آموزشی نمایشنامه نویسی چگونه است و چطور یک نسخه نمایشی بنویسیم؟

[شاهدخت]

شما باید داستانی را گسترش بدهید که جذاب باشد و اعمال آن به اندازه ی کافی سریع باشند که توجه مخاطبان راحفظ کند در عین حال باید نشان دهید که چگونه همه ی این اعمال درطول پیشرفت طرح داستان به یکدیگر پیوسته هستند .به این طریق باعث می شوید مخاطبتان به حوادثی که در صحنه اتفاق می افتد اهمیت بدهد.

 

[شاهدخت]

۷. داستان خود را گسترش دهید.
مایه ی عاطفی طرح تان را عمیق تر کنید تا اینکه داستان خوبی ارایه دهید.با پاسخ دادن به سؤالات زیر در مورد عناصر اصلی داستان ایده پردازی کنید قبل از اینکه آنها را با نوشتن بسط دهید:

داستان شما در کجا اتفاق می افتد؟
قهرمان شما (شخصیت اصلی) و شخصیت های مهم ثانویه چه کسانی هستند؟
تضاد اصلی که این شخصیت ها در گیر آن هستند چیست؟
حادثه ی تحریک آمیز که کنش اصلی نمایش را ایجاد می کند ومنجر به آن تضاد اصلی می شود چیست؟
برای شخصیت های شما هنگام برخورد با این تضاد چه اتفاقی می افتد؟
چگونه تضاد در پایان داستان حل می شود؟ این چه تأثیری روی شخصیت ها می گذارد؟

 

[شاهدخت]

۸. با توسعه ی طرح ، داستان خود را عمیق تر کنید.

به یاد داشته باشید که طرح، ارتباط بین همه ی عناصر داستان را که در مرحله ی قبل اشاره شد گسترش میدهد. همانطور که در مورد طرح فکر می کنید باید سعی کنید به سؤالات زیر پاسخ دهید:

روابط بین شخصیت ها چیست ؟
چگونه شخصیت ها با تضاد اصلی ارتباط بر قرار می کنند؟ کدام یک از آنها بیش از همه تحت تأثیر قرار میگیرد و چگونه بر آنها تأثیر می گذارد؟
پیشرفت منطقی ،اتفاقی که با تکیه بر یک جریان مداوم به سمت لحظه ی حساس و گره گشایی داستان می رود و هر رویدادی را به رویداد بعدی سوق می دهد چیست ؟

 

[شاهدخت]

تصمیم گیری در مورد ساختار نمایش

۱. اگر در زمینه ی نمایشنامه نویسی مبتدی هستید با نمایش تک پرده شروع کنید.
قبل از نوشتن نمایشنامه باید این حس را داشته باشید که چگونه می خواهید آن را قالب بندی کنید.نمایش تک پرده مستقیم وبدون هیچ وقفه ای اجرا می شودونقطه ی شروع خوبی برای افراد تازه کار برای نمایش نامه نویسی است. نمونه هایی از نمایش های تک پرده شامل: Percy Mackaye اثر Gettysburg” وAmy lowell و Robert Frost اثر“The Bond” است.

 

[شاهدخت]

اگر چه نمایش های تک پرده ساده ترین ساختار را دارند به یاد داشته باشید که همه ی داستان ها نیاز به یک آرک داستانی با آشکار سازی ،افزایش تنش، وگره گشایی دارند.

از آنجا که نمایش های تک پرده فاقد وقفه هستند امکانات و تغییرات لباس ساده تری دارند.نیازهای فنی خود را ساده بگیرید.

 

[شاهدخت]

۲. طول نمایش تک پرده ی خود را محدود نکنید.

مدت زمان اجرا در نمایش تک پرده چندان مهم نیست.این نمایش نامه ها می توانند به طور گسترده ای از نظر زمانی متفاوت باشند.برخی به کوتاهی ده دقیقه وبرخی دیگر به طول بیش از یک ساعت.

فلاش درام ها نمایش تک پرده ی بسیار کوتاه هستند که می توانند از چند ثانیه تا حد اکثر ده دقیقه اجرا شوند.آنها برای نمایش های تئاتر مدرسه،محله، همچنین برای مسابقات مخصوص فلاش تئاتر عالی هستند.برای نمونه فلاش درام “لحظه ی سبز” از Anna Stillamanرا ببینید.

 

[شاهدخت]

۳. برای مجموعه های پیچیده تر نمایش دو پرده داشته باشید.

نمایشنامه ی دو پرده متداول ترین نمایش در تئاتر معاصر است .اگر چه هیچ قانونی برای طول زمان هر اجرا وجود ندارد به طور کلی اجراها تقریباً نیم ساعت طول می کشند وبه مخاطب یک وقفه ی میان پرده بین آنها می دهد. این میان پرده به آنها فرصت می دهد تا از استفاده کنند،استراحت کنند،درباره ی آنچه اتفاق افتاده فکر کنند ودرباره ی تضاد ایجاد شده در اجرای اول بحث کنند.همچنین این امکان را به عوامل می دهد تا تغییرات فاحشی در چیدمان ،لباس، وآرایش ایجاد کنند.میان پرده ها معمولاً پانزده دقیقه طول می کشند .بنا بر این وظایف عوامل خود را برای آن زمان مناسب نگه دارید .

می توان به نمونه هایی از نمایش های دو پرده به «Holderlin » از« Peter weiss»یا «بازگشت به خانه»از « HaroldPinter» مراجعه کرد.

 

[شاهدخت]

۴. طرح خود را متناسب با نمایش دو پرده تنظیم کنید.
مدت زمان نمایش دو پرده بیشتر از زمانی است که عوامل شما مجبور به تنظیمات فنی هستند.از آنجا که مخاطب وقفه ای در میان نمایش دارد نمی توانید داستان را به عنوان روایتی روان در نظر بگیرید.شما باید طوری داستان تان را تا میان پرده ساختار بندی کنید که مخاطب در پایان اجرای اول دچار تنش وتعجب شود. آنها بلا فاصله پس از وقفه به سمت تنش فزاینده ی داستان کشیده میشوند.

 

[شاهدخت]

حادثه ی تحریک کننده باید در میانه ی اولین اجرا بعد از آشکار سازی پس زمینه اتفاق بیفتد.
حادثه ی تحریک آمیز را باصحنه های متعدد اعم از صحنه های نمایشی ،غم انگیز،یا کمدی که تنش مخاطب را بیشتر می کند دنبال کنید.این صحنه ها باید به سمت نقطه ی درگیری که پایان پرده ی اول خواهد بود ساخته شوند.

 

[شاهدخت]

پرده اول را درست بعد از بالاترین نقطه ی تنش در داستان به پایان بر سانید.مخاطبانی که خواستار ادامه ی داستان در هنگام میان پرده هستند دوباره برای پرده ی دوم مشتاق تر باز خواهند گشت.
پرده ی دوم را با تنش کمتر از پرده ی اول آغاز کنید.شما می خواهید بازگشت مخاطب به ماجرا و درگیری آن به راحتی صورت بگیرد.