هوا فضا ناسا

[.Ghazal.]

برنامه های تجاری



توسعه وسایل نقلیه مربوط به برنامه خدمات تأمین تجاری (سی‌آراس) از سال ۲۰۰۶ و با هدف ساخت فضاپیماهای بدون سرنشین آمریکایی تحت مدیریت تجاری برای خدمت‌رسانی به آی‌اس‌اس آغاز شد.[۱۷۶] توسعه این وسایل تحت یک برنامه هدفمند و با قیمت ثابت انجام شد و هر شرکت برای دریافت پاداش، فهرستی از اهداف داشت که باید با موفقیت به آن‌ها دست می‌یافت.[۱۷۷] شرکت‌ها همچنین ملزم بودند تا مقدار نامشخصی سرمایه‌گذاری شخصی هم روی طرح‌های پیشنهادی‌شان انجام دهند.[۱۷۸]

ناسا در ۲۳ دسامبر ۲۰۰۸، پاداش قراردادهای مربوط به خدمات تأمین تجاری را به اسپیس‌اکس و اوربیتال ساینسز کورپوریشن پرداخت‌کرد.[۱۷۹] اسپیس‌اکس از موشک فالکن ۹ و فضاپیمای دراگن استفاده کرد.[۱۸۰] اوربیتال ساینسز هم از موشک آنتارس و فضاپیمای سیگنوس استفاده کرد.[۱۸۱] نخستین مأموریت تأمین دراگن در مه ۲۰۱۲ انجام شد.[۱۸۲] نخستین مأموریت تأمین سیگنوس هم در سپتامبر ۲۰۱۳ انجام گرفت.[۱۸۳] امروزه برنامه سی‌آراس برطرف کردن تمام نیازهای ترابری آی‌اس‌اس را، به جز چند مأموریت خاص که توسط فضاپیمای ترابری خودکار اروپایی و فضاپیمای ترابری اچ-۲ انجام می‌شود، بر عهده دارد.[۱۸۴]

برنامه توسعه خدمه تجاری در سال ۲۰۱۰ با هدف ساخت فضاپیماهای دارای سرنشین آمریکایی با قابلیت رساندن حداقل چهار نفر به آی‌اس‌اس، پهلوگیری به مدت ۱۸۰ روز و سپس بازگشت به زمین به‌وجود آمد.[۱۸۵] ناسا امید دارد که این فضاپیماها بتوانند مشتریان معمولی و غیر از اعضای ناسا را هم به ایستگاه‌های فضایی شخصی ببرند.[۱۸۶] مشابه برنامه خدمات تأمین تجاری، برنامه توسعه خدمه تجاری هم یک برنامه هدفمند و با قیمت ثابت است که به مقداری سرمایه‌گذاری شخصی هم نیاز دارد

 

[.Ghazal.]

در سال ۲۰۱۰ و زمانی که ناسا برندگان نخستین فاز این برنامه را اعلام کرد، مجموعاً مبلغ ۵۰ میلیون دلار میان پنج شرکت آمریکایی تقسیم شد. هدف از این پاداش، رشد تحقیق و توسعه در زمینه پروازهای فضایی بشری و فناوری‌های مربوط به آن در بخش خصوصی بود. در سال ۲۰۱۱، برندگان فاز دوم این برنامه معرفی شده و ۲۷۰ میلیون دلار میان چهار شرکت تقسیم شد. در سال ۲۰۱۲، برندگان فاز سوم معرفی شدند و ناسا ۱٫۱ میلیارد دلار را میان سه شرکت تقسیم کرد تا سامانه‌های حمل‌ونقل دارای سرنشین خود را توسعه دهند.برندگان آخرین فاز در سال ۲۰۱۴ معرفی شدند. فضاپیمای دراگن۲ اسپیس‌اکس، که قرار است با فالکن ۹ وی۱٫۱ پرتاب شود، قراردادی به ارزش ۲٫۶ میلیارد دلار دریافت کرد و سی اس تی-۱۰۰ متعلق به بوئینگ، که قرار است با اتلس ۵ پرتاب شود، قراردادی به ارزش ۴٫۲ میلیارد دلار دریافت کرد. ناسا انتظار دارد که این فضاپیماها در سال ۲۰۱۹ حمل‌ونقل انسان به آی‌اس‌اس را آغاز کنند

 

[.Ghazal.]

