مشاعره مشاعره حرف " چ "

[پایان]

چه کم گردد ز حسنت گر بپرسی
که چونی در فراقم دردمندی

 

[Tara Motlagh]

چنان مشتاقم ای دلبر به دیدارت که از دوری
برآید از دلم آهی بسوزد هفت دریا را

 

[پایان]

چون گشت طلسم جسم آدم چالاک

با خاک درآمیخته شد گوهر پاک

آن جسم طلسم را چو بشکست افلاک

پاکی بر پاک رفت و خاکی در خاک

 

[amir mohamad]

چشم رغبت که به دیدار کسی کردی باز
باز بر هم منه ار تیر و سنان می‌آید

عاشق آن است که بی خویشتن از ذوق سماع
پیش شمشیر بلا رقص‌کنان می‌آید

 

[پایان]

چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند

جز پادشه بی‌چون قدر تو کجا داند

 

[ill_mah]

چو غواصی که از صید صدف مایوس برگردد،
نفس تاکی رود پایین و با افسوس برگردد!؟

در این شهر خراب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آباد، انسانی نخواهی یافت
وگر صد شیخ دیگر باز با فانوس برگردد

به آب دَلو تا کی می‌توانی زنده‌اش داری؟
نهنگ مرده نتواند به اقیانوس برگردد

تو خوابیدی که منجی صخره از غار تو بردارد
چه خواهی کرد اگر ناگاه دقیانوس برگردد؟!

سیاست نیست اسرار نهان با دوستان گفتن
بسا پیک امین در جامه‌ی جاسوس برگردد!

همان بهتر به کیش خویش برگردی که ممکن نیست،
کلاغی از شب آیینه‌ها طاووس برگردد!

 

[پایان]

چون خطبه به نام تو رسانم به سخن بر

از برکت و اقبال تو گل روید و ریحان

 

[ill_mah]

چه غم دارد ز خاموشی درون شعله پروردم
که صد خورشید آتش بُرده از خاکستر ِ سردم

به بادم دادی و شادی، بیا ای شب تماشا کن
که دشت آسمان دریای آتش گشته از گردم

شرارانگیز و طوفانی هوایی در من افتاده است
که همچون حلقهٔ آتش در این گرداب می‌گردم

به شوق لعل جان‌بخشی که درمان جهان با اوست
چه طوفان می‌کند این موج خون در جانِ پُر دردم

وفاداری طریق عشق مردان است و جانبازان
چه نامردم اگر زین راه خون آلود برگردم

در آن شب‌های طوفانی که عالم زیر رو می‌شد
نهانی شبچراغ عشق را در سی*ن*ه پروردم

برآر ای بذر پنهانی سر از خواب زمستانی
که از هر ذرهٔ دل آفتابی بر تو گستردم

ز خوبی آب پاکی ریختم بر دست بدخواهان
دلی در آتش افکندم، سیاووشی برآوردم

چراغ دیده روشن کن که من چون سایه شب تا روز
ز خاکستر نشینِ سی*ن*ه آتش وام می‌کردم

 

[پایان]

چه دانم تا چه اجر آرم من مسکین بجای تو
که گر گردم هلاک از غم من مسکین، روا داری

 

[ill_mah]

چه غم، زمانه اگر با دلم جفاکار است
که دست عشقِ تو با دستهای من یار است

تویی فقط که رفیقی چنان که من با من
که در مقابل ما نارفیق بسیار است..

کسی که دل بسپارد چو من به دیدن تو،
به بی قراری و دلواپسی سزاوار است

خوشا دلی که به بزم نگاههای رها
به چشمهای کسی مثل تو گرفتار است

طلب نکرده ام از آسمان تو را هرچند
زمین هزار رسیدن به ما بدهکار است

اگرچه فرصت دیدن همیشه کم بوده است
تمام هستی ما لحظه های دیدار است

عزیز، لحظه ی دیدن، عزیزتر حتی!
غمی که بین سلام و خدا نگهدار است

به حکم عشق فقط می شود بهم برسیم
که در مسیر من و تو هزار دیوار است