مشاعره مشاعره حرف " چ "

[ill_mah]

°{چشمان تو بادام و دهن پسته ی خندان
باری تو صدف داری و اسمش شده دندان}°

لبهای تو مانند مربای تمشک است
یا اینکه خودش قند و دهان گِردی قندان

°{یادم نرود از مژه ها هم بنویسم
ابرو چو کمان است و مژه شاخه پیکان}°

ابرو گره دار است و بدن صاف و کشیده
با چکمه ی مشکی شده ای مثل رضا خان

°{ای وای از آن گونه ی برجسته ی سرخت
پیوند دو سیب از وطن و کشور لبنان}°

از گردن و از سی*ن*ه ی برفی چه بگویم
یک گردنه ی پر خطر و مرکز بحران

°{اندام من از خاک و گِل و چوب حصیرست
اندام تو قالیچه ی ابریشم کرمان}°

آمد دم گوشم مَلک سمت چپ و گفت:
تحریک نکن بیشتر از این دل مردان !!

 

[پایان]

چندان بنالم ناله‌ها چندان برآرم رنگ‌ها
تا برکنم از آینه هر منکری من زنگ‌ها
بر مرکب عشق تو دل می‌راند و این مرکبش
در هر قدم می‌بگذرد زان سوی جان فرسنگ‌ها

 

[ill_mah]

چو ابر تیره که پوشانده روشنی‌هارا
گرفته بغضِ غمی، راه گفتنی‌ها را

به نام «دوست» چه ناباورانه می‌نگرم
چنین که تجربه کردیم دشمنی‌ها را

چه دیده‌ایم مگر از برادرانِ تنی؟
که تا امید ببندیم ناتنی‌ها را

جوانه می‌زند از زخم‌های ما و چه باک
اگر ادامه دهند این تبرزنی‌ها را؟

به این امید که با صبر، سنگ، لعل شود
کنون به سی*ن*ه نهفتیم گفتنی‌ها را

 

[پایان]

چه خوش در قاب دنیا آرمیدی
به عکسی با تبسم های رویا
تورا در قاب دل نقشی کشیدم
به پیوست نگاهی همچو دریا

 

[-پریزاد-]

چشم را از دیگران بر بند و بر خود باز کن مرد شو جز همت مردانه پشتیبان مخواه

احمد کمال پور

 

[-پریزاد-]

چشم دلجویی دلم از مردم عالم نداشت داغ من مرهم ندید و راز من محرم نداشت

کلیم کاشانی

 

[-پریزاد-]

چشم دل باز کن تا جان بینی آنچه نادیدنی است آن بینی

هاتف

 

[-پریزاد-]

چراغی کهنه ام، وقت است خا موشم کنی، کم کم من آن افسانه ام باید فراموشم کنی، کم کم

مهدی عابدی

 

[-پریزاد-]

چو شب به راه تو ماندم که ماه من باشی چراغ خلوت این عاشق کهن باشی

هوشنگ ابتهاج

 

[-پریزاد-]

چشم اگر پوشیده باشد، دل نمی گردد سیاه بیشتر، تاریکی این خانه از دام است و بس

صائب تبریزی