دلنوشته {نقاهتِ بی‌سوگ} اثر •سونیا ریپِر کاربر انجمن رمان بوک•

[نهـنگـ]

تو را در سکوت گم کردم؛ در لحظه‌ای که هیچ‌ک.س چیزی نگفت، اما همه‌چیز فرو ریخت.
تو را در مکثِ میانِ واژه‌ها دیدم، وقتی زبان، از گفتنِ نامت شرم داشت.
تو را در سکوتی دفن کردم، که از فریاد، بلندتر بود.
تو را در بی‌صداییِ شب دفن کردم و شب، هر بار با صدایِ تو طلوع کرد.
تو رفتی و سکوت، صدایِ تو را به ارث برد.​

 

[نهـنگـ]

تو را در من گم کردم؛ در انسانی که روزی با تو معنا داشت و حالا، بی‌تو فقط واژه‌ای بی‌هویت است.
تو را در من دیدم، وقتی دیگر خودم را نمی‌شناختم و آینه، فقط تصویرِ تو را نشان می‌داد.
تو را در من دفن کردم، اما من، با تو دفن شدم.
تو رفتی و من، در نبودت، به بودن ادامه دادم؛ بی‌آن‌که زنده باشم.​

 

[نهـنگـ]

تو را در بودن گم کردم؛ در لحظه‌ای که هنوز بودی، اما دیگر شبیه خودت نبودی.
تو را در حضوری دیدم که غایب بود، در لبخندی که از درون شکسته بود.
تو را در بودنِ بی‌جان دفن کردم، وقتی نگاهت، از من عبور کرد، بی‌آن‌که بایستد، بی‌آن‌که بپرسد.
تو را در بودنِ بی‌تو گم کردم و بودن، بی‌تو، فقط شکلِ دیگری از نبودن شد.​

 

[نهـنگـ]

تو را در پایان‌ها گم کردم؛ در خداحافظی‌هایی که هیچ‌گاه گفته نشدند و در درهایی که بی‌صدا بسته شدند.
تو را در نقطه‌ی پایانِ جمله‌ای دیدم، که هرگز نوشته نشد، اما هزار بار در ذهنم تکرار شد.
تو را در پایانِ خودم دفن کردم، وقتی دیگر چیزی برای گفتن نمانده بود، جز سکوتی که از تو لبریز بود.
تو رفتی و پایان، بی‌تو آغاز شد.

پایان
۲۱:۱۵
1404.07.14​