نقد و بررسی بازی‌ها نقد و بررسی بازی Until Dawn Remake

[ممد صنوبر]

اگر بازی اصلی را قبلاً تجربه کرده باشید، متوجه می‌شوید که بخش ابتدایی بازی تغییراتی نسبت به نسخه اول داشته است و حالا می‌توان ارتباط بیشتری با پس‌زمینه داستانی برقرار کرد. علاوه بر این، یکی دیگر از تغییرات مثبت بازی، تغییر دوربین است که حالا به جای این که همانند نسخه اول در اکثر اوقات ثابت باشد، به حالت دوربین روی شانه در آمده و می‌توان با آزادی عمل بیشتری محیط‌های بازی را جست‌وجو کرد.

 

[ممد صنوبر]

یکی دیگر از مشکلات بازی، عدم توانایی دویدن است. در واقع دکمه‌ای برای دویدن اصلاً در نظر گرفته نشده و تنها در یک سری از مواقع خاص، خود بازی تصمیم می‌گیرد که شخصیت کِی و کجا بتواند سریع‌تر حرکت کند. همین مورد به تنهایی می‌تواند یکی از ایرادات چنین بازی‌هایی باشد. نیمه اول بازی پر از پیاده‌روی‌های طولانی همراه با کاراکترهایی است که هیچ دیالوگی بینشان رد و بدل نمی‌شود و از سوی دیگر کاوش در محیط برای پیدا کردن اشیا می‌تواند بدون دویدن تبدیل به عذاب شود.

 

[ممد صنوبر]

Until Dawn remake‌ ناامیدکننده است زیرا علاوه بر برچسب قیمت ۶۰ دلاری و عدم وجود امکان آپگرید از نسخه اصلی با قیمتی پایین، مشکلات فنی متعددی را در خود می‌بیند و فرصت دوم برای بهینه کردن و بهبود معنادار تجربه قبلی را کاملاً از دست می‌دهد.

 

[ممد صنوبر]

از سوی دیگر، سناریوهایی که شما را از دل تجربه به بیرون پرت کنند نیز وجود دارند. هنگامی که یک موقعیت به شدت هولناک و تراژدی برای شخصیت اتفاق افتاده که او را تا سر حد مرگ ترسانده و مغموم کرده، دلیلی وجود ندارد که سی ثانیه بعد از آن در حین بررسی یکی از اشیای محیط، با لحن کاملاً شاد و بیخیال مونولوگ طنزآمیز بگوید.

 

[ممد صنوبر]

همچنین ترس‌های ناگهانی که در چند چپتر اول بازی اکثراً شوخی‌های خود شخصیت‌ها با یکدیگر است، رفته رفته به جای این که عامل ترساندن باشند، تبدیل به شوخی‌های لوس می‌شوند و این حس را القا می‌کنند که نویسندگان به زور می‌خواهند مخاطب را بترسانند. آن‌ها می‌توانستند تا رسیدن به نقاط اوج داستان، با خلق اتمسفری درست، بیشتر از ترس محیطی استفاده کنند تا این که دست به دامان محیط‌های بیش از حد تاریک و جامپ اسکرهای نخ‌نما بشوند. هنگامی که عنوان ریمیک را به اسم بازی اضافه کردند، دست سازندگان برای تغییر و رفع تمامی این ایرادات کاملاً باز بوده و هیچگونه بهانه‌ای را نمی‌توان پذیرفت.

 

[ممد صنوبر]

اگر نسخۀ اورجینال را تجربه کرده باشید، حتماً به یاد دارید که در برخی سناریوها نمی‌بایست کنترلر را تکان بدهید. از آنجایی که روی PC علاوه بر دوال سنس، با موس و کیبورد و حتی کنترلرهای دیگر مثل کنترلر ایکس باکس می‌توان این بازی را تجربه کرد و خب روی آن‌ها خبری از حسگرهای حرکتی و ژیروسکوپ نیست، بنابراین تیم توسعه قابلیت جدیدی برای کنترل استرس کاراکترها اضافه کرده‌اند که جایگزین آن روی کیبورد و کنترلرهای غیر از دوال‌شاک و دوال‌سنس باشد. این قابلیت به خوبی پیاده‌سازی شده و البته باید بگوییم که روی پیسی هم تمامی قابلیت‌های جذابی که از دوال سنس در بازی می‌بینیم پشتیبانی می‌شود.

 

[ممد صنوبر]

نکته‌ای که ممکن است آزاردهنده باشد، لرزش بیش از حد کنترلر در اکثر مواقع بازی است. بله می‌توان لرزش دسته‌ها را از تنظیمات خاموش کرد اما کسی که مثل من به تعامل بیشتر با محیط بازی علاقه دارد، باید لرزش‌های بیش از حدی که حتی در پیمایش منوی بازی هم دست بردار نیستند را تحمل کند.

 

[ممد صنوبر]

با وجود این که چند سالی از شروع نسل نهم می‌گذرد، اما همچنان در یک بازی ریمیک، فیزیک و انیمیشن حرکت کرکترها خشک و مصنوعی به نظر می‌رسد و گاهی اوقات شخصیت‌های NPC طوری می‌ایستند یا حرکت ناگهانی می‌کنند که اصلاً در حد یک ریمیک نسل نهمی نیست.

 

[ممد صنوبر]

منبع اصلی :

سایت خبری / تحلیلی بازی و سینما