگر کسی که به زندان عشق در بند است

 

[نیما نصر]

شبی در عالم تنهایی خویش
درِ دل را به غمها باز کردم

در آن خلوت‌سرای بی‌کسی‌ها
خدا را دم به دم آواز کردم

به یاد مادرم، اشکی فشاندم
غم دیرینه را آغاز کردم

شنیدم ناله‌ی مادر که می‌گفت:
تو را با گریه‌ها دمساز کردم

چو قدرم را ندانستی، ز دستت
به سوی آسمان، پرواز کردم

 

[Tara Motlagh]

شمع از سر خود گذشت و آزاد بسوخت
بر آتش غم خنده‌زنان شاد بسوخت

من بندهٔ شمعم، که ز بهر دل خلق
ببرید ز شیرین و چو فرهاد بسوخت

 

[نیما نصر]

شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست؟

بگفت ای هوادار مسکین من
برفت انگبین یار شیرین من

چو شیرینی از من به در می‌رود
چو فرهادم آتش به سر می‌رود

همی گفت و هر لحظه سیلاب درد
فرو می‌دویدش به رخسار زرد

که ای مدعی عشق کار تو نیست
که نه صبر داری نه یارای ایست

تو بگریزی از پیش یک شعله خام
من استاده‌ام تا بسوزم تمام

تو را آتش عشق اگر پر بسوخت
مرا بین که از پای تا سر بسوخت

همه شب در این گفت و گو بود شمع
به دیدار او وقت اصحاب، جمع

نرفته ز شب همچنان بهره‌ای
که ناگه بکشتش پریچهره‌ای

همی گفت و می‌رفت دودش به سر
که این است پایان عشق، ای پسر

اگر عاشقی خواهی آموختن
به کشتن فرج یابی از سوختن

 

[Tara Motlagh]

شمع من جرات بده تا لحظه‌ای پر واکنم
باز بی‌پروایی پروانه می‌خواهد دلم

شهرزاد قصه و لیلای مجنون حرف بود
داستان‌هایی به جز افسانه می‌خواهد دلم

 

[نیما نصر]

شراب از دست خوبان سلسبیلست
و گر خود خون میخواران سبیلست

نمی‌دانم رطب را چاشنی چیست
همی‌ بینم که خرما بر نخیلست

 

[رهاااا]

شخصي همه شب بر سر بيمار گريست چون روز شد او بمرد و بيمار بزيست

 

[نیما نصر]

شتر پیشی گرفت از من به رفتار
که بر من بیش از او بار گران است

زهی اندک وفای سست پیمان
که آن سنگین دل نامهربان است