اشعار درحال تایپ {نایار} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[Me~]

به نام خداوند فکر و خیال
نام مجموعه: نایار
ژانر: تراژدی
شاعر: عسل
قالب: غزل
دیباچه:

شبی واژگونه‌ست از اخترانِ نحیفم،
که در پرسه‌ی وهم، به نایار حریفم...

دل از آفتابِ اساطیر برگشته‌،
نشسته‌ست در سایه‌ی طبعِ خَفِیفم...

تو را در صَدارتگهِ فَردِ موهوم،
نگاریده‌ام با خیالِ لطیفم...

چه دانی تو از ژرفنای شبستان؟
که من در ضمیرش غریقی صَریـفم!

کجا بودی‌ای فتنه‌ی شَطّ و هورم؟
که در سَدره‌ی چشم، خالی شَرَیفم...

هُبوطِ نگاهت، بلاغت شکسته‌ست،
و من در بلندی، شکسته حَریـفم...

 

[Me~]

با سلام.
شاعر عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن
آثار خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ اشعار قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید:
[قوانین اشعار در حال تایپ]

پس از گذشت ده پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[درخواست نقد اشعار]

پس از ارسال پانزده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد اشعار]

پس از گذشت پانزده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:
‌[تاپیک درخواست تگ]

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید و یا سوالی دارید در این تاپیک اعلام کنید:
[تاپیک پرسش و پاسخ تالار شعر]

اگر اشعارتان به پایان رسید در این تاپیک اعلام کنید:
[اعلام پایان اشعار کاربران]

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک بسته می‌شود.

●با آرزوی موفقیت شما
[ مدیریت تالار شعر]​

 

[Me~]

ز بستر برون آمد آن خوابِ خاموش،
نگاهم ‌شکفت از سکونی فراموش...

صدا داشت، اما نمی‌شد شنیدن،
شبیهِ تَجلّی میانِ دو خاموش...

هزار آینه در سرابم درخشید،
ولی ماهِ معنا، در آن‌ها نبودوش...

زلالی، که از شَرزِ شب‌تاب می‌ریخت،
دل از هرچه نام است، می‌کرد مدهوش...

دهان وا نکرد، اما آهش شنیدم،
که در واژه‌هایش، هُبوبی شُد افروش...

مرا دید و رفت از گذرگاهِ واهم،
نه چون باد، که چون «تجلّیِ مَدهوش»...

 

[Me~]

دلم را به محرابِ وهم آویختم،
به تسبیحِ یک عشقِ مستور، گریختم...

تو بودی، ولی در نُمازِ مناجات،
شبیهِ سرابِ سَنا، خیره ریختم...

لبت، ذوق‌النّفسم، نگاهت، وصیفم،
در آغوشِ غُنجی، که خود را ندیدم...

نه گفتم، نه رفتم، نه برگشتم از تو،
که در حضیضِ هُوَیّٰم، به «ما» دل سپردم...

به خُمخانه‌ی خویش، مُدامم، ولیکن
فقط از سُلافِ خیالِ تو خوردم...

در آیینه‌ها، شُعاع‌المَجازت
نشانم ندادند، و بی‌تو سپردم...

 

[Me~]

برو، ای رُبابِ سُروش‌آفرینم،
که من خسته‌ام از نُفوسِ دُهینم...

به او بر رسان مَضامینِ مبهم،
که در کُهرتابِ جنون آرمینم...

بگو: خوابِ او شد مُهیّا به وهمم،
که با ساغرِ صَمت، پُر از آتشینم...

منم جامِ مُهرآفتابِ دل‌آزار،
که نوشید و رفت و نشد در جبینم...

زلالش، چو تکوینِ آیاتِ پنهان،
که در سِرِّ الف‌ها، شکستم یقینم...

مبادا دمی بی‌خبر باشد از من،
که من در بُعادِ خُفایا کمینم...