برنامه فراتر از مدار نزدیک زمین

برای مأموریت‌های فراتر از مدار نزدیک زمین، ناسا وظیفه داشت تا سامانه پرتاب فضایی، یک موشک ساترن ۵، دو تا شش انسان و یک فضاپیما با قابلیت پرواز فراتر از مدار نزدیک زمین، اوریون، را فراهم آورد. بر اساس حکم دولت باراک اوباما در فوریه ۲۰۱۰، برنامه کانستلیشن لغو شد و مسئولیت سنگین‌تری برای خدمت‌رسانی به شرکت‌های خصوصی روی دوش آی‌اس‌اس گذاشته‌شد.اوباما در سخنرانی خود در مرکز فضایی کندی در ۱۵ آوریل ۲۰۱۰، طرحی جدید را برای جایگزینی با آرس ۵ پیشنهاد داد. در این سخنرانی، اوباما برنامه یک مأموریت دارای سرنشین را برای فرود روی یک سیارک تا سال ۲۰۲۵ و یک مأموریت دارای سرنشین را به مدار مریخ تا اواسط دهه ۲۰۳۰ میلادی ارائه کرد.[۱۹۶] سند اجازه‌نامه سال ۲۰۱۰ ناسا توسط کنگره تأیید شد و در ۱۱ اکتبر ۲۰۱۰ به‌صورت قانون درآمد. این سند، باعث لغو رسمی برنامه کانستلیشن شد.

 

[.Ghazal.]

بر اساس سند اجازه‌نامه، پرتابگر جدیدی باید ظرف ۹۰ روز انتخاب می‌شد؛ این پرتابگر «سامانه پرتاب فضایی» (اس‌ال‌اس) نام گرفت. این قانون جدید همچنین نیازمند ساخت یک فضاپیما با قابلیت پرواز فراتر از مدار نزدیک زمین بود فضاپیمای اوریون، که به عنوان بخشی از برنامه کانستلیشن توسعه داده‌شده بود، برای قرارگرفتن در این نقش انتخاب شد. سامانه پرتاب فضایی هم برای پرتاب اوریون و دیگر سخت‌افزارهای ضروری برای مأموریت‌های فراتر از مدار نزدیک زمین انتخاب شد. قرار بود که این سامانه با گذر زمان با نسخه‌هایی قوی‌تر ارتقا یابد. توان اولیه اس‌ال‌اس برای حمل ۷۰ تُن به مدار نزدیک زمین کافی بود؛ این مقدار بعدتر به ۱۰۵ تن و در نهایت به ۱۳۰ تن رسید. نخستین آزمایش اوریون در ۵ دسامبر ۲۰۱۴ و به‌صورت بدون سرنشین و با یک موشک دلتا ۴ سنگین انجام گرفت. اولین مأموریت اکتشافی اوریون هم به‌صورت بدون سرنشین و در قالب پرتاب اولیه اس‌ال‌اس در سال ۲۰۲۰ انجام خواهد شد و اوریون در جریان آن در مدار قمری قرار خواهد گرفت.این پرتاب در مرکز فضایی کندی انجام خواهد شد

 

[.Ghazal.]

پروژهٔ فضایی بزرگ بعدی ناسا، ساخت سکو-دروازه مداری قمری (پیش‌تر با نام «دروازه فضای دوردست») است. این طرح منجر به ساخت انواع جدیدی از ایستگاه‌های فضایی می‌شود که خیلی از ویژگی‌هایشان مشابه ایستگاه فضایی بین‌المللی است؛ با این تفاوت که به‌جای قرارگرفتن در نزدیکی زمین، در مدار ماه قرار می‌گیرند. کاربرد اصلی این ایستگاه فضایی برای سکونت غیر مداوم انسان‌ها است. مأموریت اکتشافی دوم برنامه فراتر از مدار نزدیک زمین، که قرار است در سال ۲۰۲۲ و با فضاپیمای اوریون انجام شده و به اس‌ال‌اس متصل شود، آغازگر مأموریت‌های دارای سرنشین روی ماه، پس از پروژه آپولو، است. این مأموریت ۱۰–۱۴ روزه قرار است چهار انسان را به مدار ماه مرکزی ببرد. ساخت «سکوی مداری قمری» با مأموریت اکتشافی سوم برنامه آغاز خواهد شد. این مأموریت قرار است چهار انسان و نخستین قطعات ایستگاه فضایی جدید را به مدار ماه مرکزی ببرد. قرار است که این مأموریت تا ۲۶ روز طول بکشد.ناسا همچنین قصد دارد تا سکونت‌گاه‌هایی مثل سکوی مداری قمری و ناتیلوس-اکس را در فضای دوردست بسازد

 

[.Ghazal.]

