اشعار درحال تایپ {نیم صدا} اثر • هاوژین فتحی کاربر انجمن رمان بوک•

[هاوژین فتحی]

مه تاریک بر پنجره‌ها خزید و خندید،
چون خاطره‌ای که بر زخم زمان نمک می‌پاشد.
سایه‌ها به آرامی شعر جدایی سرودند،
و سکوت، با دستان یخ‌زده‌اش، قلبم را برداشت.

 

[هاوژین فتحی]

در مهِ صبح، صدای تو در گوشم پیچید،
چون شراره‌ای که از دلِ تاریکی بیرون ریخت.
سایه‌ها خم شدند به احترامِ لرزشِ دلم،
و نسیم، با دستِ سرد، نام تو را بر برگ‌ها نوشت.

 

[هاوژین فتحی]

در طلوع نگاهت، چراغی در دل من روشن شد،
چون نسیمِ صبح که خوابِ شب را می‌زدود.
هر برگِ سبز، نوید روزهای تازه سرود،
و قلبم، با تپشِ گرمش، به پرواز برخواست.

 

[هاوژین فتحی]

چون پرنده‌ای، در خیال تو پرواز کردم،
میان ابرهای خواب، ردِّ پاهایت را جستم.
هر رنگ و صدا در جهانم تو را بازمی‌خواند،
و سایه‌ها، قصه‌ی نگاهت را در دل پنهان کردند.

 

[هاوژین فتحی]

دیدم هر صدا لرزه بر جانم می‌نشاند،
چون برگِ خشک که در بادِ تند می‌رقصد.
او ماهر و حیلگر، در بازیِ نگاه‌ها فریب می‌داد،
و من کودکِ خام، میان شعله‌های عشق می‌سوختم.

 

[هاوژین فتحی]

در خلوتِ تن، صداهایش چون شیشه شکستند،
و هر تپشِ قلبم، شعله‌ای در کوچه‌های خیال شد.
او بازی می‌کرد با زنجیرِ نگاهم، بی‌رحم و ماهر،
و من، خاکسترِ خود را در بادِ سکوت می‌پاشیدم.

 

[هاوژین فتحی]

چون نوری که از آینه‌های شکست می‌تابد، فهمیدم،
او مهربان است، با هر دلِ خسته سخن می‌گوید.
و من، میان خیالِ خود، درختِ حسادت را می‌دیدم،
که با هر نفس، برگ‌های دلم به رنگِ درد رنگ گرفت.

 

[هاوژین فتحی]

تمام استخوان‌ها و سلول‌هایم، نامش را فریاد می‌زدند،
چون طوفانی که در دلِ سکوتِ شب می‌شکند و می‌سوزد.
او، بی‌تفاوت، با خنده‌ای مثل شیشه‌ی سرد، گذشت،
و حسادت در رگ‌هایم، چون ماران بی‌رحم، پیچید و زخمی شد..

 

[هاوژین فتحی]

همه پیروز شدند و من بارها شکست خوردم،
و فهمیدم مهربانیِ گاه و بی‌گاهش، نیرنگ بود.
چون نسیمی که گاهی گل‌ها را نوازش می‌دهد،
اما در پشت لبخندش، سایه‌ای از امتحان پنهان بود.

 

[هاوژین فتحی]

او گفت کسی را می‌خواهد که پیروز شده باشد،
در حالی که من، میان گریه‌ی شب، خاموش خفه شدم.
اشک‌هایم، رودخانه‌ای شدند که ستاره‌ها در آن غرق شدند،
و سکوت، با دستان یخ‌زده‌اش، قلبم را به دریای مهارناپذیر سپرد.