فایل شده [من و عقل کل ] اثر«(ماهبانو کاربر انجمن رمان بوک»

[ماهبانو]

- امروز سر گیجه دارم.
- امروز بهانه‌گیر شده‌ای.
- من!... چرا؟
- یادت نیست، قرار بود از امروز فراموشش کنم اما.
- اما سرگیجه دارم. فکر می‌کنی بهانه می‌آورم.
- اوم... تقریباً.
- واقعاً که عقل کل کودنی هستی.
- تو هم یک مَنِ تنبل هستی.
- چه ربطی به تنبلی دارد آخر؟
- این‌که در تخت پهلو به پهلو شوی تنبلی نیست!
- س ر گی جه دا ر م.
- نداری. بهانه می‌آوری که یک روز بیشتر در رویای او که هیچ‌وقت واقعی نبوده غرق شوی.
- نه... . اما به راستی در رویای با او بودن شیرین است.
- مَن! باور کن همه‌اش تخیلات تو بوده.
- آری بوده.

 

[ماهبانو]

- حواست باشد اول صبر کنی تا کمی هوا بخورد بعد.
- حواسم هست. اگر امروز هم گذشت و نیامد.
- کمی فشارش بده.
- امروز هیچ، اگر فردا و روز بعدش و روزهای بعدش نیامد چه؟
- امتحانش کن.
- اگر هیچ‌وقت نیامد چه؟
- گوشه‌اش کمی باز است.
- جای دوخت است. اگر نیامد.
- دستت را از زیر سوزن بردار الان...
- حواسم هست. آن‌وقت از فکرش بیرون می‌آیم.
- دیر نیست؟
- چسب ریخته‌ام، کوک هم زده‌ام. این جا کلیدی خیلی هم زود آماده شد.
- فراموش کردن او را می‌گویم.
- ها... یعنی اگر امشب و فردا شب و روز و شب بعدش نیامد، فراموشش کنم.
- می‌توانی؟
- شاید. از این ستون به اون ستون فرجه!
- می‌خواهی به جای فراموشی کار دیگه‌ای کن.
- هوم؟
- بهش فکر کن، باهاش حرف بزن، داد بزن، گلایه کن و بعدش یه عبور ممنوع بزرگ بزار روش و رهاش کن. رهای رها.
- اوممم، می‌تونم؟
- ...
- عقل کل، تو میگی باید بتونم؟
- ب ا ی د بتونی.

 

[ماهبانو]

- چه‌قدر ساکت شده‌ای!
- دیگر این‌روزها را اولش نمی‌گویی؟
- چه فایده که بگویم. مدت‌هاست ساکت شده‌ای و مخ مرا نمی‌خوری.
- خب... چه بهتر برای تو.
- آخر دلم برای غرهایت تنگ شده.
- آخر غرهایم تکراری شده‌اند. حوصله‌شان را ندارم.
- چه می‌خواهی؟
- نمی‌دانی؟... می‌دانی.
- ...
- حالا... با هم سکوت می‌کنیم. من می‌خواهم و نمی‌توانم و تو می‌توانی و نمی‌خواهی! عجب دنیای وارونه‌ای.

 

[ماهبانو]

من و خودم:
- سخت است گاهی.
-- چه سخت است؟
- این‌که هم خودت باشی و هم خودت نباشی؛
- همیشه آخرش خودت و خودت هستی.
-- اوم؛ همیشه آخرش خودت و خودت می‌مانی.

 

[ماهبانو]

من و ؟
- صدای هیاهوی بچه‌ها زیباست.
- گاهی.
- همیشه.
- وقتی صدای آن‌ها می‌آید نمی‌توانی بخوابی.
- وقتی که از پنجرهٔ نیمه باز صدای‌شان می‌آید، وقتی صدای هوار گ...ل بالا می‌رود، وقتی صدای جیغ شادی‌شان گوش کوچه رو کر می‌کند، هم زیباست؛ حتی اگر خوابم نبرد.

