آموزشی نمایشنامه چیست؟ چگونه نمایشنامه بنویسیم؟

[دلارای]

نحوۀ معرفی شخصیت‌ها:

در نمایشنامه معرفی شخصیت‌ها به دو طریق انجام می‌گیرد:

1. مستقیم: در نمایشنامه باید درون شخصیت‌ها را با حرف‌هایی که می‌زنند یا اعمالی که انجام می‌دهند نشان داد.
2. غیرمستقیم: معرفی شخصیت‌های نمایشنامه توسط شخصیت‌های دیگر انجام می‌شود.

◇

دیالوگ( گفتگو)

معنی لغوی آن گفتگو است ولی در نمایشنامه به معنی بحث و جدل است. در واقع به حرف‌هایی می‌گویند که بین دونفر رد و بدل می‌شود. مراد ما از دیالوگ در نمایشنامه بحث و جدلی است که در انتها منجر به کشف حقایق می‌شود.

◇

کلمات را در دیالوگ می‌توان به سه‌گروه تقسیم کرد:

1- عالی و فاخر: در گفتگوهای روزانه استفاده نمی‌شوند و فاقد بار عاطفی هستند.
2- کلمات پست و سخیف: کلماتی هستند که معنی باطنی آنها حالت توهین، خشم و یا شوخی دارد.
3- کلمات ساده و روزمره: این‌دسته از کلمات که به‌طور معمول هر روز از آن استفاده می‌کنید، دارای معنی باطنی دوستی، احترام، صمیمیت، خشم، ترحم و… است.

لحن، قدری در بیان کلمات مهم است که می‌تواند معنی عبارتی را معکوس کند. در هنگام نوشتن نمایشنامه، برای طبیعی و زنده‌تر شدن گفتگوها، خود را به‌جای هر کدام از اشخاص بازی بگذارید و متناسب با شخصیت آنها گفتارشان را تکرار کنید.

در گفتگوی نمایشی، ابتدا از طرف یکی از شخصیت‌ها، مطلبی گفته می‌شود و سپس از طرف شخص مخالف، ضد آن بیان می‌شود. در انتها باید یکی از طرفین بر دیگری غلبه کند تا این گفتگوها بی‌نتیجه نماند.

◇

در نمایش دو نوع تصویر وجود دارد:

الف- تصویر عینی: تصویر عینی در واقع همان اعمالی است که اشخاص بازی در روی صحنه انجام می‌دهند.
ب- تصویر ذهنی: منظور تصاویر یا صحنه‌هایی است که شخصیت‌ها بوسیله گفتگو در ذهن بیننده ایجاد می‌کنند. در واقع تصاویر ذهنی همان اطلاعاتی است که تماشاگر کسب می‌کند.

◇

وظایف گفتگو در نمایشنامه:
​

• بوسیله گفتگو می‌توان سن، جایگاه اجتماعی و نسبت شخصیت‌ها را با هم، برای بیننده یا شنونده معلوم ساخت.​
• بوسیله گفتگو می‌توان داستان نمایش را جلو برد.​
• با استفاده از گفتگو می‌توان حال و هوای نمایش را به تماشاگر القاء کرد.​

با تشکر از مهران مقدر و خداداد رضایی

موفق باشید🌱​

 

[PardisHP]

