مجموعه اشعار نفس موسوی

[;FOROUGH]

نفس موسوی

 

[;FOROUGH]

زردم تو بیا ماه تابانم باش

آوازه ی شهرم ، شررم ، آنم باش

از سرخی تو ، رنگ زنم دنیایم

بیمار توام بیا و درمانم باش

 

[;FOROUGH]

و فكر کن

به زنی

که انتظار

تمام لحظه هایش را

جویده ست

پیش از آنکه

خودش را

در چشمانت پیدا کند ..


🦋((نفس موسوی))🦋

 

[;FOROUGH]

در هوای بی تو بودن

شمع دل سوزد مدام

چشم بر هم می نهم

اما

قرارم نیست نیست..

 

[;FOROUGH]

در اسارت زمین

زنی شعر بر دست

چشم گرداند میان قحطی عشق

و در حصار تنهایی اش خوابید

نمیدانم

شاید رویایی شد

برای خواب هایش

بالی

برای پروازش

آسمانی

برای پریدنش

و رنگی

برای فصل های همیشه خزانش..

 

[;FOROUGH]

و من

از هر آنچه تو را

میان دلم جا کند

لبریزم!

ببین

آغوشم پر از تابستان

بودن توست

در این زمستان فاصله ...


((نفس موسوی))

 

[;FOROUGH]

به خودم که می آیم

در من راه میروی

بی آنکه تصویرت را

به چشم بکشم…!

 

[;FOROUGH]

می بینی چه غمی به دلم نشسته

می خوانی ام؟

رقص موهای آشفته ام را

میان بازوان باد

دیده ای؟

چرا نمی خندم

باران از جان چشمانم چه می خواهد

ای بغض پیر

گلوی نازکم به خون نشست

رهایش کن

تا انفجار اینهمه حسرت چیزی نمانده است

باله‌ای خیالم را چیده ای

آسمان را از پروازم گرفته ای

شانه های لرزانم دیواری برای تکیه دادن ندارند

آب از سرم گذشت

پاهایم به گل نشست

و تو هنوز دست از سرم بر نمیداری

روزگار..

غصه می خورم و این تمام زندگی من است


((نفس موسوی))

 

[;FOROUGH]

و شب

ادامه ي من است

وقتي

از خيالت خبري ندارم

زمان باش

پاي دقيقه هايت بمان

تا ثانيه هاي بازيگوش

تو را

به خانه برگردانند

 

[;FOROUGH]

نارون های

باغِ نگاهت

پُل های

عبورم را

می سپارند

به دستِ باد

من این سوی

پرچین ها

با حیرت و ترس

از بازی نگاه تو

با دستانِ

خالی ام

سرد می شوم

اکنون

تو اینجایی

و من روزهاست

مُرده ام..