مجموعه اشعار مهدی اخوان ثالث

[mobina01]

دگر ره شب آمد تا جهانی سیا کند

جهانی سیاهی با دلم تا چه‌ها کند

بیامد که باز آن تیره مفرش بگسترد

همان گوهر آجین خیمه اش رابه پا کند

سپی گله اش را بی شبانی کند یله

دراین دشت ازرق تا بهر سو چرا کند

به چشمش چه اشکی راستی ای شب این فروغ

بیاید تو را جاوید پر روشنا کند

غریبان عالم جمله دیگر بس ایمن‌اند

ز بس کاین زن اینک بیکرانه دعا کند

اگر مرده باشد آن سفر کرده وای وای

زنک جامه باید چون تو جامه عزا کند

بگو ای شب آیا کائنات این دعا شنید

و مردی بود کز اشک این زن حیا کند؟

 

[mobina01]

ما چون دو دریچه، رو به روی هم

آگاه ز هر بگو مگوی هم

هرروز درود و پرسش و خنده

هرروز قرار روز آینده

عمر آینه بهشت، اما… آه

بیش از شب و روز تیره و دی كوتاه

اكنون دل من شكسته و خسته ست

زیرا یكی از دریچه‌ها بسته ست

نه مهر فسون، نه ماه جادو كرد

لعنت به سفر، كه هر چه كرد او كرد

در گذرگاه زمان خیمه شب بازی دهر

با همه ی تلخی و شیرینی خود می‌گذرد…

 

[mobina01]

ما چون دو دریچه، رو به روی هم

آگاه ز هر بگو مگوی هم

هرروز درود و پرسش و خنده

هرروز قرار روز آینده

عمر آینه بهشت، اما… آه

بیش از شب و روز تیره و دی كوتاه

اكنون دل من شكسته و خسته ست

زیرا یكی از دریچه‌ها بسته ست

نه مهر فسون، نه ماه جادو كرد

لعنت به سفر، كه هر چه كرد او كرد

در گذرگاه زمان خیمه شب بازی دهر

با همه ی تلخی و شیرینی خود می‌گذرد…

 

[mobina01]

سر کوه بلند آمد سحر باد

ز توفانی که می‌آمد خبرداد



درخت سبزه لرزیدند و لاله

به خاک افتاد و مرغ از چهچهه افتاد



سر کوه بلند ابر است و باران

زمین غرق گل و سبزه بهاران



گل و سبزه بهاران خاک و خشت است

برای آن که دور افتد ز یاران



سر کوه بلند آهوی خسته

شکسته دست و پا، غمگین نشسته



شکست دست و پا درد است، اما

نه چون درد دلش کز غم شکسته



سر کوه بلند افتان و خیزان

چکان خونش از دهان زخم و ریزان

 

[mobina01]

عید آمد و ما خانه خودرا نتکاندیم

گردی نستردیم و غباری نستاندیم

دیدیم که در کسوت بخت آمده نوروز

از بیدلی وی را ز در خانه براندیم

آفاق پر از پیک و پیام است، ولی ما

پیکی ندواندیم و پیامی نرساندیم

من دانم و غمگین دلت، ای خسته کبوتر

سالی سپری گشت و تو را ما نپراندیم

صد قافله رفتند و به مقصود رسیدند

ما این خرک لنگ زجویی نجهاندیم

از نه خم گردون بگذشتند حریفان

مسکین من و دل در خم یک زاویه ماندیم

طوفان بتکاند مگر “امید” که صد بار

عید آمد و ما خانه خودرا نتکاندیم

 

[mobina01]

قاصدک! هان، چه خبر آوردی؟

از كجا وز كه خبر آوردی؟

خوش خبر باشی، اما، ‌اما

گرد بام و درمن

بی ثمر می گردي

انتظار خبری نیست مرا

نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری

برو آنجا كه بود چشمی و گوشی با كس

برو آنجا كه تو را منتظرند

قاصدک!

در دل من همه ی كورند و كرند

دست بردار ازین در میهن خویش غریب

قاصد تجربه‌های همه ی تلخ

با دلم می گوید

كه دروغی تو، دروغ

كه فریبی تو، فریب

قاصدک! هان، ولی… آخر… ای وای

راستی آیا رفتی با باد؟

با توام، آی! كجا رفتی؟ آی

 

[mobina01]

لحظه دیدار نزدیک است

باز من دیوانه‌ام، مستم

باز می‌لرزد، دلم، دستم

باز گویی در جهان دیگری هستم

های! دل

ای نخورده مسـ*ـت

لحظه دیدار نزدیک است

 

[mobina01]

نشین با من ، با من منشین
تو چه دانی که چه افسونگر و بی پا و سرم؟

تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من
چه جنونی ، چه نیازی ، چه غمی ست؟
یا نگاه تو ، که پر عصمت و ناز
بر من افتد ، چه عذاب و ستمی ست؟

دردم این نیست ولی
دردم این است که من بی تو دگر
از جهان دورم و بی خویشتنم

پوپکم ! آهوکم!
تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم

مگرم سوی تو راهی باشد
چون فروغ نگهت
ورنه دیگر به چه کار آیم من
بی تو ؟ چون مرده ی چشم سیهت

منشین اما با من ، منشین
تکیه بر من مکن ، ای پرده ی طناز حریر
که شراری شده ام

پوپکم ! آهوکم!
گرگ هاری شده ام

 

[mobina01]

بَده … بَد بَد
چه امیدی؟… چه ایمانی؟…
کَرَک جان خوب می‌خوانی
من این آواز پاکت را دراین غمگین خراب آباد
چو بوی بال‌های سوخته‌ات پرواز خواهم داد
گرت دستی دهد با خویش در دنجی فراهم باش
بخوان آواز تلخت را ،
ولیکن دل به غم مسپار
کَرَک جان ! بنده‌ی دم باش

 

[mobina01]

تشنه‌ام امشب , اگر باز خیال لب تو
خواب نفرستد و از راه سرابم نبرد
کاش از عمر شبی تا به سحر چون مهتاب
شبنم زلف ترا نوشم و خوابم نبرد

روح من در گرو زمزمه‌ای شیرینست
من دگر نیستم , ای خواب برو , حلقه مزن
این سکوتی که تو را می‌طلبد نیست عمیق
وه که غافل شده‌ای از دل غوغائی من

می‌رسد نغمه‌ای از دور بگوشم , ای خواب
مکن این نغمه جادو را خاموش , مکن
زلف , چون دوش رها تا بسر دوش مکن
ای مه امروز پریشانترم از دوش مکن