دلنوشته {نامحصوریِ خویشتن} اثر •سپید خون کاربر انجمن رمان بوک•

[سپیدخون؛]

صیاد خمیده‌ی من، گویا که به درگاه پروردگاه پیمان بستنه‌ای و سوگند خورده‌ای که تا آخرین بوسه‌ی زمان، در کنارم باشی و هر لحظه، بیش از پیش، مرا تنگ در آغوش بفشاری. بگذار نفسی وارسته بکشم از این معشوق ناخواسته‌ای که «حد و حصار» نامیده می‌شود؛ معشوق من ویرانی منجمدی است که هر نامحصور تجربه می‌کند.

 

[سپیدخون؛]

طوفانم در دایره‌الغات تو نمی‌گنجد، سرخه‌حصار عزیزم. من لبریز از تنفرم، تنفر از تو و محدودیتی که به جانم شعله کشیده! از کودکی رویای تخریب مرزها را داشتم، و حالا خود تکه‌ای از این مرز انزجارانگیزم. هرگز نخواسته‌ام که این چنین مملو از هراس باشم، من خود را یک خط‌شکن خورشیدآرزو می‌کردم، یک نامحصور.

 

[سپیدخون؛]

همواره از رسوا شدن سقف پناهم می‌ترسیدم. نه چون که پناهگاهم انحصاری بود، بلکه مأوایم انتخاب نامتعارفی بود که در رگ‌های سیب حوا حضور داشت، همان‌گونه مطبوع و همان‌گونه ممنوع. در این لحظه که پاره‌ای نگفته‌هایم برملا شده است، حق را به خود می‌دهم؛ هم در گزینش این راز، و هم در پنهان ساختن نامحصوری‌ام.

 

[سپیدخون؛]

گزینه‌ی «باختن» هرگز میز انتخاباتم را لمس نکرده است ؛ من هر لحظه در بازی برد و مرگ بوده‌ام. یک لبه‌ی لغزنده تیغ که تا ژرفای افق را بریده است و در کمین دلهره‌ای از من نشسته است. همیشه این تیغه‌ی تشنه به خون را قدرت می‌پنداشتم، اما اکنون از این قم*ار بی‌انتها بر سر خوشبختی‌ام خسته‌ام، از نامحصور بودن.

 

[سپیدخون؛]

ساعت زنگ‌داری در گوشم وصیت آخرین گلبرگ‌های رز سرخی در میان کویر را می‌خواند که به ریشه‌ی داغ‌دارش وعده‌ی باران داده بودند. وصیت‌نامه‌ی وحشتناکی به رشته تحریر درآورده است، می‌گوید به حصارتان معتمد باشید؛ او شما را از جهان فرو نمی‌کند بلکه خطرات را از جهان شما بیرون می‌کشد. می‌گوید نامحصور نباشید.

 

[سپیدخون؛]

مانده‌ام میان برگزیدن دو مسیر. مسیری از دل بیابان که مقصدی مطلوب و اندکی نامشخص دارد، و راه بی‌پایانی که از نگاه مرغ‌زار می‌گذرد اما مقصدش قعر دوزخ است. با حقیقتی دردناک رخ‌به‌رخ می‌شوم، انسان گاهی باید در آغوش حصار باشد. وادار شدن به امری، بی‌پشیمانی و آسان است. گاهی نامحصور بودن خوشایند نیست.

 

[سپیدخون؛]

دیشب در آغوش مهتاب شیرین و نرمی خوابیدم، و آوای لطیف احساس باارزش بودن را شنیدم که برای نگاه امیدوار و خواب‌آلودم لالایی می‌خواند. دیشب هیچ قطره‌ی سرکش اشکی از چشمانم نگریخت، خورشید را روی سقف خیالم به نظاره نشستم. سرشار بودم از انوار ستاره‌های آرزو که ملتمسانه نجوا می‌کردند که نامحصورم!

 

[سپیدخون؛]

غوطه‌ور در باتلاق دره‌وَش تشویش می‌نمودم، هراس پنجه‌اش را روی خفقان‌آلودگی قلبم می‌فشرد. دست‌وپا می‌زدم، در آغوش گل‌ولای می‌گریستم و ریسمان تقلا را به التماس زندگانی می‌دوختم. صبر شش‌هایم بی‌صبر بود که کورسوی لغزانش را دیدم. با رقص نجوا به یادم می‌آورد که زنجیر را خواهم درید، که نامحصورم.

 

[سپیدخون؛]

واژگان چشمک‌زن خیال را، به امیدواری ریسمان سماء می‌دوختم تا به غروب، در میان پراکندگی خوش‌یمن ابرها، پاره‌های رنگین آرزو بدرخشند. با فانوسی رو به وداع، در ویرانی‌های این ویرانه می‌چرخیدم و نجوای نام کودکی را فریاد می‌کردم، که هم‌نام و همزاد من، بنیاد بودن و بی‌داد نبودن است. می‌پرسید:« من نامحصورم؟»

 

[سپیدخون؛]

گویی سیاوشم را از میان آتش مرگ‌پوش بیرون کشیده بودم. گویی خورشیدِ شمس، به آغوش پریشانیِ مولانایم بازگشته بود. گویی یک‌شبه، دلیری راه صد‌ساله پیموده بود و جان جهان را نامیده بود به نام عشاق بی‌امید! سروری بی‌تمثیل نبضم را به ضربان وا می‌داشت. اختر سهیل را دیده بودم شاید، در واپسین ثانیه‌های ارتحال نامحصوری‌ام.