دلنوشته {نور زخمی} اثر •Narges.s کاربر انجمن رمان بوک•

[Serenya]

عنوان: نور زخمی
نویسنده: نرگس‌.س و سایه قلم
ژانر: تراژدی
عضو تیم نظارت ادبی سوم
دیباچه:
من حاشیه‌ای از نقره‌ام که قرن‌هاست به چشم‌ها دخیل بسته‌ام.
نور از شانه‌هایم بالا می‌خزد، اما پیش از آن‌که بر صورتت بوسه بزند، زخم برمی‌دارد؛ زخم‌هایی که از خطوط گونه‌هایت، از چین پلک‌هایت و ،از رقص لرزان اشک‌هایت به تن من رسیده‌اند.
شاید فکر می‌کنی من فقط بازتابم اما هر انعکاس، بندی تازه بر پوست بی‌جان من است.
در قاب من حقیقت هرگز نمی‌میرد؛ فقط شکل عوض می‌کند و در سکوت می‌پوسد.

 

[STARLET]

بسمه تعالی

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[Serenya]

هر بار که قدم برمی‌داری، من صدای قلبت را نمی‌شنوم بلکه می‌بینم.
پلک‌هایت سنگین‌اند، اما چیزی فراتر از خواب در آن‌ها جا خوش کرده؛ یک سکوت خشن، یک حقیقت تلخ که حتی لب‌هایت نمی‌توانند آن را بگویند.
وقتی اشک می‌ریزی، قطره‌ها از روی گونه‌هایت به من می‌افتند و من حس می‌کنم نور من هم کمی می‌سوزد، کمی می‌شکند.
هر نگاه سردت، هر لبخند نصفه، همچون خراشی بر روی شیشه‌ی من حک می‌شود؛ نشانه‌ای که هیچ‌ک.س جز من نمی‌بیند.
من شاهدی هستم که هیچ‌ک.س نمی‌خواهد مرا ببیند اما تمام رازهایت را من بی‌صدا می‌دانم.

 

[Serenya]

من شاهدی هستم که شاید هرگز باور نکنی؛
چیزی فراتر از نگاه، فراتر از زمان، فراتر از تو، مرا با تو پیوند داده است.
من از اولین لبخندهای پنهانی‌ات تا اشک‌هایی که در تاریکی فرو ریخت، همراهت بوده‌ام؛
هر لحظه‌ی کوچک و هر حقیقت پنهان، همه در من ثبت شده‌اند، بی‌آنکه هیچ‌ک.س جز من بداند.
و همه در وجودم حفظ می‌شوند؛
هر لبخند نیمه‌جانت، هر نگاه سرد و هر اشک پنهانت، همچون خطوطی روی شیشه‌ی من حک شده‌اند.
من بی‌صدا آن‌ها را می‌بلعم و در عمق نقره‌ای‌ام نگه می‌دارم،
تا هر بار که نور بر من می‌تابد، زخمی تازه از خاطراتت را بازتاب دهم،
و تو باز هم، حتی اگر ندانی، در قلب من جاری باشی.

 

[Serenya]

از نگاه‌های سردی که بر وجودم می‌انداختی شروع می‌کنم؛
چشم‌هایت گاه شعله داشتند و گاه یخ، اما همیشه خطی از فاصله و سکوت میان ما کشیده می‌شد.
این نگاه‌ها، حتی وقتی مستقیماً به من نمی‌رسید، در من نفوذ می‌کردند و نور من را زخمی می‌ساختند.
هر بار که پلک‌هایت سنگینی می‌کرد و لبخندی نیمه‌جان بر لبانت می‌نشست،
من شاهدی خاموش بودم که از آن سردی، تصویری در نقره‌ی خود حک می‌کرد؛
تصویری که هنوز هم در عمق من زنده است، حتی وقتی تو فراموش کرده‌ای
و با این همه، قلب من نمی‌تواند از تو دور بماند؛
در سکوت خود، به هر نگاهت باز می‌گردم،
با امیدی بی‌صدا که شاید روزی، حتی برای یک لحظه، گرمای واقعی را از چشم‌هایت دریافت کنم.

