اخبار نسیم وصل همایون شجریان: من زاده‌ ایرانم جز مهر نمی‌دانم

[DELVIN]

دود عود» که نواخته می‌شود، تصاویر محمدرضا شجریان روی مانیتورها نقش می‌بندد؛ تماشاگران برمی‌خیزند، دست می‌زنند و همایون در سوگ پدر بغض می‌کند. همایون بعد از دود عود «به نام نامی ایران» را می‌خواند و این بخشی از نسیم وصل اوست.

 

[DELVIN]

غروب پنجشنبه، دوم تیر 1401؛ میدان فاطمی ترافیکِ غیرمعمولی دارد. از همان ابتدای خیابان گمنام، صف عریض و طویلی دیده می‌شود. هر لحظه به آدم‌های حاضر در صف اضافه می‌شود. همه مشغول صحبت دربارۀ موسیقی‌اند، یکی از شوق و ذوقش برای آغاز کنسرت می‌گوید و یکی هم از مصائبِ تهیۀ بلیت، یکی دیگر از علاقه‌اش به همایون شجریان می‌گوید و یکی دیگر خیلی جدی می‌گوید: «ارزشِ ایستادن و انتظار کشیدن را دارد.»

 

[DELVIN]

صف سریع پیش می‌رود و در کمتر از 20 دقیقه به نزدیکی در ورودی تالار می‌رسیم. پنج نفر مشغول چک بلیت‌ها هستند، دیگر دورۀ پرینت بلیت گذشته و هر ک.س بلیتش روی گوشی است، بارکد بلیت‌ها خوانده می‌شود و مهمان‌ها پس از تأیید، وارد می‌شوند.

 

[DELVIN]

پنج نفری که بلیت‌ها را چک می‌کنند، مراقبان، تیم فیلمبرداری، عکاسان، طراحان صحنه و همۀ کسانی که در تیم اجرایی این کنسرت هستند، برای چندین شب اینجا مشغولند. اجراهای صحنه‌ایِ موسیقی برای افراد مختلف به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم شغل و درآمد ایجاد می‌کند، شغل‌ها و درآمدهایی که شاید خیلی دیده نشوند. رانندگان تاکسی‌های اینترنتی هم در این شب‌ها کارشان رونق زیاد‌تری دارد. هر شبی که همایون شجریان و گروهش در تالار وزارت کشور روی صحنه می‌روند، حداقل 3 هزار نفر (اگر اجرا یک سانس باشد) و حداکثر 6 هزار نفر (اگر کنسرت دو سانس در یک شب باشد) خودشان را از نقاط مختلف به وزارت کشور می‌رسانند و بخش زیادی از این جابه‌جایی با تاکسی‌های اینترنتی انجام می‌شود.

 

[DELVIN]

ساعت شروع کنسرت را 18 و 30 دقیقه اعلام کرده‌اند، اما ساعت که به 19 نزدیک می‌شود، تقریباً همۀ مخاطبان وارد سالن و در جای خود مستقر شده‌اند. طبق روال همیشگی تبلیغ اسپانسر کنسرت پخش می‌شود. همه چیزِ روی صحنه سفید است. نوازندگان با لباس‌هایی کاملاً سفید وارد می‌شوند. نوازندگانی متشکل از سازهای زهی‌ (ویلن، ویولا و ویلنسل)، کوبه‌ای‌ها، سازهای ایرانی (سنتور، کمانچه، عود و سه‌تار) و کیبورد، ارکستر را تشکیل می‌دهند

 

[DELVIN]

مهمترین چهرۀ کنسرت وارد می‌شود: همایون شجریان به‌همراه آرش گوران (رهبر ارکستر) میان تشویق تماشاگران پا روی صحنه می‌گذارند.
آرش گوران با لباس‌هایی سیاه‌رنگ رو به ارکستر می‌ایستد، دستور می‌دهد و ارکستر می‌نوازد.
همایون خیلی زود آغاز می‌کند به خواندن:
بگذار سر به سینۀ من
تا که بشنوی آهنگ اشتیاقِ دلی دردمند را...

 

[DELVIN]

آوازی در «بیات اصفهان» که سال 1387 آن را در آلبوم «خورشید آرزو» شنیدیم. «خوشید آرزو» حاصل همکاری شجریان با گروه «دستان» به‌آهنگ‌سازی سعید فرج‌پوری بود.

 

[DELVIN]

این آواز را خود همایون طراحی کرده بود و در زمان انتشارش هم به‌شدت مورد استقبال قرار گرفت. ارکستر فضاسازی می‌کند، عود تکنوازی می‌کند و آواز به جای جذابش می‌رسد:

بیمار خنده‌های توام بیشتر بخند / خورشید آرزوی منی، گرمتر بتاب

آواز تمام می‌شود، شروع دلگرم‌کننده‌ای رقم خورده است

 

[DELVIN]

پس از آواز بلافاصله قطعه‌ای ضربی نواخته می‌شود، حسین رضایی‌نیا با دف و مشکاتیان با ضرب زورخانه ارکستر را همراهی می‌کنند.

«زلف بر باد مده» تصنیف بعدی این اجراست، تصنیفی که اواخر سال گذشته و با آهنگ‌سازی سعید فرج‌پوری منتشر شد، شاید نقطه‌‌ای که کنسرت افت می‌کند، همین تصنیف است که حقیقتاً مایه‌ای برای ارائه ندارد، باید از شجریان پرسید که؛ چرا این قطعه را برای چنین اجرایی انتخاب کرده است؟ یا اینکه اصلاً چرا باید چنین تصنیفی را بخواند؟

 

[DELVIN]

همایون می‌خواند: آسمان ابری است از آفاق چشمانم بپرس...

«آسمان ابری» خیلی زود کنسرت را از مسیر افت نجات می‌دهد. کنسرت از آثاری ساده که آهنگ‌سازی چندان قدرتمندی نداشتند به آهنگی ساختۀ رضا صادقی، با شعری از حسین منزوی و غلامرضا طریقی می‌رسد. تیتراژ سریال «می‌خواهم زنده بمانم» فضای کنسرت را تغییر می‌دهد.