مجموعه اشعار هاتف اصفهانی

[mobina01]

هر شب به تو، با عشق و طرب می‌گذرد!
بر من، زغمت به تاب و تب می‌گذرد!

تو خفته به استراحت و بی تو مرا
تا صبح ندانی که چه شب می‌گذرد...

 

[mobina01]

یک لحظه کسی که با تو دمساز آید
یا با تو، دمی همدم و همراز آید

از کویِ تو، گر سوی بهشتش خوانند
هرگز نرود! ...وَگر رَوَد، باز آید!

 

[mobina01]

دارم ز غم فراق یاری که مپرس
روز سیه‌ای و شام تاری که مپرس!

از دوریِ مهر دل فروزی است، مرا
روزی که مگوی و روزگاری که مپرس!

 

[mobina01]

چه شود به چهرهٔ زرد من نظری برای خدا کنی
که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

تو شهی و کشور جان تو را تو مهی و جان جهان تو را
ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی

ز تو گر تفقدو گر ستم، بود آن عنایت و این کرم
همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

همه جا کشی می لاله گون ز ایاغ مدعیان دون
شکنی پیالهٔ ما که خون به دل شکستهٔ ما کنی

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین
همهٔ غمم بود از همین، که خدا نکرده خطا کنی

تو که هاتف از برش این زمان، روی از ملامت بیکران
قدمی نرفته ز کوی وی، نظر از چه سوی قفا کنی

 

[mobina01]

به بزمم دوش یار آمد به همراه رقیب اما
شبی با او به سر بردم ز وصلش بی‌نصیب اما

مرا بی او شکیبایی چه می‌فرمائی ای همدم
شکیب آمد علاج هجر دانم کو شکیب اما

ز هر عاشق رموز عشق مشنو سر عشق گل
ز مرغان چمن نتوان شنید از عندلیب اما

خورد هر تشنه لب آب از لب مردم فریب او
از آن سرچشمه من هم می‌خورم گاهی فریب اما

به حال مرگ افتاده است هاتف ای پرستاران
طبیبش کاش می‌آمد به بالین عنقریب اما

 

[mobina01]

ز غمزه، چشم تو یک تیر در کمان نگذاشت
که اول از دل مجروح من نشان نگذاشت

ز بی‌وفایی گل بود مرغ دل آگاه
از آن به گلبن این گلشن آشیان نگذاشت

ز شوق دیدن آن گل، ستم نگر که شدم
رضا به رخنهٔ دیوار و باغبان نگذاشت

رسید کار به جایی که یار بگذارد
ز لطف بر دل من دستی، آسمان نگذاشت

ز ناز بر دل پیر و جوان در این محفل
کدام داغ که آن نازنین جوان نگذاشت

شکایتی ز سگانت نبود هاتف را
بر آستان تواش جور پاسبان نگذاشت

 

[(:Shaparak]

گفتم نگرم روی تو گفتا به قیامت

گفتم روم از کوی تو گفتا به سلامت

 

[(:Shaparak]

گفتم چه خوش از کار جهان گفت غم عشق

گفتم چه بود حاصل آن گفت ندامت

 

[(:Shaparak]

هر جا که یکی قامت موزون نگرد دل

چون سایه به پایش فکند رحل اقامت

 

[(:Shaparak]

در خلد اگر پهلوی طوبیم نشانند

دل می‌کشدم باز به آن جلوهٔ قامت