مشاعره مشاعره حرف " چ "
- نویسنده موضوع mobina01
- تاریخ شروع
اطلاعات موضوع
- Jul
- 1,014
- 8,152
- مدال‌ها
- 3
چه بهاری به دلم ریخته این پائیزت
شرم و دلواپسی و ساحلِ باران خیزت
تا که پای تو به تاریخ چپاول وا شد
حمله ور شد به جهان،شورو شرِ چنگیزت
لب، مشروطه؛ دلت توپ؛ نگاهت قزّاق
امنیت نیست در این مجلس وهم انگیزت
نقشهء چشم تو از معرکه سر آورده
کودتا می کند این مردمک خون ریزت
روی دیوار دلت روزنه بگذار عزیز!
تا که تیرم بنشیند به دل پرهیزت
جنگ، مطلوب ترین طرز بیان است، اگر!
بعد از آن فتح شود کشور حاصلخیزت
با هم از عشق بنوشیم و غزل چاق کنیم
شور بر پا بکنی با دم سحرآمیزت..
شرم و دلواپسی و ساحلِ باران خیزت
تا که پای تو به تاریخ چپاول وا شد
حمله ور شد به جهان،شورو شرِ چنگیزت
لب، مشروطه؛ دلت توپ؛ نگاهت قزّاق
امنیت نیست در این مجلس وهم انگیزت
نقشهء چشم تو از معرکه سر آورده
کودتا می کند این مردمک خون ریزت
روی دیوار دلت روزنه بگذار عزیز!
تا که تیرم بنشیند به دل پرهیزت
جنگ، مطلوب ترین طرز بیان است، اگر!
بعد از آن فتح شود کشور حاصلخیزت
با هم از عشق بنوشیم و غزل چاق کنیم
شور بر پا بکنی با دم سحرآمیزت..
- Jul
- 1,014
- 8,152
- مدال‌ها
- 3
چقدر ساده به هم ریختی روان مرا
بریده غصه ی دل کندنت امان مرا
قبول کن که مخاطب پسند خواهد شد
به هر زبان بنویسند داستان مرا
گذشتی از من و شب های خالی از غزلم
گرفته حسرت دستان تو، جهان مرا!
سریع پیر شدم! آنچنان که آینه نیز
شکسته در دل خود صورت جوان مرا!
به فکر معجزه‌ای تازه بودم و ناگاه
خدا گرفت به دست تو امتحان مرا!
نه تو خلیل خدایی، نه من چو اسماعیل
بگیر خنجر و در دم بگیر جان مرا!
تو را به حرمت عشقت قسم بیا برگرد
بیا و تلخ تر از این نکن دهان مرا
چه روزگار غریبیست، بعد رفتن تو
بغل گرفته غمی کهنه آسمان مرا
تو نیم دیگر من نیستی؛ تمام منی
تمام کن غم و اندوه سالیان مرا
چقدر ساده به هم ریختی روان مرا
بریده غصه ی دل کندنت امان مرا
قبول کن که مخاطب پسند خواهد شد
به هر زبان بنویسند داستان مرا
گذشتی از من و شب های خالی از غزلم
گرفته حسرت دستان تو، جهان مرا!
سریع پیر شدم! آنچنان که آینه نیز
شکسته در دل خود صورت جوان مرا!
به فکر معجزه‌ای تازه بودم و ناگاه
خدا گرفت به دست تو امتحان مرا!
نه تو خلیل خدایی، نه من چو اسماعیل
بگیر خنجر و در دم بگیر جان مرا!
تو را به حرمت عشقت قسم بیا برگرد
بیا و تلخ تر از این نکن دهان مرا
چه روزگار غریبیست، بعد رفتن تو
بغل گرفته غمی کهنه آسمان مرا
تو نیم دیگر من نیستی؛ تمام منی
تمام کن غم و اندوه سالیان مرا