 

[ماهبانو]

- می‌شنوی!
- آری.
- دلم به درد می‌آید و قلبم می‌لرزد.
- می‌توانی تصور غربتش را کنی؟
- تصور شاید ولی تحمل هرگز.
- نگاه کن...چه می‌بینی؟
- دختر بچه‌ای را می‌بینم که رد اشک بر چهره‌اش خشک شده و دیگر نای گریستن هم ندارد، فقط هر از گاهی نفسش را مثل سکسکه بالا می‌کشد. گویا نفس برایش زیادی شده.
- نگاه دخترک را چه؟ آن را هم دیدی!
- حسرت چشمانش را می‌گویی یا تشت پر از خون را!

 

[ماهبانو]

- بالاخره گفتی!
- بالاخره.
- آرام باش
- لااقل گفتم، شاید دیگر اویی نباشم که او می‌خواهد ولی زنگار قلب گرفته زدوده شد.
- اما... سبک‌نشدی!
- هه... بهتر می‌دانی که ...
- قلبت اما...
- سبک‌تر شده؛ آری. لااقل کوله بار ناگفته‌ها را با خود جا‌به‌جا نمی‌کنم.
- اما من در حال انفجارم.
- می‌دانم، ولی سعی کن کمتر تحلیل کنی، کمتر قاعده بچینی. این زندگی فقط کمی قاعده برمی‌دارد. بقیه‌اش را چیزهایی مثل گذشت، مهر، عاطفه پر می‌کند.
- اگر آن روزها...
- تمام شد آن روزها... دیگر نگو، اگر نگو، آن روزها فرصت سوخته‌اند و من و تو باید این روزها را زندگی کنیم.
- پس بیا تا این روزها را بهتر زندگی کنیم.
- امیدوارم بتوانیم.

 

[ماهبانو]

- بالاخره گفتی!
- بالاخره.
- آرام باش
- لااقل گفتم، شاید دیگر آنی نباشم که او می‌خواهد ولی زنگار قلبم زدوده شد.
- اما... سبک‌نشدی!
- هه... بهتر می‌دانی که ...
- قلبت اما...
- سبک‌تر شده؛ آری. لااقل کوله بار ناگفته‌ها را با خود جا‌به‌جا نمی‌کنم.
- اما من در حال انفجارم.
- می‌دانم، ولی سعی کن کمتر تحلیل کنی، کمتر قاعده بچینی. این زندگی فقط کمی قاعده برمی‌دارد. بقیه‌اش را چیزهایی مثل گذشت، مهر، عاطفه پر می‌کند.
- اگر آن روزها...
- تمام شد آن روزها... دیگر نگو، اگر نگو، آن روزها فرصت سوخته‌اند و من و تو باید این روزها را زندگی کنیم.
- پس بیا تا این روزها را بهتر زندگی کنیم.
- امیدوارم بتوانیم.

 

[ماهبانو]

- باید رفت.
- گفته بودم.
- ساک‌ها را باید جمع کرد.
- و چمدان آبیت را.
- و هر آن‌چه در اتاقک کوچک پشتی است را.
- شعر می‌گویی! آن‌ها را باید سوزاند.
- مگر می‌شود!
- می‌شود، ولی تو شاید نتوانی!
- آخر...
- تو چند لحظه‌ای چشم‌هایت را ببند و منتظر باش.
- تمامش می‌کنی؟
- آن‌چه را تو شروع کردی؟ آری.
- آخر دلم!
- وای به حال تو و دلت.
- آری، وای به حال‌مان وقتی تو فرمانده هستی!

 

[ماهبانو]

- عقل کل جان؟
- جانم!
- دلهره دارم.
- می‌دانم.
- سرم شده مثل یک خیک روغن، همان‌قدر بزرگ و همان‌قدر سنگین.
- چاره‌ای نیست.
- می‌دانم... اما طاقت ندارم.
- صبر کن.
- صبر... همه می‌دانند چاره‌ای جز صبر نیست.
- پس صبر کن.
- اگر...
- من جان؟
- جانم!
- صبر کن و کمی توکل، آخرش درست می‌شود.
- اوم به مو می‌رسد ولی... .