دلنوشته {مکتوب کرب} اثر •Aynaz_evilgirl کاربر انجمن رمان بوک•

[آیناز]

سخت‌ترین غصّه این زندگی همانی است، که تو به‌خاطر آن اندوهگین می‌شوی. همانی است؛ که می‌گویی کاش زود‌تر و زود‌تر برسد. وقتی می‌رسد از غصّه نابود می‌شوی امّا هیچ اشکالی ندارد می‌گذرد، تو در راه زندگی تنهایی، چه غصّهٔ‌ بزرگ شدنت را داشته‌ باشی و چه غصّه‌ای نداشته باشی.

 

[آیناز]

شاید در مسیر عشق، هر دو با هم حرکت کردیم ولی آن فرد که صبوری کرد و سوخت من بودم. آن که قلبش شکست و باز هم تو را خواست من بودم. بازندهٔ عشق تو من بودم و تو گمان کردی همیشه من می‌مانم تا بازنده بشوم، امّا اشتباه کردی عزیز‌دلم، من روزی خسته شدم و پشت به تو کردم و رفتم.

 

[آیناز]

می‌ترسم از تاریکی شب‌های بدون تو، که به سختی به صبح ختم می‌شود. می‌ترسم چشمانم را ببندم و روشنی هوا قسمت من نشود. نگران تو هستم که اگر من نباشم تو می‌خواهی، چه کسی را جای من رها کنی و باعث اشک‌های شبانگاه او بشوی.

 

[آیناز]

چرا وقتی بین این همه آدم هستم‌، باز هم حس تنهایی من را درگیر خودش کرده است؟ چرا وقتی مغرور بودم بد بود و وقتی خوش خنده شدم بدتر؟ می‌خواهم اندکی تنهایی که مرگ پایانش باشد. زمانی که خورشید دیگر طلوع نمی‌کند و من فقط شاهد غروب غم‌انگیز هستم، این زندگی معنایی ندارد و تلاشی برای زنده بودن بی‌فایده است.

 

[آیناز]

چه‌قدر غم‌های جهان بسیار شده است، که همه به فکر کنج خلوتی هستند. امرا افسوس که همه یه کنج خلوت می‌خواهند، که با شلوغی تمام خواستهٔ آن‌‌ها به پایان می‌رسد. حیف که برای تنهایی هیچ دیواری امنیت ندارد!

 

[آیناز]

اگر هم اشک بریزم، می‌دانم که کسی برای پاک کردنش، نمی‌کوشد و من شب‌ها و روز‌ها اشک ریختم. میان موفّقیتم نیز اشک ریختم و الان سنگ بی‌احساسیم، که از درد دیگر بی‌حس شده‌ است. برای موفّقیت تلاش نمی‌کنم و از فرودهای زندگی لذّت می‌برم.

 

[آیناز]

کنار تک‌تک حس‌های منفی و غرور بی‌موقع، دختری خندان با کلی تفاوت وجود دارد. امّا نباید آن را برای هر فردی رو می‌کرد، این را فقط خودش می‌دانست. آن دختر را مخفی کرده بود، چون او را تبدیل به آدمی کرده بودند، که فقط سنگ را نماد محکم بودن، ایستادگی و سرسختی می‌شناخت و او می‌خواست مقاوم باشد. چقدر تنهاست در دل شلوغی شهری، که با تمام وجودش آن‌جا را دوست دارد.

 

[آیناز]

اشک ریختن در ملا عام در قانون من جرم است. چون ضعفم را نشان بدهم، از همان نقطه ضربه‌ها می‌خورم. پس تمام تلاشم را می‌کردم، که هیچ ضعفی نداشته باشم. من در نگاه همه یک آدم سردم، که گاهی شاد است و چه‌قدر این تصور غلط، عذاب‌آور است. من هم می‌خواهم فریاد بزنم، که قلب دارم و احساس می‌کنم، من هم ضربه خورده‌ام، امّا غرورم به من اجازه نمی‌داد. این غرور است، که در من حکومت می‌کند.

 

[آیناز]

سخت است، که متوجّه بشوی یک روزی، تو هم حق یک زندگی خوب را داشتی، ولی از تو گرفته‌اند. کسانی از تو خوشبختی را گرفته‌اند، که یک روزی برای آن‌ها جان می‌دادی. پشیمان نیستم، ولی من هم الان شبیه خود آن‌ها شده‌ام و خوشحال هستم، که کارشان من را خیلی تغییر داد.

 

[آیناز]

خسته‌ام از گریه‌هایی که بی‌دلیل سرازیر می‌شوند و با خودم تکرار می‌کنم دیگر کافی است. بهتر است، همه بدانند که تو هم تغییر می‌کنی و زندگی و حرف‌هایشان نابودت می‌کند. بهتر است درک کنی که هیچ کدام از آن افرادی که دوستشان داشتی، حقیقی نبودند .بهتر است ارام در دفتر زندگی خود، اشک بریزی.