دلنوشته {مکتوب کرب} اثر •Aynaz_evilgirl کاربر انجمن رمان بوک•

[آیناز]

وقتی باران بر بام‌ خانه می‌خورد، صدایش جای تک‌تک آهنگ‌های غمگینم را می‌گیرد و من تنها به حرمت خاطراتم سکوت پیشه می‌کنم. سکوتی از جنس تنهایی که درد را فریاد می‌زند. افسوس، قرار بود تو ماندنی باشی و اکنون فرسنگ‌ها از من دور هستی.

 

[آیناز]

همه‌ی شادی‌های جهان از غم سرچشمه گرفته است؛ چون در شادی دیدگاه متفاوت است و دنبال دلیل خنده هستیم. پس بیاید از دید دیگری غم‌ها و سختی‌ها را نگاه کنیم، تا شاید غم‌ها کوتاه بیایند.

 

[آیناز]

شاید من گناه‌کارم که تو را، تنها میان این گرگ‌ها تنها گذاشته‌ام و امید دارم زنده بمانی، من اکنون بیم دارم که تو را از من بگیرند و من از اعماق وجود تو، هیچ خبری ندارم.

 

[آیناز]

خدایا قرارمان چه شد، گفتی از رگ‌ گردن به من نزدیک‌تری، ولی الان اشک‌هایم گردنم را خیس کرده‌اند ولی تو همچنان مرا منتظر می‌گذاری تا عشقم را کنار دیگری ببینم. چرا؟ تو که می‌دانی من چه‌قدر تنها هستم. خدایا حس می‌کنم مدتی است تو هم تنهایم گذاشته‌ای.

 

[آیناز]

وقتی خبری از او را با شوق به من می‌دهند؛ چشمانم دریا می‌شود و صدایم می‌لرزد و آرام می‌گویم مبارک باشد انشالله خوشبخت بشوند؛ امّا در دلم می‌گویم انشالله سرنوشت آن دختر مانند من نشود، که هر شب برایش اشک بریزد، در حالی که او دیگر نیست.

 

[آیناز]

شب و گریه‌هایم را دوست دارم. بدون ‌‌تو این دیوار‌ها را دوست دارم. فهمیدم چرا مجنون اسمش مجنون است، تو مرا بی‌کم و کاست مجنون کرده‌ای! من بی‌تاب شده‌‌ام تو من را دیوانه کرده‌ای

 

[آیناز]

دلم که تو را می‌خواهد پر می‌کشد این‌جا، از قسمت پرخون دلم می‌نویسم، شاید که آمدی و خواندی، آه دل دریغا که همه می‌خوانند و او نمی‌خواند. این چرخهٔ بی‌پایان من برای نوشتن ادامه دارد.

 

[آیناز]

گاهی حتی با دلتنگی‌ات هم لجبازی می‌کنی و خودت را دلداری می‌دهی که چون او الان در فکر من هست حتماً من هم در فکر او هستم و چه این امید‌های پوشالی از جای‌ خالی‌ات هم بدتر هستند.

 

[آیناز]

دیگران دوست دارند همان‌طور باشیم که آن‌ها می‌خواهند، آن‌ها دوست دارند ما را کنترل کنند تا سد بین آن‌ها و موفّقیت‌هایشان نباشیم و این چه بد است که غم ما باعث شادی آن‌ها است. می‌خواهم قوی بمانم امّا غم‌هایم کمرم را خم کرده‌اند.

 

[آیناز]

من مثل آسمان شب هستم، همه از من برای خود‌نمایی استفاده می‌کنند و من را همیشه، بعد از جلوه کردن خودشان رهایم می‌کنند. اصلاً مهم نیست، چون آن‌ها خودشان خوب می‌دانند، دلیل درخشان بودن‌شان زمینهٔ سیاه من بود. امّا قلبم درد می‌گیرد از این همه بی‌معرفتی ولی باید زنده‌ باشم و زندگی کنم.