در ۵ ژوئن ۲۰۱۶، ناسا و دارپا از برنامه‌هایی برای ساخت مجموعه‌ای از هواپیماهای اکس جدید در یک دوره ۱۰ ساله رونمایی کردند. یکی از این هواپیماها، پروژه فناوری زبرصوت بی‌صدا است؛ این هواپیما زیست‌سوختهایی با کربن کم را می‌سوزاند و صدای کمتری تولید می‌کند.

در سال ۲۰۱۷، کنگره در قالب سند اجازه‌نامه تحول ۲۰۱۷ ناسا، این سازمان را ملزم به فرستادن انسان‌ها به مدار مریخ (یا سطح آن) تا سال ۲۰۳۳ کرد

 

[.Ghazal.]

پروژه بدون سرنشین



بیش از هزار مأموریت بدون سرنشین برای کاوش زمین و منظومهٔ شمسی انجام شده‌است. در کنار این مأموریت‌ها، ناسا ماهواره‌های ارتباطی هم به فضا ارسال کرده‌است.این مأموریت‌ها مستقیماً از زمین یا شاتل‌های حاضر در مدار شروع شده‌اند که یا خود ماهواره پرتاب شده یا یک موشک وظیفه حمل آن را بر عهده داشته‌است.

اکسپلورر ۱ نخستین ماهواره بدون سرنشین ایالات متحده بود که در دوران رقابت فضایی پرتاب شد. این ماهواره در ۱۳ ژانویه ۱۹۵۸، دو ماه بعد از اسپوتنیک، پرتاب شد. در زمان بنیادگذاری ناسا، پروژه اکسپلورر به این سازمان منتقل شد و تا امروز ادامه داشته‌است. مأموریت این پروژه شامل تمرکز بر روی زمین و خورشید و اندازه‌گیری میدان‌های مغناطیسی و باد و خورشیدی و … بوده‌است. تلسکوپ فضایی هابل یکی دیگر از مأموریت‌های مربوط به زمین و خارج از برنامه اکسپلورر است که در سال ۱۹۹۰ به مدار زمین فرستاده‌شد.

حلقه داخلی منظومه شمسی، که شامل چهار سیاره سنگی است، هدف حداقل چهار برنامه بدون سرنشین بوده‌است. در نخستین برنامه، برنامه فضایی مارینر، در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی چندین سفر به زهره و مریخ و یک سفر به عطارد صورت‌گرفت. مارینر ۲ اولین فضاپیمایی بود که پرواز سیاره‌ای با ارتفاع کم انجام داد، مارینر ۴ نخستین تصاویر را از سیاره‌ای دیگر گرفت، مارینر ۹ نخستین مدارگرد سیاره‌ای بود و مارینر ۱۰ برای اولین بار مانور کمک گرانشی را انجام داد.این مانور، شیوه‌ای برای غلبه بر جاذبه و سرعت سیاره برای رسیدن به مقصد است.

وایکینگ ۱ نخستین فرود روی مریخ بود که در ۱۹۷۶ میلادی انجام گرفت. بیست سال بعد از آن، رهیاب مریخ روی مریخ فرود آمد.

 

[.Ghazal.]

پایونیر ۱۰ در سال ۱۹۷۳ اولین وسیله‌ای بود که از مشتری تصویربرداری کرد. پس از گذشت بیش از بیست سال، فضاپیمای گالیله یک کاوشگر فضایی به جو این سیاره ارسال کرد و نخستین فضاپیمایی بود که دور مدار این سیاره گشت. پایونیر ۱۱ در سال ۱۹۷۹ تبدیل به نخستین وسیله‌ای شد که از زحل تصویربرداری کرد و وویجر ۲ نخستین و تنها فضاپیمایی است که از اورانوس و نپتون در سال‌های ۱۹۸۶ و ۱۹۸۹ تصویربرداری کرده‌است. نخستین فضاپیمایی که منظومه شمسی را ترک کرد، پایونیر ۱۰ در سال ۱۹۸۳ بود. این وسیله تا مدتی به‌عنوان دورترین فضاپیما شناخته می‌شد، اما وویجر ۱ و وویجر ۲ این رکورد را شکستند.

