مجموعه اشعار ناصر خسرو

[ویتامین]

چرا کنون که بهار است جهد آن نکنی
که تا یکی به کف آری مگر ز مس*تان را

من این سخن که بگفتم تو را نکومثل است
مثل بسنده بود هوشیار مردان را

 

[ویتامین]

دل تو نامهٔ عقل و سخنت عنوان است
بکوش سخت و نکو کن ز نامه عنوان را

تو را خدای ز بهر بقا پدید آورد
تو را و خاک و هوا و نبات و حیوان را

 

[ویتامین]

نگاه کن که بقا را چه‌گونه می‌کوشد
به خردگی منگر دانهٔ سپندان را

بقا به علم خدا اندر است و، فرقان است
سرای علم و، کلید و درست فرقان را

 

[ویتامین]

اگر به علم و بقا هیچ حاجت است تو را
سوی درش بشتاب و بجوی دربان را

در سرای نه چوب است بلکه دانایی است
که بنده نیست ازو به خدای سبحان را

 

[ویتامین]

به جد او و بدو جمله باز یابد گشت
به روز حشر همه مؤمن و مسلمان را

مرا رسول رسول خدای فرمان داد
به مؤمنان که بدانند قدر فرمان را

 

[ویتامین]

کنون که دیو خراسان به جمله ویران کرد
ازو چگونه ستانم زمین ویران را

چو خلق جمله به بازار جهل رفته‌ستند
همی ز بیم نیارم گشاد دکان را

 

[ویتامین]

مرا به دل ز خراسان زمین یمگان است
کسی چرا طلبد مر مرا و یمگان را

ز عمر بهره همین است مر مرا که به شعر
به رشته می‌کنم این زر و در و مرجان را

 

[ویتامین]

قصیدهٔ شمارهٔ پنج:

 

[ویتامین]

نیز نگیرد جهان شکار مرا
نیست دگر با غمانش کار مرا

دیدمش و دید مر مرا و بسی
خوردم خرماش و خست خار مرا

 

[ویتامین]

چون خورم اندوه او چو می‌بخورد
گردش این چرخ مردخوار مرا؟

چون نکنم بیش ازینش خوار که او
بر کند از پیش خویش خوار مرا؟