مشاعره مشاعر با شعر نو

[اولدوز]

شاخه ها را
از ساقه ها جدا کردیم
چُنان که با زمین بیگانه شدیم!
و از قلب تپنده ی خاک
ریشه را برکندیم
تا جایی برای مُردن بنا کنیم

 

[مژگان سلاجقه]

شاخه ها را
از ساقه ها جدا کردیم
چُنان که با زمین بیگانه شدیم!
و از قلب تپنده ی خاک
ریشه را برکندیم
تا جایی برای مُردن بنا کنیم

مرگ من روزی فراخواهد رسید
در بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی غبار آلود و دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور

 

[ممد صنوبر]

ز شوقت هردمی کردم به فریاد
که ای یارا برس بر درد ما را
ز حبسم کرده اند ناله به درگاه
بیا باری تعالی به رخسار

 

[مژگان سلاجقه]

روزی...
شروع حرفی ساده که ناگفته ماند...
حرفی پسِ آن همه انتظار...
آن همه احساس ...
حتی اشارتی
یادی از آن همه خاطراتِ ماندگار
زخمی که کهنه ...

 

[amir mohamad]

هزار افتاب خندان در خرام توست
هزار ستاره گریان در تمنای من
عشق را
کاش زبان سخن بود


شاملو

 

[پایان]

دلم می سوزد

برای خودم

برای تنهایی عمیقم

وقتی هیچکسی

دردم را نمی فهمد

وقتی دلشکستگی

به هیچ هم نمی ارزد

 

[amir mohamad]

در آنسوي دنيا زاده شده بودي
دور بودي مثل تمام آرزوها و ريل ها
در مه زنگ زده بودند
هيچ قطاري حاضر نبود مرا به تو برساند
من به تو نرسيدم
من به حرفي تازه در عشق نرسيدم
و در ادامه خواب هاي من
هرگز خورشيدي طلوع نکرد

 

[بانوی شـــب]

بخواب آروم تو آغوش دل آرومم
نکن هرگز مرا فراموشم
تو پاییز و بهار من.
=/

 

[amir mohamad]

نام بعضی نفرات
رزق روحم شده است

وقت هر دلتنگی
سویشان دارم دست

جرئتم می بخشد
روشنم می دارد

نیما یوشیج

 

[پایان]

دست‌ها می‌سایم

تا دری بگشایم

به عبث می‌پایم

که به در ک.س آید