کاوشگرهای پایونیر ۱۰ و ۱۱ و هر دو وویجر، پیام‌هایی از زمین را خطاب به زیست فرازمینی حمل می‌کنند. برقراری ارتباط با فضای دوردست مشکل است؛ برای مثال، رسیدن یک سیگنال رادیویی به فضاپیمای نیوهورایزنز تا هنگامی که در میانهٔ راه خود تا پلوتون بود، حدود سه ساعت طول می‌کشید.ارتباط با پایونیر ۱۰ در سال ۲۰۰۳ قطع شد. هر دو کاوشگر وویجر در حالی که به اکتشاف کمربند خارجی میان منظومه شمسی و محیط میان‌ستاره‌ای مشغول هستند، در وضعیت عملیاتی قرار دارند.

در ۲۶ نوامبر ۲۰۱۱، مأموریت آزمایشگاه علمی مریخ ناسا با موفقیت به‌سمت مریخ پرتاب شد.در ۶ اوت ۲۰۱۲، کنجکاوی با موفقیت روی مریخ فرود آمد و در پی آن، جستجو برای شواهدی از حیات سابق یا فعلی روی مریخ را آغاز کرد

 

[.Ghazal.]

فعالیت ها



تحقیقات دردست‌انجام ناسا شامل بررسی جامع مریخ (مریخ ۲۰۲۰، این‌سایت) و زحل و پژوهش‌هایی روی زمین و خورشید است. دیگر مأموریت‌های فعلی ناسا شامل جونو در مشتری، نیوهورایزنز در مشتری، پلوتون و فراتر از آن و دان در کمربند سیارک‌ها است.[۲۵۲] ناسا به پشتیبانی از درون‌جا در اکتشافات فراتر از کمربند سیارک‌ها، از جمله در منطقه کشف‌نشده پلوتو با پایونیر و وویجر[۲۵۳] و در غول گازی مشتری با مدارگردهای گالیله (۱۹۸۹–۲۰۰۳)،[۲۵۴] کاسینی (۱۹۹۷–۲۰۱۷) و جونو (۲۰۱۱) ادامه می‌دهد. در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی، ناسا برنامه‌ای برای ماه داشت، اما این برنامه در سال ۲۰۱۰ لغو شد. به‌عنوان بخشی از این برنامه‌ها، قرار بود شاتل‌ها با نمونه‌های دیگری جایگزین شوند؛ اما با بازنشستگی شاتل‌ها، برنامه جانشینی هم لغو شد و برای نخستین بار پس از بیش از سه دهه، ایالات متحده با نبود پرتاب‌گر دارای سرنشین فضایی روبه‌رو شد. پس از این که مأموریت شاتل‌های فضایی در سال ۲۰۱۱ به پایان رسید، ناسا در نظر داشت که فضاپیمای دارای سرنشین بسازد و سرانجام فضاپیمای اوریون را طراحی کرد. این فضاپیما می‌تواند فضانوردان را به مدار زمین، کرهٔ ماه، سیارک‌ها و سرانجام مریخ ببرد

 

[.Ghazal.]

مأموریت نیوهورایزنز به پلوتون در سال ۲۰۰۶ آغاز شد و در ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۵، با موفقیت از فاصله نزدیک روی سطح پلوتون پرواز کرد و تبدیل به اولین فضاپیمایی شد که چنین عملی را انجام داده‌است. این کاوشگر در فوریه ۲۰۰۷ از مشتری کمک گرانشی دریافت کرد و در حین پرواز در ارتفاع نزدیک، برخی از قمرهای داخلی مشتری را مورد بررسی قرار داد و ابزارآلات این فضاپیما هم آزمایش شد.یکی از اهداف اصلی نیوهورایزنز، ریشه‌یابی این است که چرا با این که شارون یکی از ماه‌های پلوتو است، اندازه آن بیش از نصف اندازهٔ پلوتو است. فضاپیمای ماون جدیدترین برنامه ناسا است و برای تحقیق روی جو مریخ ساخته شده‌است.
ناسا در ۴ دسامبر ۲۰۰۶ اعلام کرد که در حال کار روی یک پایگاه دائمی روی ماه است.[۲۶۴][۲۶۵] هدف این بود که ساخت پایگاه روی ماه در سال ۲۰۲۰ آغاز شده و تا سال ۲۰۲۴، یک پایگاه کاملاً عملیاتی با قابلیت تغییر خدمه به‌وجود آید. با این وجود، کمیته آگوستین این برنامه را یک «مسیر ناپایدار» دانست.در سال ۲۰۱۰، باراک اوباما در سال ۲۰۱۰ برنامه‌های موجود، و از جمله پایگاه ماه، را متوقف کرد و تمرکز کلی ناسا را روی مأموریت‌های دارای سرنشین به سیارک‌ها و مریخ و حمایت بیشتر از ایستگاه فضایی بین‌المللی گذاشت