دلنوشته {هجمه‌ی فلاکت در مدار هستی} اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

[مِلی]

درون رگ‌های شهر جنونی نامرئی جریان دارد؛ زخمی که دهان باز کرده، اما کسی جسارتِ نگاه کردن به آن را ندارد. چراغ‌های خیابان در هذیان‌های زردشان سوسو می‌زنند، گویی آخرین رمق‌های امید را به سی*ن*ه‌ی سیمانی شهر می‌پاشند. در نهایت «گورِ زنده‌ها» همچنان دهان باز کرده و نفس می‌کشد و بلعیدنِ شهر را ادامه می‌دهد، درحالی‌که سکوت تنها شاهدِ این زوالِ خاموش است.
هجمه‌ی فلاکت در مدار هستی، گویی همچون سنگی در فضای بی‌کران رهاست که هیچ‌گاه به نقطه‌ای نمی‌رسد و تنها در دور خودش می‌چرخد.

 

[مِلی]

در دل این جهان بی‌رحم، هر گام که برمی‌داریم، گویی به عمق بیشتری از فلاکت سقوط می‌کنیم. نگاه‌ها به هم تلاقی می‌کند، اما هیچ‌ک*س نمی‌بیند و هیچ‌ک*س نمی‌شنود. در این مدار هستی که هیچ‌گاه از حرکت نمی‌ایستد، تنها درد است که ثابت می‌ماند و باقی همه‌چیز محو می‌شود. در انتهای این سفر بی‌پایان هیچ اثری از آنچه بودیم باقی نمی‌ماند.
در این هجمه‌ی فلاکت، هیچ راه فراری از دردها نیست و هر فریادی در دل این مدار به سکوت می‌پیوندد.

 

[مِلی]

جهان با ریتمی فرسایشی در گوشمان زوزه می‌کشد. مدارهای بسته‌ای که آدم‌ها را می‌بلعند و دوباره تف می‌کنند. هیچ‌ک*س از این چرخه‌ی نکبت‌بار بیرون نمی‌زند، حتی آن‌ها که خیال پرواز داشتند.
آیینه‌ها لب باز نمی‌کنند، اما زخم‌های عمیق را بهتر از هر دهانی روایت می‌کنند.
در هجمه‌ی فلاکت، امید مثل شیشه‌ی شکسته‌ای زیر پا خرد می‌شود و ما تنها انعکاس تکه‌پاره‌های خود را در آیینه‌ی زنگ‌زده‌ی زندگی می‌بینیم.

 

[مِلی]

در شریان‌های شهر، خونِ خواب‌های ناکام جریان دارد و خیابان‌ها بوی ناگفته‌هایی را می‌دهند که زیر پوست شب دفن شده‌اند. چراغ‌ها خاموش نمی‌شوند، مبادا حقیقت در تاریکی رخ بنماید. آدم‌ها در ازدحامی از درد حل می‌شوند، بی‌آن‌که بدانند از کجا شروع شده‌اند و به کدام نیستی ختم خواهند شد. درد این‌جا به گونه‌ای پیچیده است که از پوست می‌گذرد و به رگ‌ها می‌رسد، اما هیچ‌وقت به زبان نمی‌آید؛ فقط در سایه‌ها زنده است. این‌جا مردم نمی‌افتند، تنها گم می‌شوند؛ در شیارهای عمیق روزهای بی‌پایان، که هیچ‌وقت به یاد نمی‌آورند از کجا آمده‌اند.