دلنوشته {هجمه‌ی فلاکت در مدار هستی} اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

[مِلی]

درون رگ‌های شهر جنونی نامرئی جریان دارد؛ زخمی که دهان باز کرده، اما کسی جسارتِ نگاه کردن به آن را ندارد. چراغ‌های خیابان در هذیان‌های زردشان سوسو می‌زنند، گویی آخرین رمق‌های امید را به سی*ن*ه‌ی سیمانی شهر می‌پاشند. در نهایت«گورِ زنده‌ها» همچنان دهان باز کرده و نفس می‌کشد و بلعیدنِ شهر را ادامه می‌دهد، در حالی‌ که سکوت تنها شاهدِ این زوالِ خاموش است.
هجمه‌ی فلاکت در مدار هستی، گویی همچون سنگی در فضای بی‌کران رهاست که هیچ‌گاه به نقطه‌ای نمی‌رسد و تنها در دور خودش می‌چرخد.

 

[مِلی]

در دل این جهان بی‌رحم، هر گام که بر می‌داریم، گویی به عمق بیشتری از فلاکت سقوط می‌کنیم. نگاه‌ها به هم تلاقی می‌کند، اما هیچ‌ک*س نمی‌بیند و هیچ‌ک*س نمی‌شنود. در این مدار هستی که هیچ‌گاه از حرکت نمی‌ایستد، تنها درد است که ثابت می‌ماند و باقی همه‌چیز محو می‌شود. در انتهای این سفر بی‌پایان هیچ اثری از آن‌چه بودیم باقی نمی‌ماند.
در این هجمه‌ی فلاکت، هیچ راه فراری از دردها نیست و هر فریادی در دل این مدار به سکوت می‌پیوندد.

 

[مِلی]

جهان با ریتمی فرسایشی در گوشمان زوزه می‌کشد. مدارهای بسته‌ای که آدم‌ها را می‌بلعند و دوباره تف می‌کنند. هیچ‌ک*س از این چرخه‌ی نکبت‌بار بیرون نمی‌زند، حتی آن‌ها که خیال پرواز داشتند.
آیینه‌ها لب باز نمی‌کنند، اما زخم‌های عمیق را بهتر از هر دهانی روایت می‌کنند.
در هجمه‌ی فلاکت، امید مثل شیشه‌ی شکسته‌ای زیر پا خرد می‌شود و ما تنها انعکاس تکه‌پاره‌های خود را در آیینه‌ی زنگ‌زده‌ی زندگی می‌بینیم.

 

[مِلی]

در شریان‌های شهر، خونِ خواب‌های ناکام جریان دارد و خیابان‌ها بوی ناگفته‌هایی را می‌دهند که زیر پوست شب دفن شده‌اند. چراغ‌ها خاموش نمی‌شوند، مبادا حقیقت در تاریکی رخ بنماید. آدم‌ها در ازدحامی از درد حل می‌شوند، بی‌آن‌که بدانند از کجا شروع شده‌اند و به کدام نیستی ختم خواهند شد. درد این‌جا به گونه‌ای پیچیده است که از پوست می‌گذرد و به رگ‌ها می‌رسد، اما هیچ‌وقت به زبان نمی‌آید؛ فقط در سایه‌ها زنده است. این‌جا مردم نمی‌افتند، تنها گم می‌شوند؛ در شیارهای عمیق روزهای بی‌پایان، که هیچ‌وقت به یاد نمی‌آورند از کجا آمده‌اند.

 

[مِلی]

در دنیای بی‌صدا، هیچ‌ک*س نمی‌بیند که چگونه رگ‌های هستی یکی‌یکی می‌ترکند.
همه به هم نگاه می‌کنند، اما هیچ‌ک*س نمی‌بیند که چگونه دیوارهای درونی‌مان در حال فروپاشی است.
بارها از آستانه‌های خودساخته گذشتیم، بی‌آن‌که بدانیم در هر قدم‌ خ*یانت به خویشتن نهفته است.
چشمانی که سال‌ها خواب را از خود دریغ کرده‌اند، اکنون حتی توان پذیرش شب را ندارند و این دردهای بی‌صدا، مانند سایه‌هایی که پشت سر انسان‌ها می‌مانند، هیچ‌گاه پایان نمی‌یابند.

 

[مِلی]

درد هیولایی‌ست بی‌چهره؛ در سکوت می‌خزد لابه‌لای دنده‌ها و جا خوش می‌کند زیر استخوان ترقوه و هر شب صدایش را می‌شنوی که آرام‌آرام از کالبدت تغذیه می‌کند.
نه فریاد می‌طلبد، نه التیام؛ تنها می‌خواهد بمانی... پوسیده، ولی زنده و تو هر شب در نبردی نابرابر با خودت، مغلوب سکوتی می‌شوی که نام دیگرش«ادامه دادن» است و جهان بی‌تفاوت از کنارت عبور می‌کند؛ لیکن صدای ضجه‌های خاموش، در هیاهوی زندگی شنیده نمی‌شود.

 

[مِلی]

در این شهر لحظات گم می‌شوند. خیابان‌ها سکوت را می‌خورند و مردم در دالان‌های بی‌پایان تردد می‌کنند. نگاه‌ها بی‌نهایت خالی‌اند، گویی هیچ چیزی نمی‌تواند پرشان کند. در هر گوشه، یادهایی پژمرده در تاریکی فرو می‌روند، بدون هیچ نشانی از گذشته. این‌جا هر قدم به سقوط نزدیک‌تر است؛ سقوطی که نه فریاد دارد و نه درد، تنها در درون خودشان محو می‌شوند، بی‌آن‌که بفهمند کجا ایستاده‌اند.
کسی در این میان به دنبال حقیقت نیست و فقط درگیر بقا است.

 

[مِلی]

در مدار این فلاکت بی‌انتها، هر پلک زدن تکرار کابوس‌هایی‌ست که نامِ آرامش را دزدیده‌اند.
این‌جا درد ناله نمی‌کند؛ ریشه می‌دواند در نخاع خاطره‌ها و از مغز استخوان اشک می‌دوشد.
شب دگر تاریک نیست؛ سیاهی‌ست که خورشید را خورده و به نور خندیده. زخم‌ها زبان ندارند، اما در سی*ن*ه‌ی هر رهگذر، خطابه‌ای خاموش از اندوه‌اند و هر دیوار، آیینه‌ای‌ست که چهره‌ی پوسیده‌ی انسانِ امروز را با افتخار به نمایش می‌گذارد. هیچ‌ک*س سقوط نکرده، سقوط در جایی ممکن است که ارتفاعی باشد. ما در گودال به دنیا آمده‌ایم.