مجموعه اشعار هاتف اصفهانی

[mobina01]

دانی که دلبر با دلم چون کرد و من چون کردمش
او از جفا خون کرد و من از دیده بیرون کردمش

گفتا چه شد آن دل که من از بس جفا خون کردمش
گفتم که با خونِ جگر از دیده بیرون کردمش

گفت آن بتِ پیمان‌گسل جستم ازو چون حال دل
خون وی‌ام بادا بحل کز بس جفا خون کردمش

ناصح که می‌زد لاف عقل از حُسن لیلی‌وش بتان
یک شمه بنمودم به او عاشق نه مجنون کردمش

ز افسانه‌ی وارستگی رَستم ز شرم مدعی
افسانه‌ای گفتم وزان افسانه افسون کردمش

از اشک گلگون کردمش گلگون رخ آراسته
موزون قد نو خاسته از طبع موزون کردمش

هاتف ز هر ک.س حال دل جستم چو او محزون شدم
ور حال دل گفتم به او چون خویش محزون کردمش

 

[mobina01]

شب و روزی به پایان گر تو را در وصلِ یار آید
غنیمت دان که بی ما و تو بس لیل و نهار آید

شتابت چیست ای جان از تنم خواهی برون رفتن
دمی از جسم من بیرون مرو شاید که یار آید

تو ای سروِ روان تا از کنارم بی‌سبب رفتی
شب و روز از دو چشمم اشکِ حسرت در کنار آید

شدم دور از دیارِ یار و شد عمری که سوی من
نه مکتوبی ز یار آید نه پیکی زان دیار آید

ازو هاتف به این امید دل خوش کردم و مردم
که شاید گاهگاهی بعدِ مرگم بر مزار آید

 

[mobina01]

تا ز جان و دل من نام و نشان خواهد بود
غم و اندوه توام در دل و جان خواهد بود

آخر از حسرت بالای تو ای سرو روان
تا کیم خون دل از دیده روان خواهد بود

گفتم آن روز که دیدم رخ او کاین کودک
آفت دین و دل پیر و جوان خواهد بود

رمضان میکده را بست خدا داند و بس
تا ز یاران که به عید رمضان خواهد بود

پا مکش از سر خاکم که پس از مردن هم
به رهت چشم امیدم نگران خواهد بود

هاتف این‌گونه که دارد هوس مغبچگان
بعد ازین معتکف دیر مغان خواهد بود

 

[mobina01]

از جورِ بُتی، زِ عمرِ خود سیر شدم!
وز بیدادش، زِ عمر دل‌گیر شدم!

از تازه جوانی که به پیری برسد
ناکرده جوانی، به جهان پیر شدم!

 

[mobina01]

دل‌خسته‌ام از ناوکِ دلدوزِ فراق!
جان‌سوخته از آتشِ دل‌سوزِ فراق!

دردا و دریغا که بُوَد عمر مرا
شب‌ها، شبِ هجر و روزها، روزِ فراق!

 

[mobina01]

ای خواجه که نان به زیردستان ندهی!
جان گیری و نان در عوضِ جان ندهی!

شرمت بادا! که زیردستان ضعیف
از بهرِ تو جان دهند و تو نان ندهی!

 

[mobina01]

من از همه عشاقِ تو، مغموم‌ترم!
وز جمله شهیدانِ تو، مظلوم‌ترم!

فریاد که من از همه، دیدارِ تو را
مشتاق‌ترم، ...وز همه محروم‌ترم!

 

[mobina01]

جان به جانان کی رسد جانان کجا و جان کجا
ذره است این، آفتاب است، آن کجا و این کجا

دست ما گیرد مگر در راه عشقت جذبه‌ای
ورنه پای ما کجا وین راه بی‌پایان کجا

ترک جان گفتم نهادم پا به صحرای طلب
تا در آن وادی مرا از تن برآید جان کجا

جسم غم فرسود من چون آورد تاب فراق
این تن لاغر کجا بار غم هجران کجا

در لب یار است آب زندگی در حیرتم
خضر می‌رفت از پی سرچشمهٔ حیوان کجا

چون جرس با ناله عمری شد که ره طی می‌کند
تا رسد هاتف به گرد محمل جانان کجا

 

[mobina01]

ز غمزه، چشم تو یک تیر در کمان نگذاشت
که اول از دل مجروح من نشان نگذاشت

ز بی‌وفایی گل بود مرغ دل آگاه
از آن به گلبن این گلشن آشیان نگذاشت

ز شوق دیدن آن گل، ستم نگر که شدم
رضا به رخنهٔ دیوار و باغبان نگذاشت

رسید کار به جایی که یار بگذارد
ز لطف بر دل من دستی، آسمان نگذاشت

ز ناز بر دل پیر و جوان در این محفل
کدام داغ که آن نازنین جوان نگذاشت

شکایتی ز سگانت نبود هاتف را
بر آستان تواش جور پاسبان نگذاشت

 

[mobina01]

مهی کز دوریش در خاک خواهم کرد جا امشب
به خاکم گو میا فردا، به بالینم بیا امشب

مگو فردا برت آیم که من دور از تو تا فردا
نخواهم زیست خواهم مرد یا امروز یا امشب

ز من او فارغ و من در خیالش تا سحر کایا
بود یارش که و کارش چه و جایش کجا امشب

شدی دوش از بر امشب آمدی اما ز بیتابی
کشیدم محنت صد ساله هجر از دوش تا امشب

شب هجر است و دارم بر فلک دست دعا اما
به غیر از مرگ حیرانم چه خواهم از خدا امشب

چو فردا همچو امروز او ز من بیگانه خواهد شد
گرفتم همچو دیشب گشت با من آشنا امشب

ندارم طاقت هجران چو شب‌های دگر هاتف
چه یار از من شود دور و چه جان از تن جدا امشب