نمایشنامه نیمی از كار نمایشی است و اگر موضوع خوب و جذابی را برای آن انتخاب كرده باشیم، و طرح اولیه ما از استحكام كافی برخودار باشد، قطعاً نمایش خوبی برای دیدن را می‌توانیم فراهم كنیم. تمام هدف ما از اجرای یك برنامه نمایشی یا ” نمایش عروسكی “، اثر گذار بودن آن بر مخاطبان نمایش یا حداقل خوانندگان نمایشنامه است. بدین لحاظ ضرورت دارد تا در انتخاب موضوع و ارائه ایده و طرح اولیه دقت نظر بیشتری داشته باشیم. اغلب نمایش‌های آماتوری (تجربی) و حتی گاه حرفه‌ای، كه جاذبه‌ای برای مخاطبان ندارند، از ضعف متن و نارسایی‌های نمایشنامه رنج می‌برند! در‌حالی كه یك نمایشنامه قوی و جذاب را اگر یك گروه متوسط هم به صحنه ببرد، از جاذبه كافی برای بیننده برخودار است. یك متن ضعیف نمایشنامه را یك گروه قوی هم نمی‌تواند برای تماشاگر قابل تحمل بسازد. بدین ترتیب تا حدودی پاسخ پرسش‌های ما درباره اهمیت “انتخاب موضوع” و ” طرح اولیه ” نمایشنامه داده می شود. حال باید در جستجوی ” موضوع “، ” ایده” و “طرح” برای نمایشنامه باشیم. ایده و طرح اولیه نمایشنامه را كه طبعاً در برگیرنده یك موضوع (محتوا) است، از كجا باید بدست بیاوریم؟ برای كسی كه اهل كتاب و مطالعه باشد، یافتن ایده و فكر اولیه از بین داستان‌ها، حكایت‌ها، اشعار و سرده‌ها، زندگی نامه‌ها، مجلات و منابع مكتوب مرتبط با ادبیات كودك و نوجوان بسیار آسان است. در این مقاله 12 روش موثر که بتوان یک نمایشنامه را در 10 دقیقه نوشت را بیان نموده ایم. 12 روش برای نمایشنامه نویسان علاقه مند:

 

[PardisHP]

1. از تفسیر بپرهیزید، به اصل داستان بپردازید. به این ترتیب گره‌هایی برای باز کردن به مخاطب ارائه خواهید داد و به آن‌ها اجازه می‌دهید با شما بازی کنند. فراموش نکنید – ما همیشه جذب مجهولات می‌شویم.

 

[PardisHP]

2. جزییات باید در ارتباط با کنش نمایش باشند. شما فقط 10 دقیقه فرصت دارید- پس زمانی برای عوامل نامربوط ندارید. هیچ چیز تصادفی نیست. (گرچه شاید در ابتدا این‌طور به نظر برسد!) به طور مثال: اگر دارید نمایشی راجع به سگ‌ها می‌نویسید پرده که بالا می‌رود، یک استخوان در صحنه دیده می‌شود.

 

[PardisHP]

3. بدانید که موضوع نمایشنامه، درباره‌ی چیست و آن را به صورت کنایه بنویسید. کنایه بیش از هر عنصر دیگری به نمایشنامه‌ی شما وحدت و یک‌پارچگی می‌دهد.

 

[PardisHP]

4. یک شخصیت برای رسیدن به آنچه می‌خواهد، حرف میزند. همه‌ی شخصیت‌ها دارای رویایی هستند. همین رویاهاست؛ که آن‌ها را ویژه می‌کند. حال، این رویاها چگونه برآورده می‌شوند؟ چرا برآورده نمی‌شوند؟ چگونه به خود شخصیت‌ها برگردانده می‌شود؟

 

[PardisHP]

5. یک شخصیت باید به نحوی به دور از تعادل باشد. شخصیتهای واقعی در بعضی شرایط، افراطی عمل می‌کنند. در موارد دیگر تفریط می‌کنند. اگر بین آنچه شخصیت‌های شما می‌گویند و عمل می‌کنند، ناهمخوانی وجود دارد، احتمالاً شما تئاتر نمی‌نویسید.

 

[PardisHP]

6. وقت را صرف گفتن از چیزی که قابل نمایش داده شدن است، نکنید. تصاویر بسیار قدرتمندتر از کلمات هستند.

 

[PardisHP]

7. عدم بازگشت، جزئی از هر نمایشنامه بزرگ است. قهرمان، مسیر را طی می‌کند. اکنون دیگر هیچ راهِ بازگشتی نیست!

 

[PardisHP]

8. هیچگاه شخصیت‌های‌تان را به راحتی رها نکنید! اگر چنین کنید، هرآنچه به آن‌ها مربوط میشود، دیگر بی‌معنی می‌شود. آن‌ها با داستانشان فرار می‌کنند- اما به صورت نابجا!