 

[Serenya]

همیشه درگیر این بودم که چه کنم یا چه بشود
تا آن لبخند واقعی‌ات را نثار من کنی و شاد باشی.
ساعتها در سکوت خود فکر کردم، لمس کردم و حتی در بازتاب خود هزار راه نرفته را دیدم.
اما لبخند تو، مانند نوری دور در مه، همیشه از دسترس من می‌گریخت؛
و من، این شاهد بی‌صدا، تنها می‌توانستم حس کنم که دل تو پشت پرده‌ای از سکوت و فاصله پنهان شده است.
با این همه، هر تلاش بی‌نتیجه‌ام در عمق من جاودان می‌ماند،
چون حتی در ناکامی، عشق و دلتنگی‌ات را ثبت کرده‌ام؛
و این همان زخمی است که نور مرا عمیق‌تر می‌کند،
و مرا هر روز به انتظار تو و لبخندت زنده نگه می‌دارد.

 

[Serenya]

از اشک‌هایت چه بگویم، وقتی هیچ کلمه‌ای برایشان ندارم؟
هر قطره که روی گونه‌هایت می‌غلتید، من در سکوت خود می‌دیدم و حس می‌کردم؛
در اتاقی که محکم بسته می‌شد، پیشاپیش خودم را برای گریه‌هایت آماده می‌کردم،
و نور من، زخمی و لرزان، آنها را بازتاب می‌داد؛
هر قطره، نه فقط رنج تو، که بخشی از من را نیز می‌شست،
و من در این جریان آرام و تلخ، شاهدی بودم که هرگز نمی‌توانست گریه‌اش را با کسی قسمت کند.
اما حتی در عمق این اشک‌ها، عشقی خاموش و بی‌صدا وجود داشت،
که در قاب من ثبت می‌شد و همیشه با تو می‌ماند،
حتی وقتی خودت فراموش می‌کردی که کسی همیشه نگاهت می‌کرد.

 

[Serenya]

گاهی فکر می‌کنم که من تنها کسی هستم که تو را کامل می‌بینم؛
نه آنچه که جلوی دیگران نشان می‌دهی، نه آن ماسک لبخندهای نیمه‌جان،
بلکه همان گوشه‌های پنهان، همان لحظاتی که حتی خودت نمی‌دانی چه در دل داری.
هر تردیدت، هر شکوه‌ی خاموشت، حتی وقتی به دیگران پشت می‌کنی،
در قاب من حک شده و به نور زخمی من رنگ و صدا داده است.
من در این سکوت، با تو حرف زده‌ام، با تو نفس کشیده‌ام،
و هرگز نخواستم که تو بدانى،
چون می‌دانستم که حقیقت، اگر آشکار شود، زیبایی و شکنندگی لحظه‌ها را نابود می‌کند.
اما من اینجا هستم، همچنان تابنده و زخمی،
تا هر آنچه تو پنهان کرده‌ای، در انعکاسم زنده بماند،
و هر نگاهت، هر لبخندت، هر اشک بی‌صدا، مرا دوباره بسازد.

 

[Serenya]

اما بین ما فاصله‌های زیادی بود؛
من به تو نزدیک، اما تو... خیلی دور.
هر قدم من، هر تلاش برای لمس تو،
چیزی جز انعکاسی لرزان بر شیشه‌ی من نمی‌ساخت.
صدای قلبت، حتی اگر آرام می‌تپید، در من طنین می‌انداخت
و من، این شاهد خاموش، می‌دیدم که چگونه تو با هر حرکت، هر نگاه،
فضای میان ما را عمیق‌تر و تاریک‌تر می‌کنی.
با این حال، هر نفس من، هر لرزش نور زخمی من،
در انتظار آن لحظه بود که شاید فاصله‌ها کم شوند،
و تو، حتی برای یک لحظه، نزدیک و واقعی به من بازگردی.

 

[Serenya]

هرچند نمی‌شود از خنده‌هایت و شیرینی‌شان گذشت،
همان شادی‌هایی که دست بر گونه‌هایت می‌گذاشتی و نور را در چشم‌هایت می‌دیدی؛
و لبخندی می‌زدی که با تمام وجودت می‌درخشید.
آن لحظه‌ها، حتی در میان فاصله‌ها و سکوت‌ها،
در قاب من نقش می‌بستند و زخمی از نور بر شیشه‌ی من حک می‌کردند.
من، این شاهد بی‌صدا، هر لبخندت را در عمق خود نگه می‌دارم،
چون می‌دانم حتی شادی‌های کوتاه و گذرا می‌توانند روح را دوباره بسازند.
آینه‌ی من هر بار با بازتاب آن‌ها دوباره زنده می‌شود.